"ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ"! Και σε κατ' οίκον φυλάκιση. Σε συναισθηματικό αδιέξοδο, βομβαρδισμένοι από πυρά τηλε-τρόμου, αποδομητικά αποξενωμένοι, καχύποπτοι ο ένας προς τον άλλο, ψυχικά παγόβουνα ή απηυδισμένοι από την αμετροέπεια και χυδαιότητα των "διαχειριστών" της ζωής μας και συνάμα αγωνιούντες για το μέλλον που ετοιμάζει να καταπιεί σαν χοάνη τα ανυπεράσπιστα παιδιά...Σε ένα πιθανό μέλλον, διαφoρετικό από την τεχνοκρατική δυστοπία που επιθυμεί η παρασιτική ελίτ, ο τότε ιστορικός θα αναφέρει ότι αυτή η φράση αποτέλεσε το υπνωτικό χάπι και την υπογραφή της μεγαλύτερης και καταστροφικότερης απάτης του 21ου αιώνα! Και άραγε, τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε ελληνικό πλαίσιο, τα Πραγματικά στοιχεία δικαιολογούσαν τη "λύση" (που αποδεικνύεται τρισχειρότερη από το πρόβλημα) των αλλεπάλληλων, καταστροφικών lockdowns και τον σοδομισμό σε βάρος στοιχειωδών δικαιωμάτων κι ελευθεριών εν μία νυκτί; Χμμ: https://antidras.blogspot.com/2020/12/john-hopkins-news-letter-covid.html Που μετατρέπουν την επίγεια περατζάδα της ζωής σε ζωντανή κόλαση...Και που σύμφωνα και με όλους τους ειδικούς (η λέξη εδώ χωρίς εισαγωγικά) θα εξολοθρεύσουν πάρα πολύ περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που Πραγματικά σκότωσε η γρίπη του sars-cov-2... Κι εδώ θα μνημονεύσουμε και τα λόγια του Κλάες Άντερσεν, σε αυτές ειδικά τις εποχές της επιβράβευσης του χαφιεδισμού και της αποθέωσης του Διαίρει και Βασίλευε : "Να φοβάσαι αυτούς που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά. Είναι αδίστακτοι." H παρακάτω ιστορία είναι από τις πολύ λίγες που δημοσιοποιήθηκε, καθώς η αυτοχειρία εξελίσσεται παγκοσμίως σε επιδημική μάστιγα. Αλλά..."μένουμε ασφαλείς", σωστά γραμματείς και φαρισαίοι που λυμαίνεστε τον κόσμο; Τα θερμά συλληπητήριά μας στην οικογένεια του εκλιπόντος συνανθρώπου... 
ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)
Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών. Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί. Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...
Αλλά...
...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...
" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"
Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2020
"Μένουμε ασφαλείς". Με αυτή τη φράση οι Μεγάλοι Υποκριτές της σύγχρονης Ιστορίας περιγράφουν την ισοπέδωση του κοινωνικού ιστού, την ψυχολογική αποτέφρωση και καταδίκη των ανθρώπων...
Πηγή παραπάνω κειμένου συνοδεία της εικόνας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου