ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018

Καθώς έσβηνε λίγο από την πνοή του μέλλοντός μας

ΑΡΧΑΙΑ ΠΟΜΠΗΙΑ

Εγώ θέλω να επισημάνω λίγα πράγματα για την "ελληνική Πομπηία", με την πύρινη κόλαση και την ανακάλυψη δεκάδων απανθρακωμένων σωμάτων όλων των ηλικιών, σε στάσεις αγωνίας την ώρα που έσβηνε η σπίθα της ζωής τους με τόσο βάναυσο τρόπο.

1ον: "Σε πλήρη ετοιμότητα βρίσκεται ο μηχανισμός πολιτικής προστασίας" του κράτους για την αντιμετώπιση ενδεχόμενων απειλών από πυρκαγιές ενόψει θερμού καλοκαιριού. Επίσημες δηλώσεις πριν την επίσημη διάψευσή τους με τον πιο φριχτό τρόπο την Τρίτη 24 Ιουλίου. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι όταν η γλώσσα των πολιτικών ταγών του τόπου λέει κάτι εννοεί το ακριβώς αντίθετο. Κάτι που έχει αποδειχτεί και τόσο πολλές φορές και σε θέματα οικονομίας και ανάλογης διαχείρισης.
2ον: Δεν άργησε να ξεκινήσει το προσφιλές σπορ των προστατών του πολίτη: Ρίψη μπαλακίου επίρριψης ευθυνών του ενός προς
τον άλλον. Για παράδειγμα, οι της Περιφέρειας δήλωναν ότι είχαν δώσει εγκαίρως οδηγίες για  εκκένωση -εύλογη απορία του ανιχνευτή- στο δήμο και ο δεύτερος το αρνούνταν. Θα έχει και συνέχεια το σύνηθες αυτό στόρυ. Κατά τους πολιτικούς όλα αλλάζουν υπέρ των πολιτών κάθε φορά που οι πρώτοι αναλαμβάνουν καθήκοντα και όλα παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα, αν δεν χειροτερεύουν..
3ον: Από το πρωί της Τετάρτης μέχρι και το βράδυ, τα τηλεοπτικά κανάλια ανάφεραν ξανά και ξανά, με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, τον τρόπο ανά περίπτωση που έφυγαν από τη ζωή οι συνάνθρωποί μας. Σαν να τους σκότωναν ξανά και ξανά. Αυτό δεν είναι ρεπορτάζ, δεν είναι ενημέρωση, είναι κανιβαλισμός, κατά την γνώμη μας.
4ον: Ανάμεσα στους νεκρούς βρίσκονται και πολλά παιδάκια, που έφυγαν αφύσικα πρόωρα με τον πιο φοβερό και άδικο τρόπο. Ποτέ δεν θα μεγαλώσουν, ποτέ δεν θα ενηλικιωθούν, δεν θα ερωτευθούν, δεν θα απογοητευθούν και θα μάθουν, δεν θα χαμογελάσουν ξανά, δεν θα διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι σε τι επικίνδυνα υποκριτικό και σιχαμερά αμετροεπή κόσμο είχαν βρεθεί. Όπως τον αντιλαμβάνονται, τον υλοποιούν, τον οικειοποιούνται και τον στήνουν και τον διαιωνίζουν οι φωστήρες διευθυντές, χειριστές και δεσμοφύλακές του. Μήπως και έβρισκαν τους τρόπους κι αποφάσιζαν να αναλάβουν δράση για να κάνουν αυτό που δεν μπόρεσαν οι απερχόμενες γενεές: Να αλλάξουν αυτόν τον κατά πολύ ευρύτερα κρανίου τόπο, που τόσο μοιάζει με εκείνον που άφησαν την τελευταία πνοή τους. Λίγο από την πνοή του ίδιου του μέλλοντός μας..

Αποτεφρωμένα αυτοκίνητα στο Μάτι Ραφήνας. Μέσα σε κάποια ανακαλύφθηκαν απανθρακωμένοι άνθρωποι, ολόκληρες οικογένειες, εκτός από τους 25 που παγιδεύτηκαν ομαδικά στην Αργυρή Ακτή

Να πω ότι λυπάμαι; Μοιάζει απελπιστικά φτωχό! Ότι οργίζομαι; Απελπιστικά δίχως αντίκρισμα, όπως το βλέπω. Στο τέλος όλοι, υπεύθυνοι κι ανεύθυνοι, θα βγούνε λάδι..

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου