ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2021

Η μικρή Ελπίδα

 

Η μικρή ελπίδα, όσο εύθραυστη κι αν φαίνεται κάποιες φορές, είναι αυτή που δίνει νόημα στη ζωή, δίχως αυτή δεν υπάρχει ζωή. Δηλαδή αυτό που υπάρχει, που υφίσταται, είναι ένα κακέκτυπο ζωής, ένα κέλυφος που το μαργαριτάρι εντός του απουσιάζει.

Η μικρή ελπίδα είναι ένα σποράκι που μετέφερε κάποιο διαβατάρικο πουλί, πράκτορας ίσως της ΦΥΣΗΣ και το άφησε -ίσως και σκόπιμα- να πέσει κάτω στο χώμα, αδιαφορώντας για την ξεραΐλα που απλωνόταν κάτω από το ελεύθερο πέταγμα. Καθώς το σποράκι έχει την υπομονή, τη σοφία και τον τρόπο να βρει τον χώρο και την κατάλληλη στιγμή για να εισχωρήσει κάτω από την επιφάνεια και να ριζώσει. Να φυτρώσει, να ξεπεταχτεί, να ανθίσει, να ευωδιάσει, να καρπίσει, να πολλαπλασιαστεί. Να αλλάξει την ίδια την όψη της επιφάνειας.

Η μικρή ελπίδα είναι γονείς που στέκονται δίπλα στα παιδιά τους κι εκπαιδεύουν εαυτούς κι εκείνα να μασάνε αργά, ψύχραιμα και ήρεμα, όχι βιαστικά την τροφή τους. Είναι η έγνοια των φίλων να ωφελήσουν ο ένας τον άλλον με την απλόχερη μεταξύ τους πνευματική και υλική προσφορά σε εχθρικούς και σκοτεινούς καιρούς. Είναι το φως, έστω κι αμυδρό στην αρχή, στο πρόσωπο του γείτονα, του αγνώστου που τυχαία πιάσατε την κουβέντα για τα "τρέχοντα" και ανακαλύπτει ότι δεν στέρεψαν οι ανθρώποι που μπορεί ν' αποκαλέσει "όμοιους". Οι ομοιοπαθείς δεν εισπράττουν παθήματα κι εμπειρίες με την ίδια νοητική επεξεργασία, τα φίλτρα της αντίληψής τους δεν σημαίνει ότι λειτουργούν το ίδιο αποτελεσματικά για όλους, όσο κι αν είναι ομοιοπαθείς. Οι όμοιοι συνεννοούνται πολλές φορές, κι αν όχι σχεδόν όλες, με τη μία.

Η μικρή ελπίδα τρέφεται, αναπτύσσεται, χαμογελάει και ορθώνει ανάστημα, μεγαλώνοντας κι επικρατώντας σαν υγιής για τον οργανισμό "ιός", με ξενιστές όλους αυτούς που γίνονται  φιλόξενα για εκείνον δοχεία.

Η ανισορροπία, η μηχανορραφία των κακόβουλων παρασίτων μιας αρμονικής ζωής, η εχθρικότητα προς την ίδια τη ζωή, δεν θα νικήσει. Η αλαζονεία και το θράσος που αυτή αδιάλειπτα παράγει δεν έχει την ισχύ να τα βάλει με μυριάδες μικρές ελπίδες που αφουγκράζονται η μία την άλλη κι αποκτούν συνείδηση της δύναμης που τις ενώνει. Της μυστικής εκείνης μέσα στον άνθρωπο δύναμης που μπορεί να διαψεύσει θορυβωδώς τις αλαζονικές εκτιμήσεις περί "προβλεψιμότητας"..

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου