...ή το βουλώνει! Με ό,τι του προκύψει...
Ο σκηνοθέτης Ματιέ Κασοβίτς στην περίφημη ταινία του "το Μίσος" (από το 1995) μιλάει για μια κοινωνία σε βαθιά κρίση: θεσμών, αξιών, πνεύματος, ταυτότητας...Μια αστική κοινωνία που σπαράσσεται από τον κατακερματισμό, τη γκετοποίηση, τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων, την ανάλγητη και δολοφονική κρατική βία, το ρατσισμό.
Και το μήνυμα είναι σαφές: "Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου (και μια κοινωνίας ολόκληρης, κατ'επέκταση) που από πολύ ψηλά πέφτει...πέφτει σε ελεύθερη πτώση στο σκοτεινό κενό (χωρίς ελπίδα διχτυού ασφαλείας ή "εξ'ουρανού" χεριού βοήθειας). Κι ενώ βλέπει το έδαφος να πλησιάζει, περνάει σε μια παθολογική κατάσταση ψυχικού "αδειάσματος", ένα είδος βαριού ψυχολογικού σοκ κι επαναλαμβάνει στον εαυτό του: "ως εδώ καλά...ως εδώ καλά..." Μέχρι να....ΖΝΤΟΥΠΠ!!
Σημασία δεν έχει η πτώση. Αλλά η πρόσκρουση!
Οι συνειρμοί και οι συνδέσεις είναι, δυστυχώς, αναπόφευκτες!
Αφού το ντόπιο λαϊκό κίνημα μοιάζει με την (καθόλου) ωραία κοιμωμένη, τι περιμένει να ξυπνήσει, να τεντωθεί, να εγερθεί και να διεκδικήσει; Τι συμβαίνει με τα αντανακλαστικά του; Παρά την επιτυχία του όποιου "δόγματος του σοκ", δεν λειτουργεί καν το ένστικτο αυτοσυντήρησης; Και κατά πόσο αυτό έχει να κάνει με την περίφημη και χιλιοτραγουδισμένη αίσθηση ελευθερίας που χαρακτηρίζει περήφανους και "ζυμωμένους με αγώνες και αίμα μέσα στην Ιστορία" λαούς; Μήπως αυτή η αφήγηση αποτελεί πλέον ένα κενό γράμματος πρότυπο, όσον αφορά την επιρροή και την ενεργοποίηση που (ΔΕΝ) ασκεί στον ταπεινωμένο νεοραγιά; Υπάρχει ελπίδα αντιστροφής της κατάστασης από τα κάτω;
Η ελληνική κοινωνία μοιάζει με τους κατοίκους ενός κτιρίου, το οποίο έχει δεχτεί εισβολή από διαρρήκτες θρασύτατους που τους ξεγέλασαν για να μπουν μέσα και παπατζήδες που τους εξαπατούν ακατάπαυστα και τους αρπάνε ό,τι τους έχει απομείνει και μπράβους με μανδύα νομιμότητας που τους σπάνε το κεφάλι όποτε τολμήσουν να το ορθώσουν ζητώντας τα αυτονόητα. Και φίδια που κατηγορούν για όλα και στοχοποιούν το "υπηρετικό προσωπικό" των ενοίκων. Οι οποίοι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, είχαν ταυτίσει με αυτή την έννοια εκείνους που έκαναν μέχρι τώρα όλες τις "βαριές δουλειές" του σπιτιού, με τις οποίες οι ένοικοι δεν καταδέχονταν να καταπιαστούν. Κι αυτούς που οι απατεώνες-διαχειριστές άρχιζαν να βάζουν (ή το επέτρεπαν κάνοντας τα στραβά μάτια, άσχετα με τη μέγιστη χωρητικότητα του οικήματος) σωρηδόν από τα "παράθυρα", απ' τη μια, κι απ'την άλλη είχαν το θράσος να τους αποκαλούν "λαθραίους". Η ευθύνη των "κατοίκων" έγκειται στο ότι ο ίδιοι (ή έστω η πλειοψηφία τους) πείστηκαν ν'ανοίξουν ξανά την πόρτα και να σπιτώσουν κάθε λογής "φρούτα", ακόμη κι αν τους είχαν δώσει σαφέστατα διαπιστευτήρια δόλου και κακοδιαχείρισης από τις προηγούμενες "συγκατοικήσεις". Πλέον το οίκημα "πωλείται όπως είναι επιπλωμένο" σε διεθνή real estate σεσημασμένων κομπιναδόρων που απαλλοτριώνουν "γειτονιές" ολόκληρες. Και οι κάτοικοι (τουλάχιστον οι πιο ευπαθείς κι αδύναμοι αρχικά) έχουν αρπαχτεί από το λαιμό, από όλη τη συμμορία που'ναι στη "μπίζνα", κι έχουν οδηγηθεί στο πιο ψηλό σημείο της ταράτσας. Και επίκειται το οριστικό και αμετάκλητο σπρώξιμο και φουντάρισμα στο κενό. Οι υπόλοιποι θα κρατηθούν σαν "στοκ" στα υπόγεια για να κάνουν αδιαμαρτύρητα, για ένα βρωμοξεροκόμματο, όλη τη λάτζα για λογαριασμό των νεοκοτζαμπάσηδων και των νεοαγάδων, μαζί με αυτούς που ως τώρα αναγνώριζαν ως αναγκαίο "υπηρετικό προσωπικό" κι όχι ως ισότιμους ανθρώπους. Όλοι στην ίδια μοίρα, η απόλυτη ισότητα μέσω της απόλυτης ισοπέδωσης!
ΘΕΩΡΩ, ότι μια βασική αιτία (όχι, βεβαίως, η μόνη) αυτού του "νεκρικού μουδιάσματος" και της ησυχίας που βρωμάει φορμόλη, αποτελεί ο απίστευτος κατακερματισμός των ανθρώπων μέσα σε συνδικάτα-διακοσμητικές γλάστρες (έως συνεργούς στην αποδόμηση, δες κι αυτό) και κομματικά μαγαζιά και μαγαζάκια, που ΑΚΟΜΑ λειτουργούν με συντεχνιακές, καιροσκοπικές λογικές, αδιαφορώντας, στην ουσία, για τη γενική κοινωνική σφαγή! Οι "μαγαζότορες" μοιάζουν (και είναι) πολύ μικροί στο όραμα που περνάει μέσα από οργανωμένη αντίδραση και οδηγεί σε ατραπούς ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, με στοιχειώδη συνεννόηση και απλές οργανωτικές κινήσεις αλληλοϋποστήριξης-καταλήψεων σε εργασιακούς χώρους έως κεντρικές οδικές αρτηρίες και γενικευμένη άρνηση πληρωμών (να "στεγνώσει η κάνουλα" της είσπραξης-αρπαγής) σε ληστρικότατους φόρους και χαράτσια. Που με τίποτα ΔΕΝ αποτελούν τη πολυφορεμένη, τελευταία, καραμέλα των "κανόνων της κοινωνίας!" Όταν οι "κανόνες" (για τους οποίους ουδέποτε ρωτήθηκαν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και πληγέντες) στρέφονται κατά της ίδιας της κοινωνίας, στερούνται κάθε έννοιας νομιμότητας και ανατρέπονται!
Άρα, ήρθε μάλλον η ώρα για τον απλό, αλλά καθόλου ασήμαντο στη δυναμική του, κόσμο να πιέσει κι, αν χρειαστεί(που μάλλον θα χρειαστεί), να παρακάμψει τους μαγαζάτορες κι αυλικούς τους με τα στομφώδη λόγια και ανώδυνα γαβγίσματα, αν εκείνοι δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να Δράσουν με γνώμονα την πραγματική ΡΗΞΗ. Και να περάσει σε έννοιες που θα μετουσιωθούν γενικευμένα, πλέον, σε ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ: αυτοοργάνωση, αυτοδιεύθυνση, συνελεύσεις λαϊκές-συγκοινωνούντα δοχεία που ξεπερνούν το θεωρητικό στάδιο κι οργανώνουν κοινές δράσεις σε κάθε γειτονιά, επαναθέσμιση όλων των θεσμών, αλληλεγγύη και αλληλοστήριξη (π.χ. με ομάδες περιφρούρησης σε μεθοδευμένες κατασχέσεις σπιτιών, συλλήψεις για χρέη κλπ.) κι ό,τι άλλο κριθεί χρήσιμο στην πορεία. Αρκεί να ξεκινήσει η πορεία αυτή..!
Η λύση ναι! μπορεί να είναι πολιτική, αλλά μόνο από τους κάτω και την πολυπόθητη ανάληψη των ευθυνών τους (ως πότε αυτές οι καταραμένες ευθύνες θ'αποτελούν ευσεβείς πόθους;), χωρίς "σπόνσορες", επαγγελματίες "καπεταναίους" και ινστρούχτορες (με το ένα χέρι υψωμένο σε γροθιά και το άλλο μέσα στο βαζάκι με το μέλι).
Η ελπίδα δεν "πεθαίνει τελευταία!" Πεθαίνει από πολύ πριν (στη συνέχεια ακολουθεί το στεγνό από ψυχικά αποθέματα "δοχείο της"), όταν στερείται ενέργειας και οράματος...
Όσον αφορά τον "μακαρίτη", δεν χρειάζονται ούτε μοιρολόγια ούτε λόγια περί "αιωνίας μνήμης".
Γιατί, σε τελική ανάλυση, καλύτερα να μη τον μνημονεύει κανείς, αν αυτό γίνεται ως παράδειγμα προς (αγωνιστική) αποφυγή για αυτούς που μένουν κι αυτούς που έρχονται. Οι πρώτοι γιατί σκοπεύουν να αγωνιστούν για να καλυτερεύσουν τη ζωή τους και οι δεύτεροι γιατί θα υποχρεωθούν ν'αγωνιστούν αν θέλουν να την ξαναπάρουν πίσω. Σκατοψυχιάζοντας τους προκατόχους τους που τούς παρέδωσαν αμαχητί έναν κρανίου τόπο...
ανιχνευτής
Ο σκηνοθέτης Ματιέ Κασοβίτς στην περίφημη ταινία του "το Μίσος" (από το 1995) μιλάει για μια κοινωνία σε βαθιά κρίση: θεσμών, αξιών, πνεύματος, ταυτότητας...Μια αστική κοινωνία που σπαράσσεται από τον κατακερματισμό, τη γκετοποίηση, τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων, την ανάλγητη και δολοφονική κρατική βία, το ρατσισμό.
Και το μήνυμα είναι σαφές: "Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου (και μια κοινωνίας ολόκληρης, κατ'επέκταση) που από πολύ ψηλά πέφτει...πέφτει σε ελεύθερη πτώση στο σκοτεινό κενό (χωρίς ελπίδα διχτυού ασφαλείας ή "εξ'ουρανού" χεριού βοήθειας). Κι ενώ βλέπει το έδαφος να πλησιάζει, περνάει σε μια παθολογική κατάσταση ψυχικού "αδειάσματος", ένα είδος βαριού ψυχολογικού σοκ κι επαναλαμβάνει στον εαυτό του: "ως εδώ καλά...ως εδώ καλά..." Μέχρι να....ΖΝΤΟΥΠΠ!!
Σημασία δεν έχει η πτώση. Αλλά η πρόσκρουση!
Οι συνειρμοί και οι συνδέσεις είναι, δυστυχώς, αναπόφευκτες!
Αφού το ντόπιο λαϊκό κίνημα μοιάζει με την (καθόλου) ωραία κοιμωμένη, τι περιμένει να ξυπνήσει, να τεντωθεί, να εγερθεί και να διεκδικήσει; Τι συμβαίνει με τα αντανακλαστικά του; Παρά την επιτυχία του όποιου "δόγματος του σοκ", δεν λειτουργεί καν το ένστικτο αυτοσυντήρησης; Και κατά πόσο αυτό έχει να κάνει με την περίφημη και χιλιοτραγουδισμένη αίσθηση ελευθερίας που χαρακτηρίζει περήφανους και "ζυμωμένους με αγώνες και αίμα μέσα στην Ιστορία" λαούς; Μήπως αυτή η αφήγηση αποτελεί πλέον ένα κενό γράμματος πρότυπο, όσον αφορά την επιρροή και την ενεργοποίηση που (ΔΕΝ) ασκεί στον ταπεινωμένο νεοραγιά; Υπάρχει ελπίδα αντιστροφής της κατάστασης από τα κάτω;
Η ελληνική κοινωνία μοιάζει με τους κατοίκους ενός κτιρίου, το οποίο έχει δεχτεί εισβολή από διαρρήκτες θρασύτατους που τους ξεγέλασαν για να μπουν μέσα και παπατζήδες που τους εξαπατούν ακατάπαυστα και τους αρπάνε ό,τι τους έχει απομείνει και μπράβους με μανδύα νομιμότητας που τους σπάνε το κεφάλι όποτε τολμήσουν να το ορθώσουν ζητώντας τα αυτονόητα. Και φίδια που κατηγορούν για όλα και στοχοποιούν το "υπηρετικό προσωπικό" των ενοίκων. Οι οποίοι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, είχαν ταυτίσει με αυτή την έννοια εκείνους που έκαναν μέχρι τώρα όλες τις "βαριές δουλειές" του σπιτιού, με τις οποίες οι ένοικοι δεν καταδέχονταν να καταπιαστούν. Κι αυτούς που οι απατεώνες-διαχειριστές άρχιζαν να βάζουν (ή το επέτρεπαν κάνοντας τα στραβά μάτια, άσχετα με τη μέγιστη χωρητικότητα του οικήματος) σωρηδόν από τα "παράθυρα", απ' τη μια, κι απ'την άλλη είχαν το θράσος να τους αποκαλούν "λαθραίους". Η ευθύνη των "κατοίκων" έγκειται στο ότι ο ίδιοι (ή έστω η πλειοψηφία τους) πείστηκαν ν'ανοίξουν ξανά την πόρτα και να σπιτώσουν κάθε λογής "φρούτα", ακόμη κι αν τους είχαν δώσει σαφέστατα διαπιστευτήρια δόλου και κακοδιαχείρισης από τις προηγούμενες "συγκατοικήσεις". Πλέον το οίκημα "πωλείται όπως είναι επιπλωμένο" σε διεθνή real estate σεσημασμένων κομπιναδόρων που απαλλοτριώνουν "γειτονιές" ολόκληρες. Και οι κάτοικοι (τουλάχιστον οι πιο ευπαθείς κι αδύναμοι αρχικά) έχουν αρπαχτεί από το λαιμό, από όλη τη συμμορία που'ναι στη "μπίζνα", κι έχουν οδηγηθεί στο πιο ψηλό σημείο της ταράτσας. Και επίκειται το οριστικό και αμετάκλητο σπρώξιμο και φουντάρισμα στο κενό. Οι υπόλοιποι θα κρατηθούν σαν "στοκ" στα υπόγεια για να κάνουν αδιαμαρτύρητα, για ένα βρωμοξεροκόμματο, όλη τη λάτζα για λογαριασμό των νεοκοτζαμπάσηδων και των νεοαγάδων, μαζί με αυτούς που ως τώρα αναγνώριζαν ως αναγκαίο "υπηρετικό προσωπικό" κι όχι ως ισότιμους ανθρώπους. Όλοι στην ίδια μοίρα, η απόλυτη ισότητα μέσω της απόλυτης ισοπέδωσης!
ΘΕΩΡΩ, ότι μια βασική αιτία (όχι, βεβαίως, η μόνη) αυτού του "νεκρικού μουδιάσματος" και της ησυχίας που βρωμάει φορμόλη, αποτελεί ο απίστευτος κατακερματισμός των ανθρώπων μέσα σε συνδικάτα-διακοσμητικές γλάστρες (έως συνεργούς στην αποδόμηση, δες κι αυτό) και κομματικά μαγαζιά και μαγαζάκια, που ΑΚΟΜΑ λειτουργούν με συντεχνιακές, καιροσκοπικές λογικές, αδιαφορώντας, στην ουσία, για τη γενική κοινωνική σφαγή! Οι "μαγαζότορες" μοιάζουν (και είναι) πολύ μικροί στο όραμα που περνάει μέσα από οργανωμένη αντίδραση και οδηγεί σε ατραπούς ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, με στοιχειώδη συνεννόηση και απλές οργανωτικές κινήσεις αλληλοϋποστήριξης-καταλήψεων σε εργασιακούς χώρους έως κεντρικές οδικές αρτηρίες και γενικευμένη άρνηση πληρωμών (να "στεγνώσει η κάνουλα" της είσπραξης-αρπαγής) σε ληστρικότατους φόρους και χαράτσια. Που με τίποτα ΔΕΝ αποτελούν τη πολυφορεμένη, τελευταία, καραμέλα των "κανόνων της κοινωνίας!" Όταν οι "κανόνες" (για τους οποίους ουδέποτε ρωτήθηκαν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και πληγέντες) στρέφονται κατά της ίδιας της κοινωνίας, στερούνται κάθε έννοιας νομιμότητας και ανατρέπονται!Άρα, ήρθε μάλλον η ώρα για τον απλό, αλλά καθόλου ασήμαντο στη δυναμική του, κόσμο να πιέσει κι, αν χρειαστεί(που μάλλον θα χρειαστεί), να παρακάμψει τους μαγαζάτορες κι αυλικούς τους με τα στομφώδη λόγια και ανώδυνα γαβγίσματα, αν εκείνοι δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να Δράσουν με γνώμονα την πραγματική ΡΗΞΗ. Και να περάσει σε έννοιες που θα μετουσιωθούν γενικευμένα, πλέον, σε ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ: αυτοοργάνωση, αυτοδιεύθυνση, συνελεύσεις λαϊκές-συγκοινωνούντα δοχεία που ξεπερνούν το θεωρητικό στάδιο κι οργανώνουν κοινές δράσεις σε κάθε γειτονιά, επαναθέσμιση όλων των θεσμών, αλληλεγγύη και αλληλοστήριξη (π.χ. με ομάδες περιφρούρησης σε μεθοδευμένες κατασχέσεις σπιτιών, συλλήψεις για χρέη κλπ.) κι ό,τι άλλο κριθεί χρήσιμο στην πορεία. Αρκεί να ξεκινήσει η πορεία αυτή..!
Η λύση ναι! μπορεί να είναι πολιτική, αλλά μόνο από τους κάτω και την πολυπόθητη ανάληψη των ευθυνών τους (ως πότε αυτές οι καταραμένες ευθύνες θ'αποτελούν ευσεβείς πόθους;), χωρίς "σπόνσορες", επαγγελματίες "καπεταναίους" και ινστρούχτορες (με το ένα χέρι υψωμένο σε γροθιά και το άλλο μέσα στο βαζάκι με το μέλι).
Η ελπίδα δεν "πεθαίνει τελευταία!" Πεθαίνει από πολύ πριν (στη συνέχεια ακολουθεί το στεγνό από ψυχικά αποθέματα "δοχείο της"), όταν στερείται ενέργειας και οράματος...
Γιατί, σε τελική ανάλυση, καλύτερα να μη τον μνημονεύει κανείς, αν αυτό γίνεται ως παράδειγμα προς (αγωνιστική) αποφυγή για αυτούς που μένουν κι αυτούς που έρχονται. Οι πρώτοι γιατί σκοπεύουν να αγωνιστούν για να καλυτερεύσουν τη ζωή τους και οι δεύτεροι γιατί θα υποχρεωθούν ν'αγωνιστούν αν θέλουν να την ξαναπάρουν πίσω. Σκατοψυχιάζοντας τους προκατόχους τους που τούς παρέδωσαν αμαχητί έναν κρανίου τόπο...
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου