Αναδημοσιεύω μια παλιότερη ανάρτησή μου (Γενάρης του 2014), η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει την εισαγωγή σε αυτό: Αφιερωμένο. Στη λευτεριά!
Μια ιστορία όπου πρόσωπα και καταστάσεις είναι φανταστικές. Τόσο που...γίνονται ένα με μια πραγματικότητα που ξεπερνάει κάθε φαντασία!
Και χάρη στο μεγαλύτερο σε ηλικία ξάδερφό σου είχες εδώ κι ένα περίπου χρόνο γνωρίσει αυτή την παρέα.
Συμμετέχοντας σε αυτόνομους χώρους και γεμάτα ιδέες και μουσικές στέκια, συζητήσεις και δρώμενα κι εγχειρήματα αλληλεγγύης, ενός όρου που ως τότε γνώριζες μόνο θεωρητικά. Και για πρώτη φορά άρχισες να νιώθεις πως η άχρωμη κι άγευστη ως τότε ζωή σου αποκτούσε χρώματα και εντρυφούσε σε σημασίες και νοήματα γεμάτα υποσχέσεις, σαν τα ξόρκια εκείνα που μπορούσαν να ζωντανέψουν την υπνωτισμένη ψυχή του κόσμου.
Ο ξάδερφός σου αποκαλούνταν από τη φιλήσυχη γειτονιά των "κανονικών ανθρώπων" κι αρκετούς συγγενείς ως "αναρχικός" κι από κάποιους κι ως "κωλόπαιδο". Ο ίδιος όμως προτιμούσε να αυτοπροσδιορίζεται ως "ελεύθερος
σκοπευτής" με όπλα του την ελευθερία σκέψης και κινήσεων. Κι εσύ έπιανες τον εαυτό σου να αναρωτιέται γιατί ήταν αυτός το κωλόπαιδο, ενώ όλος αυτός ο αποπνιχτικός συρφετός από ανίκανος ή ικανούς για όλα, να ακούς από αρκετούς να αποκαλείται,
έστω και με κριτική διάθεση, ως "καλόπαιδα".
Χμ! "Συρφετός"! Άλλη μια καινούργια λέξη που έμαθες μέσα από την κακή επιρροή των νέων σου παρέων, με όλα αυτά τα αγόρια και κορίτσια, όπου και οι πολλοί μεγαλύτεροι είχαν μια τέτοια ζωντάνια κι ευθύτητα που οι λέξεις αγόρια και κορίτσια τους πήγαιναν γάντι. Κι εκτός από την απλότητά τους, αυτό που σε εντυπωσίασε από την αρχή ήταν η ειλικρινής διάθεσή τους να σταθούν με κάθε έμπρακτο τρόπο στο πλευρό αυτών που το'χαν ανάγκη. Και η πρώτη συμβουλή που σου'δωσαν (αμέσως μετά ήρθε η σειρά λογοτεχνικών, ιστορικών, φιλοσοφικών, πολιτικών βιβλίων και ποιητικών συλλογών που σου πρότειναν και δάνειζαν απλόχερα) ήταν "να το ρίξεις στο διάβασμα, γιατί μυαλό και ψυχή χρειάζονται κι αυτά τροφή".
Και να'σαι τώρα εδώ! Έχοντας βρεθεί πίσω από φλεγόμενους κάδους κι ό,τι άλλο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως οδόφραγμα. Σε τούτη τη μαζική διαδήλωση ενάντια στη "νόμιμη φτώχεια" κι εξωπραγματική αδικία, που δεν άργησε να εξελιχτεί σε σύγκρουση. Με τις ροπαλοκρανοφόρες ορδές, που μέσα από την πηχτή και δολοφονικά ασφυχτική αιθάλη των δακρυγόνων έβλεπες να βγαίνουν τρέχοντας προς τα οδοφράγματα. Σαν απειλητικές σκοτεινές σκιές βγαλμένες από κάποιο εφιαλτικό κινηματογραφικό έργο. Που πλέον το ζούσες πραγματικά. Στερέωσες στο πρόσωπο την ειδική μάσκα που σου'χαν δώσει από πολύ πριν οι φίλοι σου, λέγοντάς σου γελώντας: "όχι τίποτ'άλλο, για να μην εθιστείς στα χημικά και μετά τα γυρεύεις επίμονα". Και ξάφνου άκουσες καθαρά την προτροπή από την πλευρά των απειλητικών σκιών που όλο και σίμωναν: "Λιανίστε τα κωλόπαιδα!"
Να'τη πάλι η αναφορά στα...προσφιλή "κωλόπαιδα". Από τα "καλόπαιδα" των "καλόπαιδων"!
Και σαν από κάποιο μαγικό πάτημα του κουμπιού στο μυαλό σου, άρχισαν να ρέουν οι εικόνες, η μία μετά την άλλη:
-Του πατέρα σου, που μετά από μια ζωή σχεδόν δουλειάς σ'εκείνη τη μικρή βιοτεχνία, ξεβράστηκε πριν λίγα μόνο χρόνια στις φοβερές ξέρες της ανεργίας, μετά το λουκέτο της επιχείρησης ελέω "εθνικών χρεών". Μα ο γέρος σου δεν είχε δανειστεί ποτέ από κανέναν και πλήρωνε πάντα, ως νομοταγής πολίτης, μέχρι σεντ τους φόρους του στους εθνικούς εισπράχτορες. Και πλέον, κάθε μέρα πιο χλωμός και κουρασμένος από τις κλειστές πόρτες (ποιος να τον πάρει για δουλειά και σ'αυτήν πια την ηλικία;), έχει αρχίσει και το ρίχνει όλο και πιο συχνά "στα ξίδια".
-Της μητέρας σου, που "δουλεύει" (πιο σωστά "είναι δούλα") σε "συνεργείο καθαρισμού", ένα απ'αυτά τα οποία νοικιάζει το Δημόσιο από τις καλοπληρωμένες εργολαβικές εταιρείες. Απλήρωτη για πολύ καιρό κι ανασφάλιστη, αλλά με κλειστό το στόμα "γιατί οι εποχές είναι δύσκολες". Μα εσύ ακούς καμιά φορά τα πνιχτά αναφιλητά της κι ας θέλει με κάθε τρόπο να τα κρύψει απ'τα παιδιά της.
-Της μεγαλύτερης αδελφής σου, άριστη μαθήτρια από μικρή, που τέλειωσε την Ανώτατη Σχολή της χωρίς να χάσει ούτε μια μέρα, για να παρακαλάει τώρα για μια θέση στα προγράμματα "κοινωφελούς ενοικιαζόμενης εργασίας" και να μονολογεί: " Γαμώ το πτυχίο μου, λες και οι 5 μήνες σύμβασης χωρίς ίχνος δικαιωμάτων θα σώσουν τη ζωή μου!"
- Και τον εαυτό σου να τελειώνει το τεχνικό λύκειο και μετά το στρατό να ψάχνεις εδώ κι ένα χρόνο για ό,τι λάχει, ξέροντας καλά πως έχεις την εργασιακή ατυχία ν'ανήκεις στους "νέους κάτω των 25"
"Έι! Μικρέ! (πάντα σου την έσπαγε αυτή η προσφώνηση του ξαδέρφου σου κι αυτός είχε υποσχεθεί να μη την ξαναξεστομίσει!). Μη φοβάσαι, είμαστε και μένουμε όλοι μαζί! Ετοιμάσου να την κάνουμε γιατί είναι πολλοί!"
Η φωνή του ξαδέρφου σου σε ξυπνάει και συνάμα σε τρυπά σαν μαζεμένες πολλές καρφίτσες στην καρδιά! Και ξαφνικά, λες και κάποια αόρατα χέρια σε σπρώχνουν (πάντως όχι αυτά του θεού, "ίσως κι αυτός εξαγοράστηκε από κάποια πολυεθνική των εκδόσεων που πουλάει και βίβλους" όπως συνήθιζε να λέει μια κοπελιά της παρέας), τινάζεσαι σαν ελατήριο μπροστά. Και βγαίνεις μπροστά από τα φλεγόμενα οδοφράγματα προς τις εφιαλτικές ορδές που είναι πια μια ανάσα σχεδόν. Και στο χέρι σου (ούτε που θυμάσαι πώς και πότε βρέθηκε εκεί) σφίγγεις ένα φλεγόμενο μπουκάλι. Και σχεδόν σε ταράζει αυτή η παράξενη σιγουριά πως είναι ίσως κι ό,τι πιο αξιοπρεπές έχεις κάνει ως τώρα.
Και καθώς η πλαστική σφαίρα εκτοξεύεται από τους απέναντι, ποτισμένη με όλο το μίσος ενός απάνθρωπου κι εξαγορασμένου κόσμου και κατευθύνεται με ανελέητη ορμή προς το στήθος σου...και το ξέρεις...εσύ χαμογελάς! Γιατί μέσα από τον πιο αυθεντικό πυρήνα της υπόστασής σου, αισθάνεσαι ότι έχεις στο πλευρό σου όλα τα δίκια ενός ρημαγμένου παλιού κόσμου και τη γεμάτη χρώματα προσδοκία ενός διαφορετικού καινούργιου κόσμου. Και την ώρα που νιώθεις το θώρακά σου να καίγεται και τη φλεγόμενη κραυγή σου να γλιστράει από το χέρι κάτω και καθώς πέφτεις και όλα πια θα σκοτεινιάσουν, προλαβαίνεις να ουρλιάξεις με όλους τους πόρους σου: " ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΕΕ!" Κι εκείνα τα τελευταία δέκατα των δευτερολέπτων των 20 χρόνων σου, δονείσαι από μια έντονη σιγουριά ότι θα βρεθούν και πάρα πολλοί άλλοι με φλεγόμενες ματιές.
Είτε ζουν στην αποθήκη ανθρώπων της Αθήνας, είτε στα γκέτο του Λονδίνου, είτε στις συνοικίες της Αιώνιας Πόλης, είτε στις φτωχογειτονιές του Ρίο, είτε οπουδήποτε αλλού αργοπεθαίνει ό,τι απομένει από τη ζώσα ψυχή του κόσμου. Είτε είναι μοναχικοί "λύκοι της στέπας", είτε "ελεύθεροι σκοπευτές", είτε υιοθετούν "διακριτικά", αλλά όλοι τους με Δουλτσινέα τους...
...την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου