ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018

Ένας κόσμος χωρίς στέγη ανθρωπιάς


άστεγα (πολύ) μικρά παιδάκια στη "Γη της ελευθερίας" ή "Ηνωμένες Εταιρείες Αμερικής"

"  Μια χούφτα άνθρωποι κολυμπάνε σε περίσσια αγαθά, τη στιγμή που το πλήθος των πεινασμένων στερείται τα απολύτως απαραίτητα" Ζαν-Ζακ Ρουσσό (1712-1778) - Η διαχρονική παράκρουση του τελειωμένου "πολιτισμού" της ανθρώπινης ζούγκλας.

"Δεν είναι ζωή αυτή, δεν είναι ζωή για κανέναν" λόγια νεαρού αστέγου του Λονδίνου σε συνέντευξη που έδωσε...



Συνδέστε: 

 Άστεγα 1,6 εκ. παιδιά στις ΗΠΑ…("Ραγδαία αύξηση του αριθμού των άστεγων παιδιών στις ΗΠΑ, καταγράφει η έκθεση του Εθνικού Κέντρου για τις άστεγες οικογένειες. Ο αριθμός των παιδιών που θεωρούνται άστεγα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα οποία ζούσαν το
2010 σε προσωρινά καταλύματα (καταυλισμοί, αυτοκίνητα, πάρκα, εγκαταλειμμένα κτίρια) έχει…αυξηθεί κατά 38% τα τελευταία τέσσερα χρόνια.Πλέον αγγίζει τα 1,6 εκατομμύρια, σύμφωνα με έκθεση του Εθνικού Κέντρου για τις άστεγες οικογένειες. Η οργάνωση κάνει έκκληση για άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού που πλήττει σήμερα ένα παιδί στα 45.")

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ!("Και μόνο η διαχρονική, η επιτακτική, η τόσο έντονη σήμερα, ύπαρξη ανάγκης για φιλανθρωπία (παγκοσμίως, όπου ολόκληρες ήπειροι πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες αντιμετωπίσιμες και εκατομμύρια παιδιά δεν προλαβαίνουν να φτάσουν τα 5 χρόνια ζωής!) αναιρεί ολόκληρο το οικοδόμημα της ανθρωπότητας! Και κάνει ζωτική την αναγκαιότητα για κατεδάφισή του και ξαναχτίσιμο με τελείως διαφορετικά "δομικά υλικά". Και μυαλά...")

Και το πιο τρελό ακόμη:
 Βοηθάς άστεγους; Θα συλλαμβάνεσαι! (" Αντί οι τοπικές αρχές να συμβάλλουν στην επίλυση των προβλημάτων με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι οι άστεγοι, στη Φλόριντα ποινικοποιείται η βοήθεια προς τους συνανθρώπους που η ζωή τους οδήγησε στον δρόμο. Η αστυνομία μοιράζει ήδη αναφορές και απειλεί ότι θα συλλάβει όποιον βοηθήσει κάποιον άστεγο!......")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου