ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Γλωσσικά (και όχι μόνο) βραχυκυκλώματα πολιτικών ταγών


Ακούμε για τα πρόσφατα γλωσσικά κατορθώματα του επικεφαλής της "αριστερής" με ολίγον "λαϊκή δεξιά" συγκυβέρνησης:
"δηλώσεις που εκτίθουν", "συμπαθή νεκρά παιδιά"(πράγμα που υπονοεί την ύπαρξη και...αντιπαθητικών νεκρών παιδιών;), "πήγαμε στη Μυτιλήνη, τη Λέσβο και τα άλλα νησιά"...

και... τα παρακάτω μας έρχονται αβίαστα, αυθόρμητα, ως τα πλέον κατάλληλα σχόλια:


Άλλος για Λέσβο εκίνησε κι άλλος για Μυτιλήνη.
Άλλος για Θήρα τράβηξε κι άλλος για Σαντορίνη.
Σ'άλλον "ΟΧΙ" εμήνυσαν αλλά για "ΝΑΙ" το πήρε.
Άλλος μνημόνια θα'σκιζε και οι αγορές θα το'ριχναν στην πεντοζάλη,
αλλά στο τέλος έγινε η αρκούδα του αρκουδιάρη...

Οι συγκρίσεις είναι επίσης αναπόφευκτες.
Ο "αείμνηστος" Ανδρέας Παπανδρέου υποσχόταν "εκσυγχρονισμό" της ελληνικής οικονομίας. Θα έφερνε την πολυπόθητη "αλλαγή". 'Οταν η σοσιαλιστική του φάρσα ανέλαβε τη διαχείριση της εξουσίας, σαν αποτέλεσμα είχαμε την αποβιομηχάνιση της χώρας, τη σταδιακή διάλυση της παραγωγικής της βάσης κι ως "προνόμιο"  της εισόδου της στην ΕΟΚ, τον αλόγιστο εξωτερικό δανεισμό και τη διάχυση μιας σχεδόν υστερικής καταναλωτικής νοοτροπίας σε όλο το φάσμα της κοινωνίας (που σήμερα καταντάει...φάντασμα!) και την υιοθέτηση ως κυρίαρχου "εθνικού μότο" το "δανεικώς ζειν".
Ο νυν πρωθυπουργός με το πλατύ χαμόγελο (κάτι χαμόγελα παντός καιρού ) μιμείται τον δημαγωγό ιδρυτή της σοσιαλιστικής παραμύθας τόσο στη "γλώσσα του σώματος" όσο και στη χροιά της φωνής. Κι επειδή ο μιμητισμός επιφέρει πολλά κουσούρια (το κόμμα του μετατρέπεται ταχέως όχι απλά στο ΠΑΣΟΚ νου2 αλλά σε κακέκτυπό του), φαίνεται ότι αποφάσισε να ανταγωνιστεί σε γλωσσικά σαρδάμ τον υιό του "μέντορα". Τον "λεφτά υπάρχουν αλλά μόνο για τοκογλύφους, κερδοσκόπους και πολυεθνική ΣΙΑ"  ΓΑΠ.

Ο καθένας βέβαια μπορεί να έχει τις απόψεις του. Όπως ότι οι πολιτικοί, που αφού πρώτα συνήργησαν με τους χειρισμούς τους αποφασιστικά στην πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση των τελευταίων ετών και τώρα φιλοδοξούν να τη... διαχειριστούν υπεύθυνα (όπως οι μαριονέτες χοροπηδάνε στις κινήσεις του μαριονετίστα), διαθέτουν καθαρό μυαλό και σταράτα λόγια.
Ωστόσο εμείς, θέλοντας να σας υποψιάσουμε λιγάκι παραπάνω, θα επισημάνουμε ότι κάποιες "γλωσσικές (και όχι μόνο) διαταραχές" μπορεί και να οφείλονται σε κάποια...βραχυκυκλώματα. Στα τσιπάκια τους!

(η παραπάνω εικόνα αποτελεί δημιούργημα του πολυβραβευμένου Πολωνού καλλιτέχνη Pawel Kuczynski)
Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)