ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Μερικές φορές δεν αντέχεται τόση ομορφιά...


(Συνδέστε τα παρακάτω με αυτή την ανάρτηση του Ένοικου...: Ας μην επιτρέψουμε να μας πάρουν και τον 'Ερωτα )

Κατ'αρχήν να ευχηθώ σε όλους καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

Κάτι άλλο που θέλω να ευχηθώ και που δεν αποτελεί φυσικά αποκλειστική υπόθεση του καλοκαιριού, είναι να...μη σταματάτε να γυρεύετε τον Έρωτα! Όσοι δεν έχετε ακόμη βιώσει τις ευεργετικές και μαγικές επιδράσεις του, να τον βρείτε στο δρόμο σας να σας προσμένει, πολλές φορές σε τελείως ανύποπτο χρόνο και χώρο. Κι όσοι είστε ήδη πλημμυρισμένοι από τη μοναδική αυτή αίσθηση πληρότητας, απλά να έχετε την επίγνωσή της και να νιώθετε ...καλότυχοι! Παρά τις αντιξοότητες και τις τεχνητές παγίδες που θέτουν στο διάβα μας οι τιμητές της απανθρωπιάς και μνησικακίας...
 Αλλά και να μη λησμονείτε ποτέ: Η αυταρέσκεια, η εγωπάθεια, η ψυχολογική πίεση που δέχεται ή ασκεί κάποιος στο όνομα του...έρωτα και τα λογής διαπροσωπικά εξουσιαστικά σύνδρομα που καταβαραθρώνουν τις τόσο πολύτιμες στιγμές της ζωής, καθώς και τα αχαλίνωτα αυτοκαταστροφικά πάθη...αποτελούν άκρως αρνητικές, ανθυγιεινές κι άρα διαταραγμένες καταστάσεις. Που όταν κανείς έχει τη διαύγεια να διαπιστώνει ότι έχει εγκλωβιστεί σε αυτές (είτε παθητικά είτε ενεργητικά) πρέπει να πείθει τον εαυτό του πως κάτι τέτοιο δεν του ταιριάζει ούτε στο ελάχιστο. Και ν'αφήνει πίσω του αυτά που ουδεμία σχέση έχουν με τον πραγματικό Έρωτα, ο οποίος υψώνει τις ανθρώπινες ψυχές σε ανώτερα δονητικά πεδία. Και αναβαπτίζει δυο ανθρώπους μέσα σε μια ανεπανάληπτη εμπειρία Ενότητας και Ολότητας!

Και, που στην πιο αγνή και αυθεντική διάστασή του, ο Έρωτας δεν έχει ημερομηνία λήξης!

Αφιερώνω λοιπόν τους παρακάτω στίχους μου στην κοπέλα μου, σε ερωτευμένους και μη (ακόμη..!)
Να'στε καλά παιδιά και μην το βάζετε ποτέ κάτω!

Μερικές φορές δεν αντέχεται τόση ομορφιά...


Μερικές φορές σου ζητάει να υποσχεθείς
πως σφιχταγκαλιασμένοι θα'στε για πάντα.
Συ όμως προτιμάς τη μεγαλοσύνη της στιγμής
μπροστά σε υποσχετικά σημειώματα της αιωνιότητας. 
Δεν υπόσχεσαι τίποτα!
Ωστόσο μέσα στο φαινομενικό τίποτά σου,
αν σε κοιτάξει καλύτερα
-και το κάνει-
φωλιάζουν τα πάντα σε ένα: παρελθόν παρόν και μέλλον καταργημένα
μα και γεμάτα υποσχέσεις πρωτόγνωρες!
Σου ζητάει λόγια αγάπης
μα εσύ τα λες όλα με την αφή.
Επιθυμεί τρυφερότητας χάδια
και συ τότε αγκαλιάζεις με μια απαλή
και λουσμένη στο φως ματιά.
Σε κοιτά μ'ευτυχισμένη σιωπή
κι εσύ κλείνεις τα μάτια...

Κάνει το ίδιο.
Καταλαβαίνει.
Μερικές φορές δεν αντέχεται τόση ομορφιά...



ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου