ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Παγιδευμένοι στις δαγκάνες της "ηθικής"

 " Εκείνοι που κατ' εξοχήν ηθικολογούν είναι οι πιο ανήθικοι, και εκείνοι που ακατάπαυστα δικαιολογούν είναι οι πιο άδικοι "


Βλέποντας το βίντεο που ακολουθεί μου ήρθε στο μυαλό μια "ατάκα που σκότωνε", από μία κάπως παλιότερη χολυγουντιανή ταινία δράσης και ξεστομισμένη από τον "κακό" της ταινίας. Ο οποίος βεβαίως συντρίβεται στο τέλος από τον "καλό", ανακουφίζοντας τους θεατές και την αίσθησή τους περί δικαίου. Τα λόγια του κυνικού παράνομου ήταν τα εξής προς τον μπρατσαρά τιμωρό:
" Σκοτώνεις έναν και σε λένε δολοφόνο. Σκοτώνεις εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια και σε λένε ήρωα!"
Έτσι είναι! Η "ηθική" είναι μια ανθρώπινη επινόηση και γι'αυτό αποτελεί και μια σχετική αντίληψη. Δεν ήταν η ίδια κατά τη διάρκεια της -τουλάχιστον γραπτής- Ιστορίας του κόσμου και υπήρχαν παραλλαγές από λαό σε λαό κι από περιοχή ή κοινωνία σε κοινωνία και περιοχή. Καθώς η αντίληψη περί καλού και κακού δεν ήταν πάντοτε και παντού η ίδια. Και η ηθικολογία αποτέλεσε -κι αποτελεί- ανέκαθεν ένα πολύ βασικό και χρήσιμο εργαλείο σύγχυσης, αποπροσανατολισμού κι εξουσιασμού των ανθρωπομαζών. Από κάθε είδος και μορφή εξουσίας, τόσο σε επίπεδο μακρόκοσμου -βλέπε κοινωνία- όσο και σε μικρόκοσμου -βλέπε οικογένεια.

Παρακολουθήστε και την αφοπλιστικά απλή και γι'αυτό ιδαίτερα ενδιαφέρουσα προβληματική που αναπτύσσεται στο βίντεο αυτό:



Αποσπάσματα από το παραπάνω βίντεο:
 H πραγματική ιστορία αυτού που ονομάζουμε "ηθική!". Αυτό που ονόμαζε ο Όργουελ "διπλή σκέψη".
Η κατήχηση που σπάει τους "τροχούς του μυαλού"από τα σχολεία της κυβέρνησης:
Δεοντολογία, ηθική, αρετή δεν ανακαλύφθηκαν ούτε επιβλήθηκαν από επιθυμία να εξαπλωθεί η καλοσύνη, αλλά για να αφοπλίσουν και να υποδουλώσουν τους υπόλοιπους. Να αφοπλίσουν και να υποδουλώσουν εσένα. Η σειρά είναι πάντα η ίδια: Η εφεύρεση ενός καθολικού κανόνα συμπεριφοράς και έπειτα η δημιουργία μιας αόρατης εξαίρεσης για εσένα και τους φίλους σου, που θα το αποκαλείς κάτι διαφορετικό.
"ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΨΕΙΣ" - Αυτοί που έχουν την εξουσία αποκαλούν την κλοπή τους "φορολογία"
"ΔΕΝ ΘΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ"- Αυτοί που έχουν την εξουσία αποκαλούν τους φόνους τους "πόλεμο"
"ΟΧΙ ΑΠΑΓΩΓΗ"- Αυτοί που έχουν την εξουσία αποκαλούν τις απαγωγές τους "φυλακίσεις"
" Η ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ"- Αυτοί που έχουν την εξουσία πρέπει να αποκαλούν τη βία τους "τιμωρία" ή "νόμο"
Το σχέδιο; Δημιουργείς έναν καθολικό ηθικό κανόνα και μετά δημιουργείς μια εξαίρεση για εσένα και τους φίλους σου.
Οι άνθρωποι υπερασπίζονται τους ηθικούς κανόνες, καθώς υπερασπίζονται και τις κατάφωρες παραβιάσεις των ίδιων ηθικών κανόνων.
Έτσι μας ελέγχουν. Έτσι προπαγανδίζουν. Έτσι πεθαίνει το χρήμα. Έτσι πεθαίνουν οι ελευθερίες. Έτσι πεθαίνουμε κι εμείς...



 Προσοχή: Η κυρίαρχη "ηθική", οι αξίες της και οι φύλακές τους δεν αστειεύονται!

Kαι ως επίλογο θεωρώ καλό να παραθέσω τους παρακάτω στίχους του Νίκου Εγγονόπουλου (από την ποιητική συλλογή "στην κοιλάδα με τους ροδώνες"):

 Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο

Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδεντρων την αρμονία;
Όχι - όχι - μιαν απέραντη ηθικολογία
δε θα βοηθήσει να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο

να ελπίζεις - να ελπίζεις πάντα - πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους
- που τους ρημάζει η τρομερή "ευκολία" -
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλοσύνη - πόθος ευγένειας - ηρεμία
ίσως όχι πολλές - ίσως να 'σαι άτυχος: καμία -
τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία

άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζονται πως κάνουν κάτι
σύ σκέψου - τώρα πια - με τι γλυκιά γαλήνη
προσμένεις να  'ρθ' η ώρα να ξαπλώσεις στο παρήγορο του
                  θανάτου κρεβάτι.


Ο Ένοικος... 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου