ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Πυορροώντας μέσα στο αυγό



 η εικόνα πάρθηκε από εδώ



Απορία: Ποιος ή καλύτερα ποιοι θα σώσουν την Ελλάδα;
Από τον ίδιο τον γεμάτο ακαθαρσίες και ανοιχτές πληγές εαυτό της;
Ποιοι θα "αναμορφώσουν" το αμετανόητα υποκριτικό, από τις καταβολές του φαυλοκρατικό, μονίμως πελατειακό αυτό κράτος;
Μήπως η αριστερά των ευχολογίων, των "δεν μένουμε ΕΕ αλλά ίσως να το ξανασκεφτούμε μπας και τη "μεταρρυθμίσουμε", του καταψηφίζουμε το "ΝΑΙ", αλλά το στηρίζουμε μέχρι εκείνο να μας σουτάρει με εκλογικούς ελιγμούς, των εργατοπατέρων και ρητόρων, των τρισάθλιων νέων μνημονίων που μετονομάζονται "ανάπτυξη" στην άθλια πεπατημένη της προηγούμενης δεξιάς διαχείρισης, της εκκόλαψης μέσα στο "αυγό" και της βαθιάς ενσωμάτωσης μέσα στον "κρόκο" του, του "μόνο αν ψηφίσεις ΚΚΕ" θα δεις άσπρη κι αυστηρά καθοδηγούμενη σταλινική ημέρα;
Μήπως οι "Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", μεγαλο-επιχειρηματίες, βιομηχάνους κι εφοπλιστές, ασχέτως αν θησαυρίζουν χρησιμοποιώντας αδιάλειπτα νέες "παραλαβές" και καραβιές υποπρολετάριων αλλοδαπών;
Μήπως οι φερέλπιδες και σπουδαγμένοι νέοι της που μεταναστεύουν μαζικά, αηδιασμένοι από τις χιλιοειπωμένες αλλά ποτέ αποφασιστικά αντιμετωπίσιμες παθογένειες της χώρας, αυτής που "την αγαπάς όσο κι αν σε πληγώνει"; Κάτι σαν την άρρωστη σχέση εξάρτησης εκδιδόμενων γυναικών από τον αδίστακτο προαγωγό, μα ικανό στο να παραμυθιάζει ευχάριστα τα "περιουσιακά του στοιχεία".
Μήπως οι στρατιές των "ευέλικτων εργαζόμενων", ημιαπασχολούμενων και ημιαμοιβόμενων, που παρακαλάνε για μια θέση κάτω από τα μαύρα σύννεφα που έκρυψαν και την υποψία όποιου ήλιου, αυτών που μετατράπηκαν στα χέρια της εργοδοσίας και με τις ευλογίες της πολιτικής παρωδίας σε λάστιχα που κάνουν και τον Τιραμόλα να ζηλεύει;
Ποιοι;

Και γιατί θα πρέπει να σωθεί το νεοελληνικό κράτος; Για να ροκανίζει σαν ύπουλο τρωκτικό από την αρχή τις σάρκες και τις ψυχές των ενοίκων του, εφευρίσκοντας νέες τεχνικές, μεθόδους, δικαιολογίες και αποκτώντας νέους "προστάτες";

Εκτός και αν τα κοκόρια και τα κοτοπουλάκια αποκτήσουν κάποτε κοινωνική συνείδηση και, εκμεταλλευόμενα τις δύσκολες καταστάσεις και μαθαίνοντας από αυτές, εντρυφήσουν σε πραγματικές και υψηλές κοινωνικές αξίες, ταράζοντας τα λιμνάζοντα ύδατα και βάζοντας φωτιά στην "κλωσσομηχανή" και τους ιδιοκτήτες της..

Γίνονται θαύματα; Ειδικά όταν απουσιάζει τελείως εκείνη η μαγιά που πλάθει το υλικό των θαυμάτων και μετατρέπει το παραμύθι σε εισβολέα μέσα στην τρομερή πραγματικότητα;

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου