ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019

καλό είναι να μην ξεχνάμε: "Η ΑΠΑΡΤΗ ΠΟΛΗ"..!

Η φωτογραφία αυτή είναι παρμένη από ένα μουσικό φεστιβάλ στην Κερατέα (άνοιξη του 2011), την εποχή όπου "ΜΑΤ και κάτοικοι
μπήκαν σε πολύμηνο πόλεμο που σημαδεύτηκε από δεκάδες επεισοδιακές νύχτες και από αδιανόητη αστυνομική βία". Εκεί όπου ο ανυποχώρητος και πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα αγώνας των κατοίκων της και των πολλών αλληλέγγυων στο πλευρό τους, που είχαν σταθμεύσει στην περιοχή, έβαλε φρένο στην κατασκευή ΧΥΤΑ των μεγαλοεργολάβων με τη νοοτροπία "έτσι μας γουστάρει και μας συμφέρει και υπό την κρατική ομπρέλα δεν ρωτάμε κανέναν!", στην πανέμορφη αρχαιολογική περιοχή Οβριόκαστρο. Που θα γινόταν χωματερή, υποδεχόμενη το 1/3 των απορριμάτων της Αττικής.

Κι ένα μικρό οδοιπορικό σε εκείνες τις ημέρες αντίστασης και τελικής νίκης:

 

 Παρακάτω:
"KERATEA vs ΚΕΡΑΤΑΔΕΣ (το χρονικό της αντίστασης)"
Μια βουβή ταινία ντοκιμαντέρ που καταγράφει το χρονικό του αγώνα των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στην εγκατάσταση Χ.Υ.Τ.Α
στο Οβριόκαστρο. Μια κοινωνία ενώνεται και νικά στην πρώτη μάχη, ενάντια σε ένα πάνοπλο κράτος. Σενάριο - σκηνοθεσία: Ο λαός της Κερατέας Οπερατέρ:Γρηγόρης Οικονομίδης, Βάϊος Σύρρος Μουσική - Αυτοσχεδίασαν ζωντανά οι: Λάμπρος Πηγούνης - βιολί, live electronics Νίκος Γιούσεφ - μουσικά πριόνια Ειρήνη Τηνιακού - πιάνο Τηλέμαχος Μούσας – Theremin Art Resistance Festival - κάμερα: Θωμάς Γκίνης Φωτογραφίες:Σπύρος Τσακίρης, Σάκης Παπαδόπουλος, Σταμάτης Παπαθανασίου Μοντάζ - post production: Μαρίνος Μουζάκης Υποστήριξη παραγωγής: Σπύρος Τσακίρης Τεχνική επεξεργασία: Tsiri Home Studio Παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2011 σε συνεργασία με το lavreotiki.com



Επίσης, λίγα χρόνια μετά: Αθώοι κατηγορούμενοι για το φρένο στον ΧΥΤΑ Κερατέας
 " Σύμφωνα με το antixyta.blogspot.gr, η απόφαση είναι ιστορικής σημασίας για την Κερατέα και τoν αγώνα των κατοίκων της, προκειμένου να μη γίνει ΧΥΤΑ στην αρχαιολογική περιοχή Οβριόκαστρο."

ΟΧΙ! Οι δράκοι δεν νικιούνται μόνο στα παραμύθια!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου