" G5 – Η Συγκάλυψη μιας Θεραπείας "

Ενότητες του τρομερά ενδιαφέροντος άρθρου: Μια αφανής ιδιοφυία - Η σπουδαιότερη ανακάλυψη της ζωής του - Δυο ιδιοφυίες ενώνουν τις δυνάμεις τους - Ένα άρθρο η αρχή του τέλους - Το ταξίδι στην Αντίγκουα - Η καταδίωξη και η φυλάκιση - Ο ύποπτος θάνατος του επιστήμονα - Κάτω από την επιφάνεια

Η ιστορία του Λουάκ Λε Ρίμπολτ αποτελεί ένα μόνο παράδειγμα της καταπίεσης που υφίστανται οι λαμπροί και ιδεαλιστές επιστήμονες που τολμούν να δράσουν ανεξάρτητα από τα ιατροφαρμακευτικά συμφέροντα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που η Καθολική Εκκλησία αντιμετώπισε κάποτε τον Γαλιλαίο, όταν αυτός υποστήριξε ότι η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο.  «Θεράπευσα πάνω από 20.000 ασθενείς και συνεργάζομαι με 100 γιατρούς ανά τον κόσμο που χρησιμοποιούν την θεραπεία μου. Βλέπω ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτήν στην Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Ιρλανδία, στην Σουηδία και στην Πορτογαλία. Είναι καθήκον μου να βελτιώσω την ανακάλυψή μου, για να θεραπεύουν οι γιατροί τους ασθενείς τους» είπε ο Ρίμπολτ σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του.

 G5: Τo θρίλερ της αποσιώπησης μιας πολλά υποσχόμενης θεραπείας

Ο Λουάκ Λε Ριμπόλτ (Loic Le Ribault) υπήρξε διακεκριμένος συνεργάτης του FBI, αλλά και του γαλλικού Υπουργείου Εσωτερικών, έχοντας δημοσιεύσει πλήθος επιστημονικών εργασιών.  Μέχρι που ανακάλυψε την θεραπεία G5, η οποία λειτουργεί ενισχυτικά προς το ανοσοποιητικό σύστημα και συμβάλλει στην αντιμετώπιση πολλών ανίατων ασθενειών. Από τότε έζησε κυνηγημένος όλη του την ζωή, ενώ ο αιφνίδιος θάνατος του φήνει μεγάλα ερωτηματικά. Η μελέτη των πηγών υπήρξε αποκαλυπτική για την θεραπεία G5, για την οποία λίγα πράγματα είναι ευρέως γνωστά. Κι όμως. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι αποτελεί μια πολύ σημαντική ιατρική ανακάλυψη, που θα μπορούσε να γίνει ένα πολύτιμο και χωρίς παρενέργειες των κλασσικών χημικών φαρμάκων θεραπευτικό

εργαλείο, για πολλές περιπτώσεις ασθενειών. Ωστόσο, η θεραπεία αυτή εξακολουθεί να μένει αναξιόπιστη. Ο επιστήμονας που την ανακάλυψε προσπάθησε καθ’ όλη την διάρκεια του βίου του να πείσει τον ιατρικό κόσμο για την χρησιμότητα της, κυνηγήθηκε μέχρι την τελευταία πνοή της ζωής του.

Το όνομα του, Λουάκ Λε Ριμπόλτ (Loic Le Ribault). Ένας καταξιωμένος Γάλλος επιστήμονας, το βιογραφικό του οποίου είναι γεμάτο

από ερευνητικές εργασίες, αξιόλογες συνεργασίες και άλλες σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις. Ο θάνατος του, το 2007, έχει αφήσει αναπάντητα πολλά ερωτήματα, εκ των οποίων το μεγαλύτερο είναι το εξής: Μέχρι που μπορεί να φτάσει το ιατροφαρμακευτικό κατεστημένο, για να προστατεύσει τα συμφέροντα του;

Μια αφανής ιδιοφυία

Ο Λουάκ Λε Ριμπόλτ γεννήθηκε το 1947 στην Γάλλια, ολοκλήρωσε τις ανώτατες σπουδές ωκεανογραφία, οικολογίας και ιζηματολογίας στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης, απέκτησε δίπλωμα ιατρικής επιστημών (Doctor of Science) και ειδικεύτηκε στην μικρό-ανάλυση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο επιστημονικός κλάδος έβλεπε στο πρόσωπο του Ριμπόλτ έναν πολλά υποσχόμενο ακαδημαϊκό, που, παρά το νεαρό της ηλικίας του, είχε ριζοσπαστικές εργασίες, δημοσιευμένες στην Γαλλική Ακαδημία Επιστημών. Ένα από τα πρώτα έργα του ήταν η εξέλιξη της λειτουργίας του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου σάρωσης, η οποία του επέτρεπε, έχοντας ως μοναδικό δείγμα κόκκους άμμου, να διακρίνει με μεγάλη λεπτομέρεια την ιστορία των πετρωμάτων: ποια είναι η καταγωγή τους, πως σχηματίστηκαν, πώς και από πού μεταφέρθηκαν σε μια περιοχή, πόσο καιρό έμειναν εκεί.

Η εργασία του, η οποία περιελάμβανε 250 κριτήρια, βάσει των οποίων μπορούσε να ανιχνευθεί και να αναλυθεί ένα πέτρωμα, προσέλκυσε το ενδιαφέρον της αστυνομίας, αφού μπορούσε να γίνει ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο σε εγκληματολογικές έρευνες. Πολύ σύντομα ο Ρίμπολτ εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο στενούς επιστημονικούς συνεργάτες του FBI. Το 1982 ίδρυσε το εργαστήριο CARME, το οποίο υπήρξε για χρόνια το βασικό εργαστήριο εγκληματολογικών αναλύσεων του αστυνομικού και δικαστικού σώματος, και του Υπουργείου Εσωτερικών της Γαλλίας.

Όπως ο ίδιος ομολογεί σε δημοσιεύσεις, η απουσία διπλωματικότητας και το αναρχικό πνεύμα του τον έκαναν συχνά αντιπαθή σε διάφορες εγκληματικές, στρατιωτικές και πολιτικές υποθέσεις του κράτους, κέρδισε τεράστια αναγνώρισης σε εθνικό επίπεδο: «Όταν είχα το CARME, ήμουν κάθε εβδομάδα στα έντυπα και στην τηλεόραση και κάθε γαλλικό κόμμα επιθυμούσε να συνεργαστώ μαζί του.» Το 1991, το Υπουργείο Εσωτερικών της Γαλλίας δημιούργησε δικό του εγκληματολογικό εργαστήριο και ο Ρίμπολτ βρέθηκε εν μια νυκτί στα αζήτητα. Κατά έναν περίεργο τρόπο, σύντομα άρχισε και η απαξίωση του από τους ίδιους τους επιστημονικούς και κρατικούς κύκλους, που μέχρι πρότινος τον αντιμετώπιζαν ως ιδιοφυή επιστήμονα- μια απαξίωση που εξελίχθηκε σε ανελέητο κυνηγητό, που τον έφερε αντιμέτωπο με δικαστικές κατηγορίες και του στέρησε την ελευθερία και την ζωή -σύμφωνα με υποψίες. Ας δούμε, όμως, τι είχε προηγηθεί:

Η σπουδαιότερη ανακάλυψη της ζωής του

Το 1972, ενόσω μελετούσε την λειτουργία του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου σάρωσης, ο Ρίμπολτ παρατήρησε ότι ένα στρώμα υδατοδιαλυτού άμορφου πυριτίου, που περιείχε μικρο- οργανισμούς, κάλυπτε την επιφάνεια μερικών κόκκων άμμου. Διαπίστωσε ότι οι συγκεκριμένοι μικρο- οργανισμοί και οι εκκρίσεις που άφηναν πάνω στους κόκκους περιείχαν με την σειρά τους οργανικό πυρίτιο. Παρόλο που το πυρίτιο γενικά είναι ένα σημαντικό για τους ζώντες οργανισμούς μεταλλικό στοιχείο που υπάρχει σε αφθονία στην Γη, το οργανικό πυρίτιο, ιδιαίτερα, απορροφάται ευκολότερα από τον οργανισμό.

Ως το 1975, ο Ρίμπολτ είχε δημιουργήσει μια διαδικασία, που επέτρεπε να ανακτά αυτές τις καταθέσεις από την επιφάνεια της άμμου. Η πρωτότυπη εργασία του έγινε δεκτή από τις επιστημονικές επιτροπές και δημοσιεύθηκε από την Ακαδημία Επιστημών της Γαλλίας. Ας σημειώσουμε εδώ ότι είχαν προηγηθεί πολλές έρευνες άλλων επιστημόνων για το οργανικό πυρίτιο, αρκετές εκ των οποίων έθεταν ερωτήματα για την ενδεχόμενη θεραπευτική χρήση τους- εξ ου και το ενδιαφέρον του Ρίμπολτ να το μελετήσει.

Στην πρώτη φάση της ερευνάς του ο Ρίμπολτ δεν εστίασε σε αυτό. Όταν όμως, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, διαπίστωσε ότι η ψωρίαση από την οποία υπέφερε ο ίδιος θεραπεύτηκε επειδή έρχονταν σε άμεση επαφή με το οργανικό πυρίτιο (βύθιζε τα χέρια του σε αυτό λόγω της ερευνάς του), άρχισε να μελετά και τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Το πυρίτιο ενυπάρχει στον οργανισμό και εντοπίζεται στον σωματικό ιστό, στους επινεφρίδιους αδένες, στο συκώτι, στην σπλήνα, στο πάγκρεας, στα μαλλιά και σε άλλα όργανα. Με την πάροδο των χρόνων, το σώμα χάνει σταδιακά τα αποθέματα του οργανικού πυριτίου που διαθέτει και αδυνατεί να τα αντικαταστήσει από εξωτερικές πηγές.

Όπως έχει διαπιστωθεί από διάφορες μελέτες, η επαρκής παρουσία αυτής της ουσίας στον οργανισμό βοηθά στην ομαλή ανάπτυξη των οστών, ενώ η έλλειψη της δημιουργεί ανωμαλίες στην διαμόρφωση τους. Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι συμμετέχει στην δημιουργία των κυττάρων που σχηματίζουν τα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων και ότι επηρεάζει άμεσα ένα μεγάλο τμήμα του συνεκτικού ιστού και των χόνδρων που παίζουν ουσιώδη ρόλο στις αρθρώσεις. Η φαρμακευτική βιομηχανία εκμεταλλεύτηκε τις θεραπευτικές χρήσεις του πυριτίου για την επούλωση πληγών και εγκαυμάτων. Ωστόσο, η εκμετάλλευση του υπήρξε και παραμένει περιορισμένη, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία που αποδεικνύουν την τεράστια θεραπευτική αξία του και, γενικότερα, την ενισχυτική του δράση που μπορεί να προσφέρει στο ανοσοποιητικό σύστημα.

Δυο ιδιοφυίες ενώνουν τις δυνάμεις τους

Το 1982, ο Ρίμπολτ άρχισε να συνεργάζεται με τον Νόρμπερ Ντιφό ( Norbert Duffaut) καθηγητή χημείας και ερευνητή μηχανικό του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας (CNRS), στο πανεπιστήμιο του Μπορντό. Ο Ντιφό είχε ασχοληθεί με το πυρίτιο και, μάλιστα, το 1957 κατάφερε να συνθέσει ένα μόριο οργανικού πυριτίου που μπορούσε να απορροφηθεί από το ανθρώπινο σώμα. Ένα χρόνο αργότερα, ο Ντιφό άρχισε να θεραπεύει με αυτό ασθενείς με αρθρίτιδα. Ήταν, ωστόσο, πεπεισμένος ότι η παραπάνω ουσία μπορούσε να παίξει καταλυτικό θεραπευτικό ρόλο στο καρδιαγγειακό σύστημα και στην κυκλοφορία του αίματος.

Το 1960, ο Ντιφό συνεργάστηκε με τον καρδιοχειρουργό Rager ο οποίος χρησιμοποιούσε το οργανικό πυρίτιο στην μετεγχειρητική ανάρρωση των ασθενών του. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι ο Rager βραβεύτηκε γι’ αυτή την καινοτομία από την Ακαδημία Ιατρικής της Γαλλίας. Ο τελευταίος υποστήριξε, ότι το οργανικό πυρίτιο μπορεί να βοηθήσει τους καρκινοπαθείς να αντέξουν τις χημειοθεραπείες. Ο Ντιφό έγινε γνωστός στην Γαλλία χάρη στην παρασκευή ιάματος με το ονοματεπώνυμο του (Nobert Duffaut Remedy), για το οποίο δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία, αφού ο ίδιος δεν κρατούσε αρχεία, για να αποφύγει τις ρυθμιστικές αρχές του κράτους.

Όπως και να έχει, το σίγουρο είναι ότι υπήρξε κι αυτός ένας ιδιοφυής επιστήμονας. Προτού συνεργαστεί με τον Ρίμπολτ, ο Ντιφό είχε προσεγγίσει αρκετές φορές τους ιατρικούς οργανισμούς της Γαλλίας για να αξιοποιήσει την εφεύρεση του, το συνθετικό οργανικό πυρίτιο, αλλά οι επίσημοι φορείς ανταπαντούσαν πάντα με σιωπή. Όπως αναφέρει σε γραπτά του: «Οι Αρχές καταδίκασαν την ανακάλυψη μου, χωρίς καν να την εξετάσουν»

Το 1985, οι δυο συνεργάτες πήραν διεθνή πατέντα για να προστατεύσουν την θεραπευτική χρήση της ουσίας που είχαν ονομάσει «G5» και την μελετούσαν πλέον από κοινού. Και το 1987, έχοντας όλα τα δεδομένα των ερευνών τους υπό μάλης, παρουσιάστηκαν στον Γάλλο υπουργό έρευνας και ζήτησαν κρατική άδεια για την πραγματοποίηση κλινικών δοκιμών της ουσίας, σε περιπτώσεις ασθενειών που σχετίζονται με το AIDS. Οι επίσημοι φορείς απάντησαν πάλι με σιωπή. Το Νοέμβριο του 1993, ένα αναπάντεχο γεγονός τερμάτισε την πολύχρονη συνεργασία τους. Ο Ντιφό βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Η ιατροδικαστική εξέταση εντόπισε στο αίμα του κυανιούχο ποτάσιο και οι Αρχές συμπέραναν ότι αυτοκτόνησε. Ωστόσο, οι συνθήκες του θανάτου του δημιούργησαν υποψίες για δολοφονία. Ο πρώτος που εξέφρασε τον προβληματισμό του ήταν ο Ρίμπολτ, πώς ένας άριστος χημικός, όπως ήταν ο Ντιφό, επέλεξε να πεθάνει με αυτή την ουσία, η οποία προκαλεί στον χρήστη ένα ιδιαίτερα επίπονο θάνατο; Παρά τις υποψίες, η υπόθεση του θανάτου του Νορμπέρτ Ντιφό έκλεισε και δεν ξανάνοιξε ποτέ.

Ένα άρθρο η αρχή του τέλους

Ο βασικός σκοπός του Ρίμπολτ, τόσο κατά την διάρκεια της συνεργασίας του με τον Ντιφό όσο και στην μετέπειτα ερευνά του, ήταν η παρασκευή μιας πόσιμης μορφής της θεραπείας G5, που να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο τοξική «μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες ήταν να κάνω το G5 πόσιμο. Το διάλυμα που είχαμε δημιουργήσει ήταν κατάλληλο για εξωτερική χρήση, γιατί ήταν ελαφρώς τοξικό. Πιθανότατα όχι περισσότερο από το κόκκινο κρασί, αλλά εγώ δεν το ήθελα καθόλου τοξικό»

Τελικά, έχοντας διαθέσιμη και την πόσιμη και μην τοξική μορφή θεραπείας, και αφού είχε επαρκώς ερευνήσει και εξακριβώσει τα θεραπευτικά οφέλη της σε ασθενείς, ο Ρίμπολτ απευθύνθηκε ξανά στο Υπουργείο Υγείας της Γαλλίας, ζητώντας επίμονα την διεξαγωγή κλινικών δοκιμών. Απευθύνθηκε ακόμη και σε αμερικανικούς ιδιωτικούς και κρατικούς φορείς, όπως και σε φαρμακευτικές εταιρίες. Όπως ανέφερε ο ίδιος σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις του: «Ακόμα περιμένω την απάντηση τους»

Αν και οι περισσότεροι αδιαφόρησαν, υπήρξε μια φαρμακευτική εταιρεία που έδειξε ενδιαφέρον. Όπως αναφέρει ο Ρίμπολτ, απεσταλμένος εκπρόσωπός της του προσέφερε 1.000.000 δολάρια για να θάψει την ανακάλυψη του! Έτσι το 1995 άρχισε με δική του πρωτοβουλία να παρασκευάζει πόσιμο διάλυμα οργανικού πυριτίου και να το εφαρμόζει σε ασθενείς. Το γεγονός ότι πρόκειται για φυσική ουσία χωρίς τοξικότητα, του έδινε το δικαίωμα να την εκμεταλλευτεί επιχειρηματικά ως τονωτικό ή διατροφικό συμπλήρωμα χωρίς ειδική άδεια.

Εκείνη την εποχή, ο δημοσιογράφος Ζαν- Μισέλ Γκρέιγ παρακολουθούσε στενά τον Ριμπόλτ. Αφού πείστηκε για την αξία του ως επιστήμονα και εφευρέτη και για τα θεραπευτικά οφέλη της θεραπείας του, δημοσίευσε ένα άρθρο στην εφημερίδα Sud-Quest Dimanche πολυσέλιδο άρθρο, στο οποίο παρουσίαζε του έργο του Ριμπόλτ και αποκάλυπτε την καταπίεση των ανακαλύψεών του από τους κρατικούς φορείς. Ένα τεράστιο κύμα τηλεφωνημάτων ακολούθησε την δημοσίευση, ενώ χιλιάδες ασθενείς κατέφθασαν για να δοκιμάσουν την θεραπεία. Όπως αναφέρει ο Ριμπόλτ, οι φαρμακοποιοί της περιοχής έχασαν το 35% του τζίρου τους εκείνες τις μέρες.

Ωστόσο, εκείνο το άρθρο άνοιξε του κουτί της Πανδώρας και έφερε τον Ριμπόλτ αντιμέτωπο με παρασκηνιακές δυνάμεις, που θορυβήθηκαν από την δημοσιοποίηση του έργου του. Όπως υποστηρίζει ο ίδιος, υπήρξαν προειδοποιήσεις προς άλλα Μέσα Ενημέρωσης προκειμένου να μην ασχοληθούν με το θέμα, ενώ ο ίδιος και οι συνεργάτες του δέχτηκαν απειλητικά τηλεφωνήματα. Ακόμα, κάποιος διέρρηξε το σπίτι του και κακοποίησε την επί χρόνια βοηθό του. Παραδόξως, το κλίμα εκφοβισμού και εγκληματικών πράξεων κατά του Ριμπόλτ δεν ενεργοποίησε την αστυνομία.

Το 1996, ο Ιατρικός και Φαρμακολογικός Σύλλογος της Γαλλίας κατηγόρησε τον Ρίμπολτ για παράνομες πρακτικές και τον παρέπεμψε σε ανακριτική ακρόαση. Μόνο που ο ίδιος δεν έφταιγε. Οι πραγματικοί ένοχοι ήταν διάφορες άλλες εταιρίες που, χωρίς την άδεια του, αλλά ενίοτε χρησιμοποιώντας το όνομα του πλαστογραφώντας την υπογραφή του, είχαν αρχίσει να εκμεταλλεύονται την θεραπεία G5, λανσάροντας στην αγορά ουσίες που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν ήταν αποτελεσματικές και, στην χειρότερη ήταν επικίνδυνες για τους καταναλωτές.

Το ταξίδι στην Αντίγκουα

Απογοητευμένος από την αρνητική έκβαση των γεγονότων, ο Ριμπόλτ αποφάσισε να εγκαταλείψει την Γαλλία και να πάει στην Αντίγκουα της Καραϊβικής για να δημιουργήσει εκεί μια κλινική. Στην απόφαση του αυτή έπαιξε ρόλο και η προσέγγιση από διάφορους επιχειρηματίες που φάνηκαν διατεθειμένοι να στηρίξουν το επιχείρημα του, δηλώνοντας του ότι είχαν κάνει τους απαραίτητους διακανονισμούς στην Αντίγκουα. Μόνο όταν ο Ριμπόλτ έφτασε εκεί διαπίστωσε ότι τον είχαν κοροϊδέψει. Έτσι, βρέθηκε μόνος σε έναν ξένο τόπο και χωρίς την δυνατότητα να επιστρέψει πίσω, αφού η έξοδος του από τη Γαλλία έγινε κάτω από την μύτη των Αρχών που τον κατεδίωκαν. Επιπλέον, λίγο πριν φύγει, του είχαν διαρρήξει το σπίτι και του είχαν κλέψει το διαβατήριο: «Μου είχαν πε ότι πρωθυπουργός της Αντίγκουα θα με περίμενε για να μου δώσει διπλωματικό διαβατήριο, με το οποίο θα μπορούσα να ταξιδεύω. Μου είχαν πει ότι είχαν ανοίξει ένα τραπεζικό λογαριασμό στο όνομά μου και ότι όλα ήταν έτοιμα για να φτιάξω την κλινική. Όταν έφτασα εκεί, δεν με περίμενε κανείς. Είχα μόνο τρία μικρά μπουκάλια G5.»

Τότε, ο Ριμπόλτ ήρθε με δική του πρωτοβουλία σε επαφή με την κυβέρνηση της Αντίγκουα, η οποία του επέτρεψε να δημιουργήσει ένα κέντρο υγείας και να ασκήσει την ιδιότητα του. Όπως αναφέρει ο ίδιος, μάζεψε τα χρήματα που χρειαζόταν, θεραπεύοντας με G5 τα εγκαύματα των πλουσίων παραθεριστών που διέμεναν στα πολυτελή ξενοδοχεία της περιοχής, ενώ προσέφερε τις υπηρεσίες του και στους ντόπιους κατοίκους, χωρίς όμως πληρωμή.

Όπως ήταν φυσικό, οι ενέργειες του Ριμπόλτ δεν πέρασαν απαρατήρητες από την γαλλική κυβέρνηση. Οι Αρχές εισέβαλαν στο σπίτι του, ανέκριναν την ηλικιωμένη μητέρα του και έψαξαν στοιχεία για το ερευνητικό του έργο, αλλά και για την δραστηριότητα του κέντρου εγκληματικών αναλύσεων CARME, φοβούμενες την ενδεχόμενη αποκάλυψη απόρρητων κρατικών πληροφοριών εξαιτίας του. Ωστόσο, ο Ρίμπολτ δεν κρυβόταν στην Καραϊβική. Οι γαλλικές αρχές μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί του ανά πάσα στιγμή. Γι’ αυτό και προσβλήθηκε βαθύτατα όταν πληροφορήθηκε τις ενέργειες της αστυνομίας ειδικά για την ανάκριση της μητέρας του, η οποία υπήρξε αφορμή για την κατάρρευση της υγείας της, οδηγώντας τελικά στον θάνατο της.

Η καταδίωξη και η φυλάκιση

Το 1997, ο Ρίμπολτ ένιωσε την ανάγκη να επιστρέψει στην Γαλλία. Επιθυμούσε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια να πείσει τους συμπατριώτες του για την θεραπεία G5, προσκομίζοντας στοιχεία για την δραστηριότητα του στην Αντίγκουα και τη θερμή αντιμετώπιση που είχε από τους εκεί κρατικούς φορείς. Προκειμένου να ενεργήσει ελεύθερα και να κάνει τις επαφές που ήθελε, ο Ρίμπολτ επέστρεψε στην Γαλλία ινκόγκνιτο. Υποκινημένος από τον κύκλο των υποστηρικτών του, δέχτηκε να δώσει διάλεξη σε επιλεγμένο κοινό. Αν και τον είχαν διαβεβαιώσει ότι το γεγονός θα παρέμενε κεκλεισμένων των θυρών, οι διοργανωτές το γνωστοποίησαν, θέλοντας να προσελκύσουν την προσοχή του Τύπου. Όπως ήταν επόμενο, τράβηξαν και την προσοχή των Αρχών. Η αστυνομία συνέλαβε τον Ρίμπολτ και τον έστειλε κατευθείαν φυλακή.

Στην ανάκριση που ακολούθησε, ο δικαστής που είχε αναλάβει την υπόθεση αποφάσισε να παραμείνει ο Ρίμπολτ στη φυλακή και, μάλιστα, στην απομόνωση. Επιπλέον, ο δικαστής διευκρίνισε το χρονικό διάστημα της κράτησης, οι συνθήκες της οποίας ήταν απάνθρωπες. Όπως διαπίστωσε ο δικηγόρος υπεράσπισης, ο φάκελος του Ρίμπολτ είχε παραδόξως βαρύνει και από άλλες κατηγορίες (πώληση τοξικής ουσίας, παράνομα πειράματα και διαφήμιση φαρμάκων στον Τύπο κ.α), για τις οποίες ο πελάτης του δεν έφερε καμία ευθύνη. Τελικά, και ύστερα από προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο, ο Ρίμπολτ αποφυλακίστηκε υπό το καθεστώς αυστηρών περιορισμών και συνεχούς παρακολούθησης από τις Αρχές που έψαχναν αφορμή συνεχώς για να τον συλλάβουν ξανά.

Νιώθοντας κυνηγημένος και όντας άδικα βεβαρυμένος με κατηγορίες, αποφάσισε να εγκαταλείψει κρυφά το γαλλικό έδαφος και να πάει στο Βέλγιο. Η φυγάδευση του συντονίστηκε από στενούς φίλους, με τη βοήθεια ενός αστυνομικού: «Μου πήρε ένα μήνα για να φτάσω στα Βελγικά σύνορα, όπου παρέμεινα κρυμμένος σε ένα αστυνομικό τμήμα, χάρη σε ένα φίλο που ήταν υπάλληλος της χωροφυλακής. Αυτός με πέρασε στο Βέλγιο, χρησιμοποιώντας τα χαρτιά του. Με την βοήθεια ντόπιων φίλων κρυβόμουν επί τέσσερις μήνες σε ένα απομονωμένο σπίτι, μέσα στα βελγικά δάση» Από το Βέλγιο, ο Ρίμπολτ φυγαδεύτηκε στην Αγγλία και από εκεί στο Τζέρσεϊ, ένα αυτόνομο νησί εκτός Ε.Ε, όπου άρχισε να επαναδραστηριοποιείται και να εφαρμόζει την θεραπεία του, της οποίας άλλαξε την ονομασία σε «OS5». Οι περισσότεροι από τους εκατοντάδες ασθενείς που την δοκίμασαν την βρήκαν αποτελεσματική και αρκετοί εξ αυτών στάθηκαν δίπλα του για να τον βοηθήσουν να την διαδώσει.

Ο ύποπτος θάνατος του επιστήμονα

Τον Ιούνιο του 2007, ο Ρίμπολτ βρέθηκε νεκρός σε δωμάτιο ξενοδοχείου, στο οποίο διέμενε για να υποβληθεί σε θεραπεία κατά του καρκίνου. Ο θάνατός του θεωρήθηκε ύποπτος από υποστηρικτές του, αρκετοί από τους οποίους είναι επιστήμονες. Μια εξ αυτών είναι η γιατρός Μαρί- Ελέν Γκρουσάκ ( Maric-Elen Groussac) που, με δική της πρωτοβουλία, ερεύνησε την υπόθεση. Στην επιστολή που έστειλε το 2008 στο Υπουργείο Υγείας, Νεολαίας και Αθλητισμού της Γαλλίας και η οποία δημοσιεύεται ολόκληρη στο Ίντερνετ ( www.altermonde-sans-frontiere.com/spi), περιγράφει λεπτομερώς την κατάσταση και υποστηρίζει ότι ο Ρίμπολτ δολοφονήθηκε: «Κατέστη προφανές από την ερευνά μου ότι ο Ρίμπολτ σκοτώθηκε μέσα στο δωμάτιο του και ότι κάποιοι άνθρωποι συνεργάστηκαν για να καλύψουν το έγκλημα. Ο σκληρός δίσκος, στον οποίο αποθήκευε τα δεδομένα των ερευνών του, αλλά και ο φορητός του υπολογιστής είχαν εξαφανιστεί.»

Η ίδια αναφέρει ότι, λόγων συγκεκριμένων ενεργειών -όπως η καθυστερημένη δήλωση του συμβάντος και η άδεια που δόθηκε για κατάψυξη του πτώματος και ταφή, κατέστη αδύνατον να πραγματοποιηθεί άμεσα αυτοψία που θα φανέρωνε τις αιτίες του θανάτου του Ρίμπολτ, το πτώμα του οποίου «είχε σπασμένο τον δεξιό αντίχειρα και το αριστερό χέρι» τραυματισμοί που σχετίζονται με τον θάνατό του.

Κάτω από την επιφάνεια

Η ιστορία του Λουάκ Λε Ρίμπολτ αποτελεί ένα μόνο πάραδειγμα της καταπίεσης που υφίστανται οι λαμπροί και ιδεαλιστές επιστήμονες που τολμούν να δράσουν ανεξάρτητα από τα ιατροφαρμακευτικά συμφέροντα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που η Καθολική Εκκλησία αντιμετώπισε κάποτε τον Γαλιλαίο, όταν αυτός υποστήριξε ότι η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο. Αρκεί να δούμε στο χώρο της ιατροφαρμακευτικής βιομηχανίας το 1987, την χρονιά ακριβώς που οι Ρίμπολτ και Ντιφό υπέβαλαν αίτηση για την διεξαγωγή κλινικών δοκιμών του G5, σε περιπτώσεις ασεθενειών σχετιζόμενων με το AIDS.

Την ίδια χρονιά, η εταιρία Welcome Foundation είχε κερδίσει την έγκριση για την μονοπωλιακή εκμετάλλευση του AZT, της χημικής θεραπείας για το AIDS. Η συγκεκριμένη θεραπεία, που γρήγορα εξελίχθηκε σε μια επιχείρηση πολλών δισεκατομμυρίων παγκοσμίως, είχε μόλις αγοραστεί κι από την Γαλλία. Οι πιέσεις του φαρμακευτικού λόμπι ήταν τόσο ισχυρές, που οι επίσημοι κρατικοί φορείς αναγκάστηκαν να αποθαρρύνουν άλλες έρευνες, οι οποίες ενδεχομένως να έβλαπταν την εμπορική αξιοποίηση ενός φαρμάκου που λανσάρανε στην αγορά ένας πολυεθνικός γίγαντας. Το G5 δεν απείλησε μόνο τη θεραπεία AZT. Αποτελώντας μια ουσία αποτελεσματική σε πολλές περιπτώσεις ασθενειών, ήρθε αντιμέτωπη με τα ανταγωνιστικά συμφέροντα που σχετίζονται με το εμπόριο και άλλων φαρμάκων, όπως εκείνων για την αρθρίτιδα, τις καρδιοπάθειες κ.λ.π.

Ήταν επόμενο, λοιπόν, οι μελετητές αυτής της ουσίας να κυνηγηθούν, ειδικά επειδή δεν υποχωρούσαν: «Θεράπευσα πάνω από 20.000 ασθενείς και συνεργάζομαι με 100 γιατρούς ανά τον κόσμο που χρησιμοποιούν την θεραπεία μου. Βλέπω ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτήν στην Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Ιρλανδία, στην Σουηδία και στην Πορτογαλία. Είναι καθήκον μου να βελτιώσω την ανακάλυψή μου, για να θεραπεύουν οι γιατροί τους ασθενείς τους» είπε ο Ρίμπολτ σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του.

Υποσημείωση:
Αν θέλει κάποιος να ενημερωθεί για το έργο του Λουάκ Λε Ριμπόλτ και την θεραπεία G5, πρέπει να επιλέξει με προσοχή τις πηγές! Οι ασφαλέστερες πληροφορίες προέρχονται από την προσωπική ιστοσελίδα του που σε συνεργασία με τον Ρίμπολτ (www. loic-le-ribault.ch/) παρασκεύασε και προωθεί την θεραπεία του, με το όνομα «Silicium Espana» (email: info@siliciumlab.com)

Πηγές
· The persecution and resistance of Loic Le Ribault, Martin.J. Walker (www.whale.to/b/walker2.html)
· Official website of Loic Le Ribault (www.loic-le-ribault.ch/)
· Le site de Loic Le Ribault (www.loic-le-ribault.com/)
· Επιστολή της Marie-Elen Groussac για το θάνατο του Ρίμπολτ (www.altermode-sans-frontiere.com/spi/)

@Λίνας Σταμπούλογλου: Περιοδικό Hellenic Nexus/ Τεύχος 49 – 2011

το δανειστήκαμε από ΕΔΩ