ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2019

CONTAINER (2006) : μια πολύ ιδιαίτερη ταινία...


Director: Lukas Moodysson
Writer: Lukas Moodysson
Stars: Jena Malone, Peter Lorentzon, Mariha Åberg


«Μια γυναίκα σε ένα αντρικό σώμα. Ένας άντρας σε ένα γυναικείο σώμα. Ο Ιησούς στο στομάχι της Μαρίας. Το νερό σπάει. Κυλάει
σε μένα. Δεν μπορώ να κλείσω το καπάκι. Η καρδιά μου είναι γεμάτη». Σκέψεις, μεταξύ άλλων, που επιχειρεί να κάνει εικόνα ο Λούκας Μούντισον στην καινούρια, εκκεντρική δημιουργία του. Ένα πειραματικό φιλμ που αναφέρεται στον Μπραντ Πιτ και την Πάρις Χίλτον, τον Ντέιβιντ Μπέκαμ και το Σαντάμ Χουσεϊν. Αφορά την ομοφυλοφιλία και την ομοφυλοφοβία. Ένα όνειρο σε άσπρο μαύρο, όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας είναι δυσδιάκριτα. «Η ταινία φτιάχτηκε για τον άλλο, αγαπημένο εαυτό που κρύβεται μέσα μας» απαντά ο Μούντισον, που μετά το «Λίλα για Πάντα» * και το «Δώσε μου Αγάπη» παρουσιάζει ένα φιλμ που θα διχάσει και θα προκαλέσει ίσως περισσότερο από κάθε άλλο.

 Από την περιεκτική και μεστή κριτική ματιά του  clickatlife  Κλικάρετε στη λειτουργία υπότιτλων, δεξιά κάτω στο βίντεο στο λινκ του youtube κάτω από την εικόνα, για υπότιτλους στα αγγλικά. Aυτής της πολύ ιδιαίτερης και "δύσπεπτης" ταινίας για θεατές που ψάχνουν "εύπεπτα θεάματα" να "σκοτώσουν την ώρα"... 

* (σχόλιο από εμάς: "Lila 4 ever", μια συγκλονιστική κοινωνική ταινία που πιστεύουμε ότι πολύ καλό θα ήταν να τη δούνε αγόρια και κορίτσια στην ηλικία της "γλυκόπικρης σύγχυσης", την εφηβεία, κι όχι μόνο, μαζί με τους γονείς τους αν γίνεται....!!! Εμείς, πάντως, δίνουμε το λινκ του youtube όπου υπάρχει ολόκληρη η ταινία: https://youtu.be/cRAQQadAEGs )


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου