ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021

" Χρόνια πολλά σας, μασκαράδες!"

 "Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο δεν αξίζει παραπάνω απ' αυτόν που το κρατάει!"

EMILE ARMAND

"Στο περβόλι της σιωπής μόνο ακίνδυνοι ανθίζουν. Άκου, όλοι φοβούνται, δε μιλάνε, ψιθυρίζουν. Μα ο επερχόμενος θρήνος, τους λεύτερους δεν αφορά. Τίμα ραγιά τη μνήμη σου έστω για μια φορά. Αρνήσου τους χρησμούς, τις οδηγίες των πλανερών, 200 χρόνια ο περίγελος είσαι των νεκρών. Όλος ο κόσμος χάψη κι ο στοχασμός κελί. Οι νέοι ανθρωποφύλακες φοράνε μάσκες, Περικλή. Λευκοντυμένοι απόστολοι ραβδίζουν το παρόν, το χτες έφραξε όλες τις ανάβρες των θεών. Ο Φαρμακεύς οδηγεί ψυχοπομπές κάτω απ΄τον ίσκιο μας, φόβοι ριπές. .... Οι μάσκες σας απέναντι στης λευτεριάς μας το άβατο,Θα σας χαρίσουν μια ζωή πιο βαριά κι από το θάνατο. Των μετανθρώπων ετούτη η δυστοπική αφήγηση, θα είναι το τέλος σας, κι όχι η επανεκκίνηση. Γιορτάστε, το Τριώδιο, είναι για ‘σας τους μασκαράδες που θέλετε τον κόσμο αλλοιώς για να τον χαίρεστε μονάχοι. Γιορτάστε όσο μπορείτε μαμμωνάδες⋅ η εκδίκηση γεννήθηκε ήδη σε μια λεύτερη και μακρινή αετοράχη."

" Αφιερωμένο στους μασκαράδες του ντουνιά ολάκερου. "

Παραγωγή, στίχοι, παρουσίαση, ηχοληψία & μίξη: B.D.Foxmoor Ηχογραφήθηκε στη Ξηρονομή ανάμεσα σε σερπαντίνες, μάσκες,

κρασί και προβατίνα. Talkback 2021

«Τελώνου και Φαρισαίου» Χρόνια πολλά σας, μασκαράδες! Άνοιξε το Τριώδιο. Για τον καλό σκοπό σας, πάλι δε βρήκατε εμπόδιο. Αυτή την Κυριακή του φόβου του εκτελεστέου θα σας μνημονεύω πάντα ως δυνάστες του τόπου αυτού, του καταβλητέου. Πέστε, λοιπόν, στον κύρη του ύπνου που με ψάχνει να με θάψει, είμαι μπροστά του ζωντανός εδώ στην ίδια χάψη⋅ κι ότι στο τέλος της αγρύπνιας μου θα λευτερωθώ εκ νέου πάνω στη γιορτή σας, Τελώνου και Φαρισαίου. Στο περβόλι της σιωπής μόνο ακίνδυνοι ανθίζουν. Άκου, όλοι φοβούνται, δε μιλάνε, ψιθυρίζουν. Μα ο επερχόμενος θρήνος, τους λεύτερους δεν αφορά. Τίμα ραγιά τη μνήμη σου έστω για μια φορά. Αρνήσου τους χρησμούς, τις οδηγίες των πλανερών, 200 χρόνια ο περίγελος είσαι των νεκρών. Όλος ο κόσμος χάψη κι ο στοχασμός κελί. Οι νέοι ανθρωποφύλακες φοράνε μάσκες, Περικλή. Λευκοντυμένοι απόστολοι ραβδίζουν το παρόν, το χτες έφραξε όλες τις ανάβρες των θεών. Ο Φαρμακεύς οδηγεί ψυχοπομπές κάτω απ΄τον ίσκιο μας, φόβοι ριπές. Στους λειμώνες της ντροπής υπάρχει τώρα νηνεμία, φωνή καμία, της δυναστείας των εικόνων βία. Κακοσμία από το φόβο και την αθυμία, την προθυμία, αυτή την άμοιρη πληβεία. Άκου πως κροταλίζουν πάλι τα σερνάμενα. Λαχταράνε κορμιά επι ξύλου κρεμάμενα. Κάνει χαρά κάτω απ΄το φέγγος της σελήνης η πρόοδος, το νόθο παιδί της μνημοσύνης. Της αξιοσύνης στέρεψε το νεροστράτι κι αυτό το κάτι, της αντρειοσύνης το πλεμάτι στου πλουτοκράτη τυλίχτηκε την πλάτη. Λαέ σακάτη αποζητάς τις βουρδουλιές του επιστάτη. Γι΄ αυτό, χρόνια πολλά σας, μασκαράδες! Του αλλοπαρμένου μη φοβάστε τις αράδες. Δεν είναι πια εδώ τόπος για σπουδαίους, Είναι μόνο για Τελώνηδες και Φαρισαίους. Χρόνια πολλά σας, μασκαράδες! Κακοί βραχνάδες τόπου καταβλητέου Κι εσείς ραγιάδες, βαποράκια ενός τρόμου αγελαίου. Γιορτάζουν οι έμποροι και οι ψευτολογάδες, οι μαμμωνάδες, ωδές επι του πρακτέου. Γιορτή απόψε στους κερχανάδες. Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου! Οι μάσκες σας απέναντι στης λευτεριάς μας το άβατο, Θα σας χαρίσουν μια ζωή πιο βαριά κι από το θάνατο. Των μετανθρώπων ετούτη η δυστοπική αφήγηση, θα είναι το τέλος σας, κι όχι η επανεκκίνηση. Γιορτάστε, το Τριώδιο, είναι για ‘σας τους μασκαράδες που θέλετε τον κόσμο αλλοιώς για να τον χαίρεστε μονάχοι. Γιορτάστε όσο μπορείτε μαμμωνάδες⋅ η εκδίκηση γεννήθηκε ήδη σε μια λεύτερη και μακρινή αετοράχη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου