(Διορθωμένο και εμπλουτισμένο σε σχέση με την αρχική δημοσίευση)
Δεν είμαι αρνητής για την άρνηση. Αυτό θα σήμαινε ότι αρνούμαι να λειτουργώ ως έλλογο ον, ως φορέας φαιάς ουσίας με περιεχόμενο που δεν μοιάζει με την τροφή των συμπαθών αμνών, αυτό θα σήμαινε ότι είμαι ένα τέρας εγωισμού αν θέλεις, ένας ισχυρογνώμων ξερόλας, για να μην πω βλάκας με κορώνα.
Αρνούμαι όμως αντιλήψεις και νοοτροπίες που επιφέρουν συγκεκριμένες συνέπειες και θεωρώ κρίσιμης σημασίας το γεγονός να μην συντελούν στην παγίωση συγκεκριμένων καταστάσεων και "θέσφατων" συνθηκών επί του ατομικού και συλλογικού βίου. Μάλιστα με δογματικό ζήλο και παντελή περιφρόνηση ειλικρινούς δημοκρατικού διαλόγου με σοβαρούς εμπλεκόμενους κοινωνικούς κι επιστημονικούς φορείς διαφοροποίησης και διαφωνίας. Καταστάσεις δυσχερείς για μια ισορροπημένη ζωή μέσα σε μια κοινωνία που θα όφειλε, υποτίθεται, να μεριμνά για την πνευματική ισορροπία, για την ψυχοσωματική υγεία και για την υλική ευημερία των μελών της. Τα οποία αποδεικνύει έμπρακτα ότι σέβεται, ακόμη και ... σε επίπεδο έστω τήρησης στοιχειωδών προσχημάτων...
Αρνούμαι να μου στερούν το δικαίωμα της όποιας άρνησης με επιχειρηματολογία, που τροφοδοτείται από την αγωνία μου για μια ισορροπημένη ζωή και οι σκέψεις μου και ο ειρμός τους, η ίδια η υπόστασή μου, να κρίνεται σκόπιμο να κατατάσσονται από τους "επιτηρητές του new normal" σε υλικό για τη χωματερή της ψηφιοποίησης και επιβαλλόμενης ανυποληψίας.
Αρνούμαι να μου φοράνε ένα πέπλο αορατότητας και να με διατάζουν να προσαρμοστώ σε αυτήν. Γιατί είμαι εδώ. Κάνω όνειρα και κερδίζω ή χάνω φίλους, ερωτεύομαι, απογοητεύομαι, ανακαλύπτω νέες μουσικές με εφηβική λαχτάρα, τραγουδάω στο μπάνιο και στο δρόμο και όπου συχνά βρίσκομαι στιχάκια από αγαπημένα τραγούδια, δίνω και παίρνω προσπαθώντας να μην απομυζώ, διαβάζω και αποκοιμιέμαι με το βιβλίο στα χέρια και τα γυαλιά στη μάπα, χαμογελάω και παρηγοριέμαι μερικές φορές με μια καλή κουβέντα και πολύ περισσότερες με μια αγκαλιά από τους αγαπημένους μου.
Οι κοινωνιοπαθείς άλλωστε δεν απεχθάνονται την ανθρώπινη επαφή και τους λείπει η συνείδηση, ως βασικό σύμπτωμα της ασθένειάς τους; Υπάρχει επιστήμονας, σε πόστο ευθύνης σημαίνουσας, που θα σύσταινε ποτέ σε γονείς να μην φιλάνε και να μην αγκαλιάζουν τα ήδη επιβαρυμένα ψυχολογικά παιδάκια τους, λόγω όλων αυτών των πρωτοφανών καταστάσεων που βιώνουμε όλοι, μέσα στη θαλπωρή του σπιτιού τους; Όπου οι τρομαχτικοί θόρυβοι των καιρών μπορούν να εισβάλουν μέσα από την ανοιχτή τηλεόραση. Aρχικά. Σύντομα (ήδη συμβαίνει σε Αυστραλία, ΗΠΑ, Αγγλία και αλλού) θα μπορούνε να σπάνε και την πόρτα του οικογενειακού ασύλου για να ελέγξουν αν τηρείται κατά η γράμμα η νέα κανονικότητα, και μόνο στην υποψία ή με την "πληροφορία" κάποιου "υπεύθυνου" (η λεκτική αναβάθμιση του όρου "χαφιές") γείτονα. Και να προχωρούνε ακόμα και σε συλλήψεις γονέων μπροστά στα παιδιά τους. Οι οποίοι ίσως αρχίσουν και να μετανιώνουν που τα έφεραν σε έναν τέτοιας
"ποιότητας" και τέτοιου κυρίαρχου συστήματος αξιών κόσμο...Αρνούμαι η γνώμη μου να μην θεωρείται καν άξια λόγου ύπαρξης από τα διευθυντήρια και τα κέντρα λήψης αποφάσεων, η τύχη μου να αποφασίζεται ολοκληρωτικά ερήμην εμού, η καλή μου υγεία να γίνεται αφορμή στέρησης των πολύ πιο πολύτιμων θεμελιωδών ελευθεριών μου. Θεωρώ πολύ υποτιμητικό να μου αμφισβητείται εμφανώς η ικανότητα να λαμβάνω γενικώς όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας του εαυτού μου και των άλλων, όταν αυτό αποδεικνύεται αναγκαίο. Άλλωστε, αν έπραττα το αντίθετο (ο οποιοσδήποτε) με μόνο κριτήριο το σύνδρομο της άρνησης χωρίς κρίση και υπευθυνότητα, τότε ίσως αυτό αποδείκνυε και υφέρπουσα ψυχασθένεια. Οπότε ένας καλός ψυχίατρος με την πρέπουσα και με το στανιό συνταγή θα ήταν ίσως μια θετική και υποχρεωτική εξέλιξη ; (κι ας μην το παραδέχεται ο ασθενής, μέχρι να "ηρεμήσει" με τη βοήθεια της χημείας)
Έχω όμως την έντονη αίσθηση ότι, σε όλη αυτή την πολύμηνη ακολουθία αφηγήσεων και πεπραγμένων, δεν είμαι εγώ ανισόρροπος, ο επίφοβος ψυχάκιας εδώ...
Αρνούμαι να ζω μέσα σε ένα κολοσσιαίο ενισχυτή φόβου και άγχους και μόνιμης ανασφάλειας (με μοναδική θεραπεία, όπως ακούμε σε καθημερινή υπνωτική βάση, ένα αμφίβολης αποτελεσματικότητας δυνητικό εμβόλιο), καθώς και κοινωνικών αυτοματισμών που παραπέμπουν σε συμπεριφορές κοινωνιοπαθών ή ατόμων με ανησυχητικά, νεοαποκτημένα ψυχολογικά προβλήματα. Δεν είναι υγιές και καθησυχαστικό να υπάρχω μέσα σε μία ιατρική διάγνωση με πολλά γκρίζα σημεία και ασαφείς τοποθετήσεις. Και να μην μπορώ καν να αναρωτηθώ δυνατά. Και κυρίως να μοιάζει πια αδύνατο να εισακουστώ και να λάβω σαφείς και υπεύθυνες απαντήσεις από αυτούς που πήραν τις αποφάσεις για το τι είναι αρρώστια και τι αποτελεί θεραπεία της και να αντιμετωπίζομαι σαν παρίας αν θέλω να μάθω και να επεξεργαστώ με σύνεση όλες τις απόψεις και όλα τα διαθέσιμα στοιχεία από όλες τις πλευρές. Για κρίσιμα θέματα που έχουν άμεση σχέση με τη ζητούμενη ισορροπία που έλεγα, ό,τι τελικά κι αν σημαίνει ο πληθωρικός αυτός όρος. Και αν χρειαστεί να λάβω και υπογεγραμμένες διαβεβαιώσεις, των καθ ύλην αρμόδιων και ειδικών, για την ασφάλεια και αξιοπιστία διαδικασιών και αναγκαιοτήτων που επηρεάζουν σε καθοριστικό βαθμό τη ζωή μου. Και την ομαλή συνέχεια της, ποικιλοτρόπως θα έλεγα.
Αρνούμαι να πιάνω τον εαυτό μου κακοπροαίρετο και καχύποπτο χωρίς σοβαρή υπαρκτή αιτία και απλά και μόνο γιατί αυτοϊκανοποιούμαι με έναν τόσο ηλίθιο και συχνά επιβλαβή για μένα και τους άλλους τρόπο. Αλλά αρνούμαι και να θεωρούμαι παντελώς άσχετος ή παθητικά αδιάφορος επί παντός επιστητού, κυρίως για καθετί που έχει άμεση σχέση με την ισορροπία της ζωής, του σώματος, του μυαλού και της ψυχής μου. Εμένα και όλων όσων θεωρώ ότι έχω λόγο να τους σέβομαι, πρωτίστως.
Η δαιμονοποίηση της έκφρασης, η συστηματική φίμωση στομάτων και το κυνήγι μαγισσών αποτελούσαν ανέκαθεν το πιο ισχυρό σημάδι πνευματικής κατάπτωσης και οπισθοδρόμησης και εκφυλισμού της ανθρωπότητας...
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου