BY NIKOS NIKOLAIDIS (ENG SUBS)
"Ένας κυνικός 40άρης, παρέα με έναν 19χρονο μουσικό, την πρώην ερωμένη του, την αλκοολική πελάτισσα ενός μπαρ και μια μαύρη χορεύτρια στριπτιζάδικου, εμπλέκονται με αναρχική διάθεση σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι με ναρκωτικά, νονούς της νύχτας, μπάτσους και μίντια - ένα παιχνίδι όπου ο χαμένος είναι τελικά ο κερδισμένος! Μια αμετανόητα παρακμιακή ταινία, που κλείνει την τριλογία των "Κουρελιών" στο έργο του Νικολαϊδη. Ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, αλλά οι καταστάσεις είναι ενοχλητικά κολλημένες στο παρελθόν των σίξτις."
Τα παραπάνω τα δανειστήκαμε από την κριτική της ταινίας στο athinorama. Όσον αφορά την τελευταία πρόταση, εμάς τους αθεράπευτα "κολλημένους" και παρακμιακούς δεν μας πειράζει διόλου! (Από τα '60ς με ήχους και σκέψεις... ) Απολαύστε λοιπόν αυτή την γοητευτική ταινία του σκηνοθέτη Νίκου Νικολαΐδη με το ανεξάρτητο και συνάμα ανατρεπτικό του βλέμμα (2002 η ταινία, ενώ εκείνος πέθανε το 2007 σε ηλικία 68 ετών) και με μια από βάθος καρδιάς ερμηνεία του Γιάννη Αγγελάκα σε έναν ρόλο που του "ταίριαζε γάντι"! Και σ'ένα story που μας θύμισε την άλλη, εξαιρετική, ταινία του ίδιου σκηνοθέτη "Γλυκιά Συμμορία" του 1983, αλλά προσαρμοσμένο στους σύγχρονους ρυθμούς. Αυτούς του ακόμα πιο μίζερου παρά την "τεχνολογική πρόοδο", υποκριτικού ως το μεδούλι και σαρκοβόρου αστικού περιβάλλοντος και του στησίματος από τα ΜΜΕ των fake news σε αγαστή συνέργεια με τις Αρχές, που επιδίδονταν ανέκαθεν σε business και θαυμαστές περιπτύξεις με το οργανωμένο έγκλημα. Αλλά οι αντι-ήρωες, που δεν έχουν
τίποτε να χάσουν, σαν το ακροβάτη που γουστάρει τα "κόλπα" χωρίς δίχτυα ασφαλείας από κάτω, μπορούν χωρίς και οι ίδιοι να το επιδιώξουν να αποκτήσουν, εκτός από την αμετανόητα μποέμικη, "λαθραία" παρουσία τους, και μια "ηρωική αίσθηση" αντίληψης του κόσμου. Και διάρρηξης της κατεστημένης πραγματικότητας. Πληρώνοντας οικειοθελώς το τίμημα με τον τρόπο εξόδου που εκείνοι επιλέγουν, όπως επέλεξαν να ζούνε πάντα με το δικό τους τρόπο στις δικές τους συχνότητες....
Ναι, ειδικά το φινάλε προσφέρεται για ευγενείς, ίσως και αφελείς για πολλούς "ρεαλιστές" (ή ρεαληστές) και αθεράπευτα ρομαντικές αλήτισσες καρδιές...
Να και κάποιες του πρωταγωνιστή αντι-ήρωα της ταινίας, που μας "μίλησαν" ιδιαίτερα:
- Τι σκατά γίνεται εδώ μέσα ρε πούστη μου, όλοι για τους μπάτσους δουλεύουν; Άντε να πάει μπροστά αυτή η κωλοχώρα.
-Γι’ αυτό σου λέω να
προσέχεις τις ρέπλικες που φέρονται σαν πραγματικές γυναίκες και ν’
αποφεύγεις συστηματικά τις πραγματικές γυναίκες που φέρονται σαν
ρέπλικες
Να και μια (κακά τα ψέματα: αγαπημένη μας!) χαρακτηριστική σκηνή από την παραπάνω ταινία:
Να και το γαμάτο τραγούδι της ταινίας, που μας θυμίζει και μια ατάκα που είχαμε ακούσει παλιά:"συχνά, η μεγαλύτερη ήττα είναι η νίκη..."
"Ένας κυνικός 40άρης, παρέα με έναν 19χρονο μουσικό, την πρώην ερωμένη του, την αλκοολική πελάτισσα ενός μπαρ και μια μαύρη χορεύτρια στριπτιζάδικου, εμπλέκονται με αναρχική διάθεση σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι με ναρκωτικά, νονούς της νύχτας, μπάτσους και μίντια - ένα παιχνίδι όπου ο χαμένος είναι τελικά ο κερδισμένος! Μια αμετανόητα παρακμιακή ταινία, που κλείνει την τριλογία των "Κουρελιών" στο έργο του Νικολαϊδη. Ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, αλλά οι καταστάσεις είναι ενοχλητικά κολλημένες στο παρελθόν των σίξτις."
Τα παραπάνω τα δανειστήκαμε από την κριτική της ταινίας στο athinorama. Όσον αφορά την τελευταία πρόταση, εμάς τους αθεράπευτα "κολλημένους" και παρακμιακούς δεν μας πειράζει διόλου! (Από τα '60ς με ήχους και σκέψεις... ) Απολαύστε λοιπόν αυτή την γοητευτική ταινία του σκηνοθέτη Νίκου Νικολαΐδη με το ανεξάρτητο και συνάμα ανατρεπτικό του βλέμμα (2002 η ταινία, ενώ εκείνος πέθανε το 2007 σε ηλικία 68 ετών) και με μια από βάθος καρδιάς ερμηνεία του Γιάννη Αγγελάκα σε έναν ρόλο που του "ταίριαζε γάντι"! Και σ'ένα story που μας θύμισε την άλλη, εξαιρετική, ταινία του ίδιου σκηνοθέτη "Γλυκιά Συμμορία" του 1983, αλλά προσαρμοσμένο στους σύγχρονους ρυθμούς. Αυτούς του ακόμα πιο μίζερου παρά την "τεχνολογική πρόοδο", υποκριτικού ως το μεδούλι και σαρκοβόρου αστικού περιβάλλοντος και του στησίματος από τα ΜΜΕ των fake news σε αγαστή συνέργεια με τις Αρχές, που επιδίδονταν ανέκαθεν σε business και θαυμαστές περιπτύξεις με το οργανωμένο έγκλημα. Αλλά οι αντι-ήρωες, που δεν έχουν
τίποτε να χάσουν, σαν το ακροβάτη που γουστάρει τα "κόλπα" χωρίς δίχτυα ασφαλείας από κάτω, μπορούν χωρίς και οι ίδιοι να το επιδιώξουν να αποκτήσουν, εκτός από την αμετανόητα μποέμικη, "λαθραία" παρουσία τους, και μια "ηρωική αίσθηση" αντίληψης του κόσμου. Και διάρρηξης της κατεστημένης πραγματικότητας. Πληρώνοντας οικειοθελώς το τίμημα με τον τρόπο εξόδου που εκείνοι επιλέγουν, όπως επέλεξαν να ζούνε πάντα με το δικό τους τρόπο στις δικές τους συχνότητες....
Ναι, ειδικά το φινάλε προσφέρεται για ευγενείς, ίσως και αφελείς για πολλούς "ρεαλιστές" (ή ρεαληστές) και αθεράπευτα ρομαντικές αλήτισσες καρδιές...
Να και κάποιες του πρωταγωνιστή αντι-ήρωα της ταινίας, που μας "μίλησαν" ιδιαίτερα:
- Τι σκατά γίνεται εδώ μέσα ρε πούστη μου, όλοι για τους μπάτσους δουλεύουν; Άντε να πάει μπροστά αυτή η κωλοχώρα.
Να και μια (κακά τα ψέματα: αγαπημένη μας!) χαρακτηριστική σκηνή από την παραπάνω ταινία:
Να και το γαμάτο τραγούδι της ταινίας, που μας θυμίζει και μια ατάκα που είχαμε ακούσει παλιά:"συχνά, η μεγαλύτερη ήττα είναι η νίκη..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου