ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Πετώντας πάνωαπό και μέσαστον κόσμο



Δεν υπάρχει τίποτε πιο φωτεινό από τη διαύγεια μιας απόρριψης. Φαινομένων, εντυπώσεων, ψευδαισθήσεων και προσώπων που στοίχειωναν ως τώρα τη ζωή σου.

Τίποτε πιο επιθυμητό από τη λάμψη της ετοιμόγεννης παρόρμησης να εξερευνήσεις τον εαυτό σου και τον κόσμο ολόκληρο, να ρισκάρεις, να σαλπάρεις για μια νέα γη.

Δεν υπάρχουν στέρεα να στηριχτείς! Όλα μια ιδεατή επιδίωξη στις δονήσεις της επιθυμίας. Ακόμα και της μη-επιθυμίας. Και η εχθρικότητα που εισπράττεις είναι ο τελευταίος ομφάλιος λώρος που σε συνέδεε με αμπαρωμένες πόρτες εθελοτυφλίας και απώλειας του είναι σου.

Τρέξε! Πέταξε! Απελευθέρωσε τον εαυτό!
Προσγειώσου κι ανώμαλα αν χρειαστεί, παρασυρόμενος από άγρια κι απρόβλεπτα ρεύματα. Χωρίς να το βάλεις κάτω, χωρίς να θρυμματιστείς.
Έτσι κι αλλιώς πτήσεις εκ του ασφαλούς δεν είναι πτήσεις.
Εξάλλου, πώς θα μάθεις να σηκώνεσαι πάνω και να βαδίζεις στα δύο-αρκετά έχουμε μπουσουλήσει, αν δεν γευτείς πρώτα το χώμα; Πώς θα μάθεις να νοιάζεσαι για τη φροντίδα των πληγών, αν δεν ματώσεις πρώτα ο ίδιος;

Διαπέρασε όλο το συσσωρευμένο μες στους αιώνες σκοτάδι, γινόμενος κομμάτι του φωτός.

Μέσα από λανθασμένες συλλήψεις και οχλαγωγίες, αναδεικνύεσαι ο κήρυκας μιας διάφανης, αιχμηρής σαν λεπίδα λογικής!

Για σκέψου τι σημαίνει:
Να ξεφορτώνεσαι από μέσα σου όλα τα σκουπίδια. Τραυματικές φοβίες κι εμμονές, αόριστες εντυπώσεις και προβλέψιμους αυτοματισμούς, "θέσφατες" αλήθειες που εξυπηρετούν άλλων τα σχέδια και καθόλου τη δική σου ζωή.
Να σταματήσεις να στρατεύεσαι στις σταυροφορίες των δηλητηριαστών της ανθρωπότητας, στα σχέδιά τους για "σωτηρία του κόσμου". Να πιθηκίζεις και να εμπεδώνεις τις νουθεσίες και νοσηρές "διδαχές" εκείνων που ταΐζουν τοξικά δηλητήρια τόσο το σώμα όσο και την ψυχή σου. Οδηγώντας σε ενάντια στη Φύση και τη φύση σου, που είναι η συμπόνια και η ελευθερία.

Και άρα για σκέψου τι σημαίνει να κάνεις δικιά σου αυτή τη ζωή! Κάνοντάς την και παρακαταθήκη για τις ζωές εκείνων που πρόκειται να έρθουν.

Πόσο μικροί πάσχισαν να μας πείσουν ότι είμαστε; Πόσο ανέτοιμους μας κατέστησαν στη διαχείριση της ίδιας της ελευθερίας μας;

Τίποτα δεν αλλάζει ως διά μαγείας και ουσιαστικά, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.

Ο Ένοικος...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου