ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Όταν οι "πολιτισμένοι" συνάντησαν τους "απολίτιστους"....


Η κατάκτηση της Νότιας Αμερικής η γενοκτονία των ιθαγενών από τα σπαθιά των Ισπανών. Οι Χριστιανοί ιεροκύρηκες συγχωρούσαν τους κονκισταδόρες για τις δολοφονικές τους ακρότητες, εξαιτείας της λαγνείας τους για το χρυσάφι των "Ινδιάνων".

Το φθινόπωρο του 1582 ο Φρατζίσκο Πιζάρο έκρυψε τους 168 στρατιώτες πίσω τους τοίχους της πόλης Κατζαμάρτσα των Ίνκας. Πριν την υπηρεσία του στο βασιλιά της Ισπανίας, ο Πιζάρο ήταν ένας χοιροβοσκός στην επαρχεία Εστρεμαντούρα. Ζούσε με ένα τραχύ προσωπικό κώδικα που εξίσωνε τη καλοσύνη με την αδυναμία, όπου η απάτη ήταν το τέχνασμα ενός έξυπνου ανθρώπου και όπου επιδοκιμάζοντο το ψέμα, η διπροσωπία και η κλοπή.

Ο Αταχουάλπα, ο αυτοκράτορας των Ίνκας είχε συμφωνήσει να τον συναντήσει στη πλατεία του χωριού. Η πομπή του Αταχουάλπα μπήκε επιδεικτικά στο χωριό. Οι πολεμιστές των Ίνκας και οι μεταφορείς του φορείου του βασιλιά ήσαν ντυμένοι με τα καλύτερα ρούχα. Η Βασιλική Φρουρά ήταν οπλισμένη με αιχμοφόρα κράνη, πτερωτά πολεμικά ρόπαλα, βουτηγμένες στο δηλητήριο λόγχες και εκθαμβωτικά χρυσοποίκιλτα σπαθιά. Παχιά χρυσαφένια βραχιόλια περιέβαλαν τους μπρούτζινους καρπούς τους και πλούσιοι ασημένιοι δίσκοι κρεμιόντουσαν από τους τρυπημένους λοβούς των αυτιών τους.
Οταν τους είδε ο Πιζάρο είπε «Είναι σα γουρούνια στο σφαγείο».

Ο μόνος που περίμενε τους ίνκας ήταν ο Δομινικανός μοναχός της ομάδας του Πιζάρο Βινσέντε, ο οποίος κοίταξε περιφρονητικά τον «απιστο» αυτοκράτορα των Ίνκας. Του ανήγγειλε ότι όλη η Νότια Αμερική ανήκε στο βασιλιά της Ισπανίας. Όπως χαρακτηρικά είπε : «Το Παπικό διάταγμα του 1493 παρέχει το δικαίωμα...»

Περήφανος και βασιλικός ο Αταχουάλπα κάρφωσε με το βλέμμα του τον αλαζονικό μοναχό μπροστά του. «Ο Βασιλιάς σου πρέπει να είναι πολύ ανόητος για να προσφέρει μια χώρα που δεν του ανήκει», είπε...

Ο μοναχός για μια στιγμή εξεπλάγη, μετά γύρισε και τρέχοντας προς την ασφάλεια ενός κοντινού κτιρίου φώναξε: «Επίθεση, επίθεση! Σκότωσέ τους όλους! »

Με τις άγριες κραυγές του «Santiago!», οι Ισπανοί έσφαξαν τους ανυποψίαστους πολεμιστές των Ίνκας. Σε μερικά λεπτά η μάχη είχε τελειώσει, η βασιλική φρουρά του αυτοκράτορα ήταν νεκρή, το αίμα έβαψε τη σκόνη της πλατείας και ο Ατουαχάλπα ήταν αιχμάλωτος του Πιζάρο.....Ο Πιζάρο πήρε πολλά λύτρα σε χρυσάφι για να ελευθερώσει τον Αυτοκράτορα των Ίνκας. Όταν πήρε το χρυσάφι που ζήτησε, αθετώντας τον λόγο του σκότωσε τον αυτοκράτορα, για να αποδείξει ποιός είναι το αφεντικό στην περιοχή....!!!

Κάποιοι ερευνητές αναφέρουν πως σύμφωνα με αρχεία των Ίνκας όταν έφτασαν οι Ισπανοί υπήρχαν περίπου πάνω 8.000.000 Ιθαγενείς. Μετά από σαράντα χρόνια κατοχής από τους Κονκισταδόρες το 1571, οι Ισπανοί έκαναν μια δική τους απογραφή. Βρέθηκαν τότε 1.000.000 Ινδιάνοι... Οι υπόλοιποι;»

Δεν ξέρω γιατί αλλά η ιστορία κάτι μου θυμίζει....«Πιστοί» που δολοφονούν «απίστους», όσο για το ποιοί είναι πολιτισμένοι και ποιοί οι «απολίτιστοι».. Δύσκολο να απαντηθεί στην εποχή της παγκοσμιοποίησης...!!!

το διαβάσαμε ΕΔΩ
(ωστόσο ο Ένοικος "πήρε εκδίκηση" με τη δική του οργιάζουσα φαντασία: Το άνοιγμα εκ νέου των λογαριασμών..έστω και στον "Ονειροχρόνο")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου