ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Δάσος Σκουριών - 01 Μαΐου 2013: και πάλι χημικά...


(Ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε στην διεύθυνση http://sillent-footsteps.blogspot.gr/2013/05/01-2013-skouries-forest-may-1rst-2013.html) Σήμερα πρώτη Μαΐου 2013 πραγματοποιήθηκαν στον Κάκαβο (Σκουριές , Χονδρό δέντρο, ρέμα Καρατζά) εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της σχεδιαζόμενης λειτουργίας χρυσωρυχείων από την Καναδική εταιρεία El Dorado Gold. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων που δεν έχει κάποια οικονομική απολαβή ή σχέση με την μεταλλευτική εταιρεία είναι αντίθετη στην επέκταση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων από τους Καναδούς ψευδο-επενδυτές και τους Έλληνες υποτακτικούς τους. Και αυτό συμβαίνει ανεξαρτήτως της όποιας κομματικής - πολιτικής τοποθέτησης του καθενός.
 Η εταιρεία και οι προπαγανδιστές της από την άλλη, ισχυρίζονται ότι η "επένδυση" έχει την υποστήριξη από την "πραγματική κοινωνία" (sic) της Χαλκιδικής, όπως έγραψαν και στην νεότευκτη προπαγανδιστική φυλλάδα που διένειμαν . Χαρακτηριστικό αυτής της δήθεν ''αποδοχής'' από την τοπική κοινωνία είναι πως απαιτούνται καθημερινά 85 με 90 αστυνομικοί για να φυλάνε την εταιρεία Ελληνικός - Καναδικός χρυσός (χώρια οι σεκιουριτάδες) όπως δήλωσε στην ιστοσελίδα thesstoday, ο πρόεδρος της ΕΑΥ Χαλκιδικής, Ιωάννης Κυργιαφίνης. Για τέτοια αποδοχή μιλάνε... .................................
................................. Υπάρχουν στην χειμαζόμενη από την οικονομική κρίση πατρίδα μας αρκετές πραγματικές επενδύσεις που απαιτείται να στηριχθούν τόσο από την πολιτεία όσο και από την κοινωνία. Αρκετές ενδιαφέρουσες προτάσεις έχουν αναπτυχθεί και κατατεθεί απο επιστήμονες στα πλαίσια της αναζήτησης εναλλακτικού αναπτυξιακού μοντέλου της Χαλκιδικής. Υπάρχει άραγε πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο;

Το να καταφεύγουν κάποιοι σε ΜΟΝΟΜΕΡΗ προώθηση καταφανέστατα καταστροφικών, επιστημονικά τεκμηριωμένα μη αειφόρων και εν τέλει αμφιλεγόμενων ψευδο-επενδύσεων στην ουσία αναιρεί και υπονομεύει κάθε προοπτική μιας υγιούς αναπτυξιακής δραστηριότητας.

Το γεγονός ότι βασικοί υποστηρικτές της ψευδο-ανάπτυξης των μεταλλείων είναι διαχρονικά απο την αρχή αυτής της ''περιπέτειας'' μερικά από τα κορυφαία πολιτικά απολιθώματα της μεταπολίτευσης λέει πολλά.

Ο δίκαιος και ειρηνικός αγώνας μας συνεχίζεται...
Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)