ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 12 Ιουνίου 2021

Έχετε τρελαθεί όλοι ; ...

 

Το νέο κίτρινο αστέρι του
"Ολοκαυτώματος" των
στιγματισμένων και προς αφανισμό,
στη τεχνο-φεουδαρχική δυστοπία 
των Σκοτεινών καιρών μας...

Ως σχόλιο...(με διάχυτη τη..."συναισθηματική φόρτιση", οπότε ας μας συγχωρέσουν οι πιο...νηφάλιοι!...) στο παρακάτω κείμενο της αναδημοσίευσης, παραθέτουμε απόσπασμα από (προφητική λιγάκι;) παλιότερη ανάρτηση και με μόνη προσθήκη εκ των υστέρων τον τελευταίο σύνδεσμο εντός παρένθεσης: Ας μπούνε επιτέλους τα πράγματα στη θέση που τους αρμόζει και που διασώζει την παραπαίουσα αξιοπρέπεια και γενναιοψυχία του ανθρώπινου είδους! Ας χωριστεί η ανθρωπότητα σε δυο κατηγορίες: τους "εμβολιασμένους" και "ανεμβολίαστους" - "ταραχοποιούς" - αντιρρησίες ψυχοσωματικής εξόντωσης. Και ας συγκροτήσουν όλοι οι δεύτεροι τις δικές τους μη συμμορφωμένες κι "απόβλητες κοινότητες" μέσα στη νέα "κανονικότητα", με τους δικούς τους συγχρωτισμούς και κώδικες ζωής, συνεργασίας και αλληλοβοήθειας, δίνοντας στον όρο "αντίσταση" ένα ουσιαστικό, επιτέλους, νόημα. Φράζοντας τον δρόμο στην επέλαση της ΑΠΑΤΗΣ, του ΦΟΒΟΥ, της μεταμοντέρνας ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ (δες κι αυτό: Αγιος Βικέντιος: Μόνο οι εμβολιασμένοι μπορούν να φύγουν μετά την έκρηξη ηφαιστείου

Έχετε τρελαθεί όλοι και χειροκροτείτε αυτούς τους προκατασκευασμένους παραλογισμούς, που οδηγούν την κοινωνία σε ανεξέλεγκτο μίσος...
Της Ιωάννας Υψηλάντη

"Εμβολιασμένος". Μία νέα κατηγορία πολιτών. Μια νέα διχαστική γροθιά, στην κοινωνία της απομόνωσης, της... "ταμπέλας" και του κοινωνικού αυτοματισμού, που προετοιμάζουν οι ελίτ, για όλους μας.
Με δικαιώματα.
Μόνο γι΄αυτούς.
Εμβολιασμένος θα μπαίνει στα μαγαζιά.
Εμβολιασμένος θα έχει δικαίωμα στη δουλειά.
Εμβολιασμένος θα πηγαίνει στα θέατρα και στο σινεμά.
Εμβολιασμένος θα ταξιδεύει.
Εμβολιασμένος θα πηγαίνει στα γήπεδα.
Οι άλλοι θα φορέσουν το "κίτρινο αστέρι" και θα την βγάζουν με ντιλίβερι και παρέες στον κήπο τους, στα μπαλκόνια τους, στα σπίτια τους, όπου θα καπνίζουν και ελεύθερα.
Και το ερώτημα. Από τι ακριβώς κινδυνεύει ο εμβολιασμένος, αν συγχρωτιστεί με τον ανεμβολίαστο;; Αφού το εμβόλιο, εννοείται, ότι τον προστατεύει, "από πάσαν νόσον"!
Και τελικά, όταν ο εμβολιασμένος μπει σε μέσο μαζικής μεταφοράς, δεν κινδυνεύει;;
Όταν μπει σε σούπερ μάρκετ, δεν κινδυνεύει;;
Όταν αγκαλιάζει το παιδί του δεν κινδυνεύει;;
Έχετε τρελαθεί όλοι και χειροκροτείτε αυτούς τους προκατασκευασμένους παραλογισμούς, που οδηγούν την κοινωνία σε ανεξέλεγκτο μίσος, μεταξύ "Πράσινων" και "Βένετών";;
Μπορεί η κυβέρνηση να λατρεύει την φαρμακοβιομηχανία και τα κέρδη της, να λατρεύει να σας κάνει το μυαλό κουρκούτι, αλλά ας μείνουμε σοβαροί εμείς!

Όσοι μπορούμε τουλάχιστον!

Πάρθηκε από το press-gr


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου