ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019

Mαύρη και άραχνη παρασκευή


"Black Friday", το μεγάλο παραμύθιασμα και τάισμα για τον καταναλωτάκο με σούπερ προσφορές και ευκαιρίες που είναι αδύνατον να τους αντισταθεί. Τον καταναλωτή που δεν παύει να χλαπακιάζει αντικείμενα, καθημερινές προσβολές της αξιοπρέπειάς του, καθημερινή κοροϊδία μέσα στα εργασιακά δεσμά που του επιβάλλουν οι επικυρίαρχοι του.
Αγόρασε, αγόρασε, αγόρασε, ακόμα κι αν δεν σου φτάνουν, ακόμα κι αν χρειαστεί να δανειστείς για άλλη μια φορά. Οι τοκογλύφοι και οι τράπεζες καιροφυλακτούν να σου αρπάξουν το σπίτι γιατί αδυνατείς να ανταποκριθείς στο δάνειο που κοκκίνησε σαν μεταλλαγμένη ντομάτα και οι επερχόμενοι πλειστηριασμοί καραδοκούν να σε καταστήσουν επαίτη. Ανυπόληπτο για τα καταναλωτικά κριτήρια ενός κόσμου που σε μετέτρεψε από άνθρωπο σε ψηφίο οικονομικής συναλλαγής. Οι διαφημίσεις της Black Friday απευθύνονται σε πολίτες που έχουν ακόμη να ξοδέψουν, που φτιάχνονται με το να κάνουν έρευνα αγοράς αντί για έρευνα πάνω στους λόγους και τις αιτίες που κάνουν τη ζωή να μοιάζει με το ναυάγιο του Τιτανικού.

 Κι αν το ψάξεις για την προέλευση της ονομασίας  Black Friday, αν σε απασχολεί μια τέτοια λεπτομέρεια, θα διαπιστώσεις ότι μια από τις επικρατέστερες εκδοχές έχει τις ρίζες της στο δέκατο ένατο αιώνα στις ΗΠΑ. Η Μαύρη Παρασκευή ήταν η μέρα που οι
ιδιοκτήτες φυτειών μπορούσαν να πάνε στα σκλαβοπάζαρα και να αγοράσουν τους σκλάβους τους σε μειωμένες τιμές.
Σήμερα οι φυτείες είναι τα εργασιακά κάτεργα σε όλο τον πλανήτη. Όπου ακόμη και μικρά παιδιά εργάζονται ατέλειωτες ώρες και σε ακατάλληλες και επικίνδυνες για την ασφάλειά τους συνθήκες, αμειβόμενοι με ψιχουλάκια και απειλές, για να φτάσουν τα αγαθά στις βιτρίνες που προορίζονται για τον ευυπόληπτο καταναλωτή.
Αλλά πού να βρει χρόνο ο καταναλωτής να το σκεφτεί αυτό; Ακόμη και αν του περάσει από το μυαλό το σκοτεινό υπόβαθρο της υπόθεσης το απωθεί την επόμενη κιόλας στιγμή.


  Το να σκέφτεσαι και να δρας με γνώμονα τις πραγματικές σου ανάγκες σε συνάρτηση με τις ανάγκες και των συνανθρώπων σου δεν είναι ούτε πολιτικά ούτε καταναλωτικά ορθό.

Rohalas

(μας το' στειλε οφίλος μας "rohalas")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου