ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 3 Αυγούστου 2019

Μην είναι...



Μην είναι οι εκκενώσεις του θεϊκού εντέρου, αποδεικνύοντας πόσο χεσμένους μας έχει όλους ο Μεγάλος;

Μην είναι προπόνηση του αρχι-πατριάρχη Δία που ετοιμάζεται να βομβαρδίσει με τους κεραυνούς του τους αμετροεπείς και αλαζόνες
θνητούς που άρχισαν να το παίζουν θεοί, στις σχέσεις μεταξύ τους και στη σχέση τους με τη Φύση;

Μην είναι προειδοποιητικές επιδείξεις του Δία προς τον αρχι-πατριάρχη Γιαχβέ, θυμίζοντάς του ποιος είχε το γενικό κουμάντο επί θεών και ανθρώπων πριν από αυτόν;

Μην είναι ο βρυχηθμός του Βράχμα που ξυπνάει από τον αιώνιο ύπνο του και όταν είδε πως ο κόσμος είναι τελικά πραγματικός το σκέφτεται σοβαρά να τον παραδώσει στις ορέξεις του θεού της καταστροφής Σίβα; Το άγαλμα του οποίου τελείως συμπτωματικά βρίσκεται έξω από την είσοδο των εγκαταστάσεων του CERN…

Μην είναι οι εντυπωσιακές οπτικοακουστικές καταγραφές-αντηχήσεις στην ατμόσφαιρα των στεντόρειων φωνών που αποτελούν οχήματα των βαρυσήμαντων λόγων και δηλώσεων επιφανών πολιτικών ανδρών, όπως ο πρόεδρος Τραμπ, λιγότερο, ο πρόεδρος Ερντογάν κι ο Άδωνις Γεωργιάδης, περισσότερο;

Μην είναι οι εντυπωσιακές δοκιμές απόρρητων ως τώρα προγραμμάτων ελέγχου του καιρού και μετατροπής του σε όπλο;

Ή μήπως λες να είναι το μεταφυσικής υπόστασης ξέσπασμα των απωθημένων και των αναστολών του καταπιεσμένου συλλογικού ασυνείδητου, το οποίο εδράζεται στη νοόσφαιρα που περιβάλλει τον πλανήτη; Καταπιεσμένο, σχεδόν διαταραγμένο και με συσσωρευμένη πλεονάζουσα οργή από τους κώδικες ορθότητας και οδηγιών ζωής των ιδιωτικοποιημένων και ιδιόκτητων καιρών μας.

Ό,τι κι αν νομίζεις ότι είναι, ότι κι αν θεωρείς πως μπορεί και να κρύβεται πίσω από αυτό που βλέπουν τα γεμάτα δέος ματάκια σου (το σοκ συχνά το συνοδεύει), είναι πάντως εντυπωσιακό! Και ίσως, αν είσαι και λίγο περισσότερο από το «ορθό» ταξιδιάρης, να σκεφτείς περί της ματαιότητας όλων, της ίδιας της ύπαρξης και της αμιγώς υλιστικής αντιμετώπισής της. Μπροστά στις δυνάμεις της Φύσης και της καταστροφικής ανθρώπινης ανοησίας και αυταπάτης…

ανιχνευτής
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου