ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2022

Όταν κανείς δεν γνωρίζει …


Πόσοι είναι ήδη ανίκανοι να τεκνοποιήσουν …

Πόσοι έχουν χάσει ήδη το προσδόκιμο ζωής που ήταν γραμμένο από το χάος και όχι από το χέρι μικρών θεών με μεγάλα πορτοφόλια...

Πόσοι είναι ήδη με αυτοάνοσα και πόσα ακόμα θα σκάσουν στα επόμενα χρόνια !

Πόσοι ήδη έχουν φύγει με την όποια ταμπέλα ..όπως το "ήταν η Ώρα του" , ή το "είχε προβλήματα υγείας" (εγώ π.χ. αν σπρώξω απο τις σκάλες έναν με καρκίνο θα με πάνε για δολοφονία, ενώ αν το κάνει ένα σκεύασμα ..απλά ήταν άρρωστος), ή το "είχε παρεκτραπεί από την πορεία του", ή το "πνίγηκε", ή, ή…

Πόσοι δεν έχουν καταγραφεί σαν παρενέργειες στην ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ κίτρινη κάρτα …!

Πόσοι έφυγαν απο τις πρώτες κιολας μέρες αλλά καταγράφηκαν σαν κόβιντ …(γιατί το "από" και "με" ..ήταν το καλύτερο στατιστικό κόλπο απόκρυψης του εγκλήματος ..!)

..Και έχεις ενα δικαστικό σύστημα που μιλάει για ανάγκη και συμφέρον του κοινού καλού , όπου "αποδεδειγμένα υπάρχει κίνδυνος" (πού και πως με ποιες μελέτες; και γιατι δεν γνωρίζει κανείς από αυτούς χιλιάδες ήδη μελέτες που φωνάζουν για το επικίνδυνο του σκευάσματος σε όλες τις ηλικίες; ..). Έτσι ώστε να δικαιολογήσει πρωθυπουργούς και υπουργούς για τις αποφάσεις που θυμίζουν 3ο Ράιχ …καταπατώντας ευρωπαϊκους νόμους …για να σου πει οτι η Υποχρεωτικότητα είναι συνταγματική ..τότε την ίδια στιγμή γνωρίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει και έχουν καταπέσει τα πάντα !

Θα θυμίσω κάτι που σας λέω χρόνια .. Πιθανότητες επιβίωσης θα έχουν αυτοί που πρώτοι κατάλαβαν ότι οι νόμοι έχουν καταπέσει ..! Βάλτε το καλά στο μυαλό σας και πράξτε ό,τι είναι αναγκαίο για εσάς και την οικογένεια σας ..!

Stranger..

Δανεισμένο από ΕΔΩ

Και πολύ πρόσφατα εδώ: What is the truth? - Ποια είναι η αλήθεια;
ΑΠΟΡΙΑ (σαν αυτές που θέτουμε στην ανάρτηση του ακριβώς παραπάνω συνδέσμου) ως συνήθως, καθώς ζούμε στην εποχή άλλωστε του θριάμβου των εύλογων ερωτημάτων που συχνότατα είναι και ρητορικά: Δικαιώθηκαν τελικά οι ανεμβολίαστοι καθώς αποδεικνύεται, όσο κι αν θέλουν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης να το αποκρύψουν, ότι ο δείκτης θνησιμότητας μετά τον "εμβολιασμό" είναι μεγαλύτερος από εκείνον (κι έπεται συνέχεια!) που αφορούσε τους μέχρι τότε θανάτους που χρεώνονταν (για δες κι εδώ) στην COVID-19 ?

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου