ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2020

Αφιερωμένο στα χρόνια που έφυγαν και σε αυτά που έρχονται...

Αυτή είναι η ιστορία μιας (παγκόσμιας) κοινωνίας που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και καθώς πέφτει επαναλαμβάνει εθελοτυφλώντας στον εαυτό της: "Μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά". Αυτό που δεν γίνεται άμεσα κατανοητό, όμως, είναι ότι σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η ΠΡΟΣΚΡΟΥΣΗ!!



There's a hole in the sky  And the rain starts to bleed   And all that remains is the ground beneath my feet  There's a time without lies, no way that I cheat   And all that remains is the ground beneath my feet

Ένας ύμνος από τη Γερμανία (με τους πρωτοπόρους ανθρώπους της στην παγκόσμια αντίσταση ενάντια στην κατακτητική επέλαση της βιο-τρομοκρατίας).

Οι Beloved Enemy σ' ένα απ' αυτά τα τραγούδια που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι η μουσική είναι πράγματι τα μαγικά που κάνουν οι καλλιτέχνες-μουσικοί, για να καταφέρουν "να κατεβάσουν τη μαγεία των ήχων από τους ουρανούς στη γη!"
Φωνή που σε "στοιχειώνει", κι ένα εξαιρετικό βίντεο κλιπ με στιγμιότυπα από την ταινία "Sin City"
 

" ...δεν έχει σημασία πόσο κλαίω, δεν έχει σημασία πόσο ματώνω,   ό,τι έχω,  ό,τι μου απομένει είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια μου!"

Ας πατήσουμε γερά σ' αυτό το έδαφος. Ας το αδράξουμε και ας δώσουμε υποσχέσεις ζωής απέναντι στη λαγνεία του θανάτου. Ας αφήσουμε πίσω τη μιζέρια, τη σκοτεινιά, την έγχυση διαρκούς και ληστρικού Φόβου στο μυαλό και την καρδιά μας. Ας μην σκύψουμε το κεφάλι στους εφιάλτες που οι "ελεγκτές της πραγματικότητας" πασχίζουν να μας πείσουν ότι αποτελούν "φυσιολογικότητα". Ακόμη κι αν χρειαστεί να ματώσουμε και να υποφέρουμε.
Άλλωστε ο πόνος είναι λύτρωση, η ζωή χωρίς αυτόν δεν θα'χε κανένα νόημα και το Φως θα έμοιαζε πολύ μακρινό και απρόσιτο...

Υπάρχει ένας διαφορετικός χρόνος που μας περιμένει...χωρίς παρανοϊκά αφηγήματα που κονιορτοποιούν την ανθρώπινη διάνοια, συντρίβουν τις ψυχές, ασελγούν με μένος επί της Α-λήθειας και απαιτούν με μίσος προς τους "αρνητές" την αυτοματοποιημένη ενσωμάτωση και εκφυλιστική προσαρμογή σ' ένα βαθιά νοσηρό κόσμο. Που ξημερώνει για ΟΛΟΥΣ...

Ας πατήσουμε γερά στα πόδια μας.
Στο έδαφος που υπάρχει από κάτω και είναι ό,τι μας απομένει ακόμα κι όταν φαίνεται πως τα χάσαμε όλα. Ένα ολόδικό μας, πολύτιμο και  τις περισσότερες φορές ανεξερεύνητο κι ανεκμετάλλευτο καταφύγιο που αποτελεί και ορμητήριο, ένα "έδαφος" που είναι και εσωτερικής φύσης... ΘΑ ΤΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ !...


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου