ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2020

"ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΝΕ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ" - και όταν ακούνε ψεκασμένοι και μη-


  Xωρίς κανένα σχετικό σχόλιο από εμάς. 

  Άλλωστε και τι περισσότερο επί τούτων να πούμε πια; Βαρεθήκαμε..

  Δεν είμαστε μήτε επιθυμούμε να γίνουμε ποτέ "μέντορες", "λοβοτομητές" -πόσο περισσότερο στους ήδη λοβοτομημένους-, "σωτήρες", ηρωικοί "αφυπνιστές" -προτιμάμε τους "αντι-ήρωες"-, "προφήτες" καλών ή κακών γεγονότων, "μοιρολογίστρες" ή και "πωλητές" κάλπικης ελπίδας. 

"Ψεκασμένοι" ή όχι, επιλέγουμε να βλέπουμε μέσω των δικών μας οφθαλμών τις τάσεις, τα φαινόμενα και τις πράξεις γύρω μας και να σκεφτόμαστε οι ίδιοι για εμάς τους ίδιους. Χωρίς να επιτρέπουμε τη λεηλάτησή μας από ερμηνευτές - "πραγματογνώμονες" - "αυθεντίες" - καθοδηγητές - μεσάζοντες. Συχνά, βέβαια, έχουμε το κουσούρι να θέλουμε να μοιραζόμαστε, με όσους έχουν τη διάθεση αλλά και την ικανότητα να ακούνε,  προβληματισμούς για ζητήματα που οι δίνες τους εμπλέκουν και παρασύρουν τους πάντες. Το πού αυτές θα μας αποθέσουν όλους και το κατά πόσο θα πέσουμε στα μαλακά ή στα άπατα, αλλά και κατά πόσο συναινούμε στο να παρασυρόμαστε σε ανεξέλεγκτες πτήσεις, αυτά ας τα επεξεργαστεί ο καθένας βάσει αρυτίδωτης λογικής χέρι χέρι με ανεπτυγμένη διαίσθηση. Το μέγιστο ζητούμενο, βέβαια, που συνδέεται με την ίδια την εξέλιξη της πορείας της ανθρωπότητας, είναι το αν βρισκόμαστε σε θέση ισχύος τέτοια και το αν έχουμε αποκτήσει την κατάλληλη σοφία και σύνεση, ώστε να αποτρέπουμε εν τη γενέσει τους από το να εκδηλωθούν κάποιες δίνες, τεχνητές ή έχουσες αιωρούμενη την έντονη οσμή τους πριν καν εκείνες εμφανιστούν και συχνά προβλέψιμες πριν καν εκδηλωθούν. Το να καταλαμβάνεται ο άνθρωπος συνεχώς εξ απίνης αποτελεί το πιο ισχυρό δείγμα  αυτοκαταστροφικής ανωριμότητας και αυτοκτονικής αμυαλιάς..

Ήρθε η ώρα να φορέσω μάσκα στον εαυτό μου για να βγω να πετάξω τα σκουπίδια στους κάδους που ξεχειλίζουν κι από χρησιμοποιημένες μάσκες. Κι αναρωτιέμαι με το λίγο μυαλό που διαθέτω ακόμη: αν ο ιός είναι τόσο μολυσματικός, τότε οι πεταμένες παντού μάσκες δεν μολύνουν ολόκληρες πόλεις με τα σωματίδια να αιωρούνται και να παρασύρονται από ισχυρούς ανέμους, εκτός κι αν καταλήγουν -οι χρησιμοποιημένες, σουταρισμένες μάσκες- σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους απόθεσης και ταφής ειδικών και τοξικών απορριμάτων. Για την αναγκαία, δηλαδή, προστασία του πληθυσμού, για την οποία τόσο πολύ νοιάζονται οι αρμόδιοι, σε τέτοιες συνθήκες υγειονομικής μεγάλης κρίσης και την αποφυγή περαιτέρω ιικής διασποράς. Στη συνέχεια λέω να βγάλω νυχτερινή βόλτα το σκύλο μου, ελπίζοντας να μην αρπάξει πάλι από κάτω, από το δρόμο, κάποια πεταμένη μάσκα και να μου την επιδεικνύει όλο καμάρι, γιατί θα τον τιμωρήσω με του να του φορέσω κι αυτουνού φίμωτρο. Που το σηματάκι του θα είναι η σημαία της Τανζανίας......

Ο Ένοικος...

4 σχόλια: