ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Ο «πολύς» δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ αποφάνθηκε ότι ίσως να είναι καλύτερα οι μαύροι φοιτητές να πηγαίνουν σε χαμηλότερου επιπέδου πανεπιστήμια



Ο «πολύς» δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ αποφάνθηκε ότι ίσως να είναι καλύτερα οι μαύροι φοιτητές να πηγαίνουν σε χαμηλότερου επιπέδου πανεπιστήμια και να μην…..εξαναγκάζονται να ακολουθούν τόσο υψηλού επιπέδου μαθήματα…. προφανώς ρατσιστικό αφού συλλήβδην τσουβαλιάζει μια ολόκληρη κοινότητα πχ μαύρων, ισπανόφωνων κλπ

Justice Scalia: minority students may be better off going to ‘lesser schools’
http://www.theguardian.com/…/supreme-court-affirmative-acti…


Υπάρχει μια πολύ μεγάλη συζήτηση για το λεγόμενο θέμα της ποσόστωσης, εισδοχής φοιτητών μεινοτήτων στα πανεπιστήμια σε θέσεις εργασίας στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικο τομέα κλπ
Υπάρχουν επίσης υποστηρικτές της ποσόστωσης γυναικών όσον αφορά τις θέσεις εξουσίας ή υποψηφίων σε θέσεις εξουσίας
Ως βάση αρχής το ίδιο καθαυτό το θέμα της ανάγκης ποσόστωσης αναγνωρίζει ότι όντως υπαρχει θέμα δίκαιης εκπροσώπησης και ένταξης συγκεκριμένων ομάδων σε συγκεκριμένα πόστα/θέσεις κλπ
Τι κάνει όμως αυτό το σύστημα λεγόμενης «δημοκρατίας» που έχουμε σε όλο τον πλανήτη;

Βγάζει εκτός συζήτησης την ίδια την κοινωνία καταρχήν και θεωρεί δεδομένο ότι αυτοί που ελέγχουν το κράτος και τις θέσεις εξουσίας οι οποίοι όμως δεν ελέγχονται από κανένα, όπως είναι για παράδειγμα οι δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου να αποφασίζουν για όλα
Το πλέον σημαντικό όμως είναι το εξής:
Ενώ αναγνωρίζει ότι υπάρχει πρόβλημα, αντί να εστιάσει και να επιλύσει το ίδιο το πρόβλημα καθαυτό, δηλαδή το γεγονός ότι μαύροι μαθητές δεν έχουν τις οικονομικές ή άλλες δυνατότητες εισδοχής σε πανεπιστήμια «υψηλών προδιαγραφών» κλπ
απλά βρίσκει άλλοθι στον εαυτό του, το βάζει κάτω από το χαλί και χρησιμοποιεί μεσοβέζικες μισοδότζειν «λύσεις» όπως πχ της ποσόστωσης
Σε ένα σύστημα, ιδίως όπως αυτό εφαρμόζεται στις ΗΠΑ όπου τα γκέτο των φτωχών μαύρων ισπανόφωνων κλπ είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ για αυτούς που ελέγχουν την χώρα, όπως είναι οι βιομηχανίες όπλων, οι φτωχοί πρέπει να υπαρχουν σε μεγάλα νούμερα ούτως ώστε να εξαναγκάζονται να κατατάγονται παιδιά 20 χρονών στον στρατό και να αποστέλλονται στην αλλη άκρη της γης για τις εισβολές και τους πολέμους τους
Όσο τα αιτήματα παραμένουν φαιδρά και εμμένουν μόνο στην επιφάνεια του προβλήματος χωρίς να βλέπουν το πρόβλημα καθαυτό απλά το πρόβλημα θα διαιωνίζεται με σκαμπαναβέσματα
Το πρόβλημα είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το ίδιο το οικονομικό σύστημα και το γεγονός ότι εμείς ως κοινωνία δεν λαμβάνουμε μέρος σε καμιά απόφαση που αφορά την ζωή μας


πηγή: ttps://osr55.wordpress.com/2015/12/15/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CF%89%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84/

Εμείς το διαβάσαμε στο ΔΉΘΕΝ
Δείτε: 
Niggers are not scared of revolution

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου