ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2019

Σταβλιζόμενα ζώα




Επέλεξα το βίντεο αυτό για να πω δυο λόγια κι εγώ μέσα από το φιλόξενο χώρο σας. Ένα πολύ καλό animation με μηνύματα προς όλους τους λαούς που δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν πραγματικά μεταξύ τους, αλλά οι ποιμένες που ελέγχουν τα ποίμνια, τα
ανθρώπινα και ιδιόκτητα κοπάδια, έχουν πολλούς λόγους και συμφέροντα να τους κρατούν διαιρεμένους και σε μόνιμη ζάλη.
Ποιμένες και στάνες κρατικές, θρησκευτικές, πνευματικές. Ελεγχόμενες από πολυεθνικά και οικονομικά κέντρα εξουσίας και συγκέντρωσης όλου του πλούτου του πλανήτη, πηγές εξουσιαστικής ραδιουργίας που εξαθλιώνουν τον άνθρωπο και διαφθείρουν παράλληλα την ανθρώπινη φύση.
 Οι υπερεθνικοί επικυρίαρχοι έχουν ακόμη ανάγκη την ύπαρξη κρατών και πολιτισμικών πολέμων, όπως Δύσης-Ισλάμ για παράδειγμα, για να προωθήσουν τα σχέδια καταστροφής, τρόμου και επιβολής απόλυτου ολοκληρωτισμού επί των υπόδουλων που ακόμη πιστεύουν ότι οι αποφάσεις παίρνονται από τους ίδιους μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους. Ο πολιτικός αχυράνθρωπος είναι ο προθάλαμος και το στρωμένο μαζί χαλί για την είσοδο στην εποχή της παγκόσμιας υπερκυβέρνησης και του πρωτοφανούς ολοκληρωτισμού.
 Οι μεγάλες τράπεζες έχουν καταληστεύσει την ανθρωπότητα και παράλληλα έχουν την απαίτηση να στηρίζονται από τις κυβερνήσεις με δημόσιο χρήμα για να μην καταρρεύσει το ολότελα σάπιο και ολότελα παρανοϊκό οικοδόμημα της παγκόσμιας οικονομίας. Σύμφωνα και με τη μόνιμη απειλή προς τα φοβισμένα και σε διαρκή σύγχυση κοπάδια. Οι μεγάλες εταιρείες λεηλατούν τον πλανήτη και τον μοιράζουν σε σφαίρες επιρροής και νόμιμης πα εκμετάλλευσης, με την ευλογία των κατά τόπους κυβερνήσεων και με όχημα την πρωτοφανή υποχώρηση κάθε έννοιας δικαίου μπροστά στο δίκαιο του ισχυροτέρου.
 Ο όρος πολίτης δεν έχει καμία σχέση πλέον με εκείνη την έννοια που τον προσδιόριζε φιλοσοφικά, τον κατοχύρωνε κοινωνικά και τον κινητοποιούσε ενεργά στην αρχαία ελλάδα. Δυστυχώς έχει μετατραπεί σε σταβλιζόμενο ζώο, που πολλές φορές η βλακεία του και η βαρβαρότητα που επιδεικνύει προς τον ομοιοπαθή του είναι ικανές να εκπλήξουν ακόμα και τους ίδιους τους εκμεταλλευτές του. Για να το πούμε καλύτερα, ακόμα και αυτούς που θεωρούν εαυτούς ιδιοκτήτες του και όχι άδικα όπως όλα υποδεικνύουν.

Κεραμιδόγατος


Από αναγνώστη. Τον ευχαριστούμε!

Και κάποια δικά μας:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου