ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 17 Ιουνίου 2023

Tα χρυσόψαρα δεν έχουν μνήμη! Οι άνθρωποι, που καλούνται ενίοτε να εκλέγουν ξανά & ξανά τους δυνάστες τους;

H αρχική ανάρτηση του βίντεο στο facebook

Πλέον ακόμα και η ΗΘΙΚΗ σηκώνει ψηλά τα χέρια και αηδιασμένη εξαφανίζεται από τη "νοόσφαιρα" μιας εθισμένης χώρας στην αμετροέπεια, στην "κανονικότητα" κάθε είδους εγκλημάτων και της ατιμωρησίας τους. Και αναφέρομαι στην αντικειμενική ηθική, αυτή που προκύπτει από την υποτιθέμενη συλλογή σοφίας μέσω της εμπειρίας πολλών αιώνων ζωής..

Το συλλογικό ασυνείδητο δηλητηριασμένο μεταμορφώνεται σε μια οντότητα σαν δαιμονική συλλογική ψυχή ή "εγρηγορό" με θανάσιμες βλέψεις..

Και τελικά, αν μπούμε στην άκομψη θέση να αναλάβουμε τον ρόλο του "δικηγόρου του διαβόλου" -ή τεράτων επίγειων- πόσο μεμπτό είναι να συμπεριφέρεσαι σε γεννημένους, ή κατασκευασμένους από τη γέννηση, άνοες δούλους όπως ταιριάζει στην αγελαία αυτοματοποιημένη νοοτροπία τους;  Και να σχεδιάζεις με εντολές των εγκληματικών κέντρων ποδοπάτησης της ανθρωπότητας ακόμη πιο σκοτεινές ατζέντες, όπως αυτή; Να μεταχειρίζεσαι τις χειραγωγήσιμες μάζες όπως συνάδει με το διάτρητο ένστικτο αυτοσυντήρησης από τα χειρουργικά πλήγματα μιας οφθαλμοφανούς -για όσους διαθέτουν Όραση- προπαγάνδας. 

Να "λύνεις και να δένεις" όπως απαιτεί η μη αναστρέψιμα λεηλατημένη από διαρκή έκλυση Φόβου ψυχολογία των μαζών, που τις οδηγεί στην υπεράσπιση των ίδιων των δυναστών τους.. Να εμπαίζεις σαδιστικά και να στην ουσία να διαγράφεις.. Όπως αξίζει στους αναλώσιμους μαζάνθρωπους, που στερούνται κάθε αρετή σχετική με απόκτηση επίγνωσης και ανάληψης ευθυνών. 

Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, αυτοί όλοι -από τα πάνω αλλά κι από τα κάτω- αποτελούν μισαλλόδοξους και κατάπτυστους εχθρούς της ίδιας της εξέλιξης της ανθρωπότητας και των ανθρώπων στον δρόμο της απόκτησης κι ενίσχυσης όλων των αντίθετων με όσα αναφέρθηκαν ακριβώς πριν...

Ο Ένοικος...

Και να πει κανείς ότι δεν είχαν γνώση ή όλα εκείνα τα ερεθίσματα για την εξαγωγή συμπερασμάτων ζωτικών για το παρόν και μέλλον; Ας μνημονεύσουμε κάποια ξεκάθαρα δείγματα γραφής των "προστατών" μας:




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου