...υφαίνοντας την ου-τοπία μας: "Όργανο" της κεντρικής ονειρικής γεννήτριας παραγωγής ιδεών της αμετανόητα μη κομματικής,
και με δικούς της όρους πραγματικής, "συμμορίας"
αιθεροβάμονων,ουτοπιστών και πιστών κάθε ιερά μοναδικής ανθρώπινης στιγμής.
Χωρίς αφεντάδες και δούλους, αυτόκλητους σωτήρες, μεσσίες και ποιμένες,
εθνοσωτήριους ψαλμούς, σπόνσορες, δόγματα και ιδεολογικές αλυσίδες...
ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)
Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...
Αλλά...
...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...
" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke,τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"
Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...
Πέμπτη 1 Αυγούστου 2024
Προτάσεις για ένα αξέχαστο "κλείσιμο" !
Πολλά έχουν ειπωθεί για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων που ξεκίνησαν στο Παρίσι...Όπως ότι προωθούνταν η woke ατζέντα, με συγχρόνως μία "βλάφημη" και "τρανσεξουαλοποιημένη" εκδοχή του μυστικού δείπνου του Jesus με τους μαθητές του. Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος αν πολλά απ' όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν ξεπέρασαν το όριο της υπερβολής ή αν οι διοργανωτές εξέφρασαν υπέρ το δέον τις "απερίφραχτες" καλλιτεχνικές τους ανησυχίες...Ήδη ακούγονται διάφορα, από τώρα και για την τελετή λήξης!
Χμ...
Θέλοντας κι εμείς να συνεισφέρουμε με πρωτότυπες ιδέες για το πέρας της κορυφαίας αυτής διοργάνωσης, προτείνουμε καταρχήν ένα "καλλιτεχνικό δρώμενο", με εντυπωσιακή δράση κι έντονες κοινωνικοπολιτικές νύξεις ως προς τις καταστάσεις που στιγμάτισαν το γαλλικό τοπίο τα τελευταία χρόνια, όπως την (πλημμυρισμένη στο αίμα των διαδηλωτών) εξέγερση των κίτρινων γιλέκων και τα εκτεταμένα μαζικά επεισόδια με αφορμή τις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις του "οραματιστή" Μανιού Μακρόν. Οι διοργανωτές μπορούν, για πιο ρελιστικά αποτελέσματα, να αντιγράψουν πιστά τη...."χορογραφία" του παρακάτω video από την ταινία "Athena" του Romain Gavra, με τη συμμετοχή μιας πραγματικής διμοιρίας των γαλλικών ματ ("riot police") και ομάδων "ανήσυχων νεαρών" που θα επιστρατευθούν από τα παρατημένα στο έλεος του Αλλάχ και της police γκέτο της γαλλικής πρωτεύουσας:
Και δεύτερον, προτείνουμε το παρακάτω δυνατό rock'n'roll "άσμα", για ένα κλείσιμο του ολυμπιακού σώου αντάξιου του ξεκινήματός του:
Επίσης, προτείνουμε στους διοργανωτές να στήσουν αυτούσιο το story του video clip, καλώντας την αμερικανική μπάντα των Bloodhound Gang να παίξει μπροστά στο πολυπληθές κοινό το συγκεκριμένο τραγούδι με τον..."εύφλεκτο τίτλο", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό (ή σχηματοποιεί στο πεδίο του συμβολισμού που τόσο αγαπούν οι "ποιητές"-καλλιτέχνες πίσω από τις μεγάλες φιέστες και μαζώξεις και οι συμμορίες πολιτικών κι όχι μόνο της ελίτ) ... Και για τους ρόλους των τροφίμων του γηροκομείου του videoclip να προτείνουν την ευγενική συμμετοχή σε "βετεράνους" της γαλλικής πολιτικής, όπως τον Φρανσουά Ολλάντ, τον Νικολά Σαρκοζί κ.ά. και με guest star τη μέχρι τώρα "πρώτη κυρία" της χώρας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου