ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ!


Βράδυ, γύρω στις έντεκα, πριν ένα μήνα περίπου. Κάπου στο κέντρο της Αθήνας.
 Καθώς άνοιγα το βήμα για να προλάβω το λεωφορείο, τον είδα ζαρωμένο και κουκουλωμένο μ'ένα ξεφτισμένο πάπλωμα, κοντά σ'ένα περίπτερο. Φαινόταν να κοιμάται. Μου έκανε εντύπωση πόσο νέος ήταν, το πολύ 25. Έσκυψα κι έχωσα ένα 5ευρο μέσα στο πάπλωμά του, προσέχοντας όσο μπορούσα να μη τον ξυπνήσω. Προχώρησα, όταν άκουσα, ξαφνικά, μια ξέψυχη φωνή, σαν ψίθυρο:

- Φίλε!

Γύρισα προς το μέρος του και πλησίασα. Μου έκανε εντύπωση πόσο ευγενικό παρουσιαστικό είχε, κοιτώντας τον καλύτερα τώρα.

- Φίλε, συνέχισε, δεν μ'αρέσει να παραπονιέμαι, αλλά από το πρωί είσαι ο μόνος που πέρασε και μου έδωσε κάτι! Σ'ευχαριστώ!

Μου'ρθε να κλάψω όταν τον είδα να χαμογελάει μελαγχολικά.

- Λυπάμαι, είπα, αν και το θέλω πολύ, δεν έχω κάτι άλλο πάνω μου να σου δώσω...
- Δεν το'πα γι'αυτό, μου απάντησε. Να πας στο καλό!
Και χαμογέλασε πάλι. Δεν ήξερα τι να του πω. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα αδύναμος. Ένιωσα πως αυτός ήταν ο δυνατός κι εγώ ο ανήμπορος...
- Να προσέχεις! ήταν το μόνο που βρήκα να πω...
- Κι εσύ φίλε! είπε, κι έκλεισε τα μάτια.

Απομακρύνθηκα με μια πικρή αίσθηση να με κατακλύζει ολόκληρο! Και, συνάμα, με διαπερνούσε αυτή η ανελέητα διαυγής γνώση (που συχνά μας "τσιμπάει" σχεδόν όλους κι ακόμα πιο συχνά την απωθούμε, γιατί είναι τρομαχτικά επώδυνη!) πως όλα γύρω μας κι εμείς οι ίδιοι μέσα σ'αυτά, είναι στημένα ΛΑΘΟΣ!
Ότι οι λέξεις, οι έννοιες, οι ορισμοί μας, τα σχέδια περί πρόνοιας σε εποχές που η πρόνοια υποσιτίζεται ή λιμοκτονεί, οι εξαγγελίες, τα προγράμματα "σωτηρίας", η ελεημοσύνη απ'τη μια και η προκλητική χλιδή απ'την άλλη, ο ίδιος ο αποκαλούμενος (ακόμα) πολιτισμός και η τεχνολογική του εκτόξευση...ΟΛΑ! Και, βέβαια, μέσα σ'αυτά το μεγαλύτερο λάθος αναδεικνύεται ο ίδιος ο άνθρωπος!

Και μόνο η διαχρονική, η επιτακτική, η τόσο έντονη σήμερα, ύπαρξη ανάγκης για φιλανθρωπία (παγκοσμίως, όπου ολόκληρες ήπειροι πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες αντιμετωπίσιμες και εκατομμύρια παιδιά δεν προλαβαίνουν να φτάσουν τα 5 χρόνια ζωής!) αναιρεί ολόκληρο το οικοδόμημα της ανθρωπότητας! Και κάνει ζωτική την αναγκαιότητα για κατεδάφισή του και ξαναχτίσιμο με τελείως διαφορετικά "δομικά υλικά". Και μυαλά...

Αλλιώς έχουμε τελειώσει κι ας μην, ίσως, το παραδεχόμαστε...

ανιχνευτής

Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)