ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2021

Επειδή η επανάληψη αποτελεί τη μητέρα της μάθησης κι εμπέδωσης, αναρωτιόμαστε και αυτή τη νέα χρονιά που μπήκε:


(Το βίντεο της ανάρτησης πρωτοδημοσιεύτηκε πριν δυο μόλις ημέρες εδώ: https://www.facebook.com/foniellinon1/videos/830325507759481/?t=184  Επειδή όμως, όπως έχει συμβεί πάμπολλες ως τώρα φορές με ανάλογα βίντεο και αναρτήσεις στο "φάτσα-μπουκ", δεν είμαστε καθόλου σίγουροι πως θα του επιτρέψουν να παραμείνει για πολύ καιρό εκεί, το κατεβάσαμε για καλό και κακό, το αποθηκεύσαμε και το αναδημοσιεύουμε μέσω του μπλογκ...)

: Γιατί πρέπει να έχουμε τη μνήμη χρυσόψαρων, αυτό είναι το political correct, το social correct ? Γιατί δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τη ΛΟΓΙΚΗ (= η "αιρετική", "επικίνδυνη μάγισσα" που διώκεται και σε αυτόν τον καινούριο τεχνο-μεσαίωνα;), αλλά θα πρέπει να παίρνουμε ακόμη στα σοβαρά όσα μας λένε οι κύριοι και οι τόσοι άλλοι όμοιας "λογικής", στο παραπάνω βίντεο? Γιατί μας θεωρούν τελείως μαλάκες? (βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι,  εδώ και τόσο πολλά χρόνια έχουν δοθεί ουκ ολίγα τέτοια δικαιώματα από τα κάτω...) Και...γιατί θα πρέπει να ακούμε τις σοφιστείες τους και τη νέα χρονιά? Πώς τολμάνε να μιλάνε οι δημοσιογράφοι περί "συνωμοσιολογίας" όταν εδώ και μήνες τη φιλοξενούν διαρκώς στα κανάλια τους, την τρέφουν, την προωθούν, της κάνουν "πονηρές πασούλες" για ανατροφοδότηση (π.χ. "μήπως χρειάζονται πιο αυστηρά μέτρα;" , "μήπως οι μάσκες πρέπει να φορεθούν και σε όλους τους εξωτερικούς χώρους;" κλπ)...? Για όλους αυτούς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ η παραμικρή υποψία ποινικών ευθυνών, για διάπραξη εξαπάτησης και παραπλάνησης του κόσμου, της κοινής γνώμης, σε τόσο πολύ σοβαρά ζητήματα δημόσιας υγείας?...Τι έχουν να πούνε οι όποιοι υπεύθυνοι?  Ή, ως και "άνθρωποι του πνεύματος" άλλωστε, είναι λάτρεις του διαβόητου, αμφίσημου δελφικού χρησμού "Ήξεις, αφήξεις ου, εν πολέμω θνήξεις"...?

Άιντε και πάλι εδώ καταλήγουμε, με δύο από τις κορυφαίες δηλώσεις (ως και προς τις συνέπειες και προεκτάσεις τους) της χρονιάς που ξεκουμπίστηκε: a slap in the face ! (= χαστούκι στο πρόσωπο). Ή μήπως δεν ειπώθηκαν, αποτελούν Fake News ? 

Αφίσα της περίφημης ταινίας 
"Στη Φωλιά του Κούκου"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου