ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Η Ροή ενάντια στην Ακινησία....


του ανιχνευτή

Τόσο η συνείδηση, το ήθος, όσο και η υπευθυνότητα καλλιεργούνται κι αναπτύσσονται εκεί όπου το σώμα και το μυαλό είναι απαλλαγμένα από το φόβο! Δυστυχώς, ο καταγεγραμμένος "πολιτισμός" (εκτός από ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις κι αυτές υπό προϋποθέσεις), με αποκορύφωμα τη σύγχρονη αλλοπρόσαλλη κατάσταση, στηριζόταν "ψυχή και σώμα" στη διασπορά του Φόβου και των επιπτώσεών του στον ανθρώπινο ψυχισμό!

Αρχαίοι τύραννοι και ιερατεία, αυτοκράτορες, αιμοδιψείς πολέμαρχοι-άρπαγες, βασιλιάδες και φεουδάρχες και ιεροεξεταστές του Μεσαίωνα, αποικιοκράτες και δουλέμποροι, μεγαλοτσιφλικάδες και βαρώνοι και λόρδοι, μεγαλοτραπεζίτες-σπόνσορες παγκόσμιων πολέμων και φυσικά οι ένστολοι "φρουροί του νόμου"-όργανα ανελέητων αφεντάδων...Όλοι, τύραννοι και τυραννίσκοι, είχαν έτοιμη την ίδια, πάνω κάτω, ατάκα σε όσους τολμούσαν να υπερβούν τα όρια που εκείνοι είχαν επιβάλλει ή φρουρούσαν:
" υπάρχει μια φυσική τάξη πραγμάτων σ'αυτό τον κόσμο κι όσοι την αρνούνται κι αντιδρούν, θα υποφέρουν!"
Ποτάμια αίματος, διώξεις γεμάτες λύσσα και μίσος, ακατανόμαστες φρίκες, πηχτά σκοτάδια που κάλυπταν ολόκληρες εποχές κι εξακολουθούν να το κάνουν...

Όμως, οι αρνητές αυτής της "φυσικής τάξης πραγμάτων", όπου "ο ισχυρός τρώει τον αδύνατο", δεν αποδέχτηκαν ποτέ τέτοιο πλαστό αξίωμα!
Ούτε τα όρια-φυλακές που είχαν στήσει ως δήθεν αδιαπέραστο φράγμα όλοι οι αρχικά αναφερόμενοι. Για να κρατούν ψυχικά, πνευματικά και υλικά αποστεωμένους τους ανθρώπους. Γιατί όσοι απαρνιούνταν αυτή την αφύσικη, στην ουσία της, "τάξη πραγμάτων", είχαν συλλάβει το απλό κι άρα αληθινό: ότι οι πραγματικά δυνατοί ήταν οι φαινομενικά πολλοί αδύνατοι που αποτελούσαν τη "λεία" των λίγων, φαινομενικά δυνατών. Κι ότι η γνώση της Δύναμης που φέρει ως δώρο του "Απείρου" (ή της Φύσης ή των "εγγενών δυνατοτήτων" του καθενός ή όπως θέλετε να το πείτε, οι ορισμοί δεν προσδιορίζουν ποτέ την Ουσία!) κάθε ανθρώπινο ον εντός του και η αίσθηση της κοσμικής συνοχής "όλων των ξεχωριστών σταγόνων που ενώνονται σχηματίζοντας το μεγαλείο ενός ωκεανού Ύπαρξης"...
...Ότι μια τέτοια γνώση κι ένα ανάλογο όραμα μπορεί να σαρώσει κάθε όριο και να ανατρέψει ή να συνθέσει ολόκληρους κόσμους! Και να δημιουργήσει νέες πραγματικότητες!

Αρκεί έστω κι ΕΝΑΣ άνθρωπος να "εισπνεύσει" με όλους τους πόρους του την αθάνατη ουσία αυτής της ιδέας και ύστερα να τη "φυσήξει" σε ολάκερο τον κόσμο! Να τη μεταδώσει σε όσο πιο πολλούς μπορεί. Κι ας υποφέρει γι'αυτό. Κι ας απωλέσει πρόωρα τη σάρκα του γι'αυτό!

 Όμως, έστω και λίγες "μέσα στον ωκεανό" σταγόνες να "εισπνεύσουν" αυτή την πνοή ζωής και αλήθειας, τότε ολόκληρος ο ωκεανός δύναται ν'αλλάξει "χροιά". Σιγά σιγά μα σταθερά. Και να αναδομηθεί. Και να αποκτήσει "νέα ρεύματα" που θα Κινήσουν ένα ολάκερο σύνολο σταγόνων προς τις δονήσεις της Α-λήθ(ης)ειας. Και να το μεταμορφώσουν...

Κι αυτό ήταν και είναι που μέχρι τώρα, μέσα στους ωκεανούς του χρόνου, φοβούνταν, κυριολεκτικά έτρεμαν κι εξακολουθούν να τρέμουν οι παγκόσμιοι  "κλειδοκράτορες":
 τη μεταμόρφωση, το "κβαντικό άλμα συνείδησης του ανθρώπου", τη διανοητική υπέρβαση των μέχρι τώρα υποτελών. Που αποτελεί και συνέπεια της διάφανης, έντονα δονητικής ροής  (συχνότατα άγνωστων ανθρώπων στους περισσότερους ) και της άφοβης, ως βιωματικό παράδειγμα για τους άλλους γύρω, πορείας και Κίνησης κάποιων "έξω" από τη "φυσική τάξη" της Ακινησίας...

Γιατί είμαστε ΟΛΟΙ με πολλές και συχνά αδιόρατες αλλά τελείως πραγματικές διαδικασίες, δεμένοι μεταξύ μας. Τόσο στο παρελθόν, όσο στο παρόν και το μέλλον. Οι ιδέες μας και η εφαρμογή ή μη εφαρμογή τους, οι δράσεις ή μη-δράσεις μας, η άδολη αλληλεγγύη ή η αδιαφορία και ο σπαραγμός μεταξύ μας, διαμορφώνουν κάθε στιγμή το παρόν που την επόμενη κιόλας στιγμή αποτελεί παρελθόν δημιουργώντας τα δυναμικά του μέλλοντος!

Και όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από χώρο και χρόνο, ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΙΑ! Μην το ξεχνάς!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου