ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Φωκίδα: Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Στέφανο Κόλλια


("Ξημερώματα Κυριακής 29 Μαρτίου 2015 και ακριβώς έξι χρόνια μετά από τον πρώτο εμπρησμό που έγινε στις 29 Μαρτίου το 2009, ξαναπυρπολούν το σπίτι του Στέφανου Κόλλια στην Καλοσκοπή (Κουκουβίστα) Φωκίδας», όπως αναφέρουν συντοπίτες του Στ. Κόλλια, που αγωνίζεται ενάντια στην επέκταση των εξορύξεων που έχουν προκαλέσει τεράστιες και μη αντιστρεπτές καταστροφές στη Γκιώνα")


Σάββατο 2 Μαΐου, στις 12.00 το μεσημέρι, στην πλατεία της Καλοσκοπής

συγκέντρωση+αλληλεγγύης

Συγχωριανοί, συντοπίτες, συναγωνιστές και φίλοι του Στέφανου απευθύνουν πρόσκληση:


«Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τον εμπρησμό στο σπίτι του Στέφανου Κόλλια στην Καλοσκοπή, που το κατέστρεψε ολοκληρωτικά για δεύτερη φορά μέσα σε έξι χρόνια. Σε αυτό το διάστημα ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει στην κατεύθυνση εντοπισμού των δραστών του εμπρησμού.

Οι αρμόδιες αρχές, Πυροσβεστική, αστυνομία, Δικαιοσύνη, που σε άλλες περιπτώσεις με υπερβάλλοντα ζήλο και ευαισθησία κινούν «γη και ουρανό», επιδεικνύουν για δεύτερη φορά χαρακτηριστική καθυστέρηση και αδράνεια δημιουργώντας αναπάντητα ερωτήματα και την αίσθηση ότι η υπόθεση κινδυνεύει να «κουκουλωθεί» ξανά.

Για όλους εμάς όμως, συγχωριανούς, συντοπίτες, συναγωνιστές και φίλους ανεξάρτητα από τη στάση και τις προθέσεις των αρχών, η υπόθεση αυτή δεν μπορεί να μπει στο αρχείο. Οι εμπρηστές με τη φωτιά στο σπίτι του Στέφανου, έβαλαν φωτιά στην ίδια την… αξιοπρέπειά μας. Γιατί δεν μπορούμε να χωνέψουμε, πόσο μάλλον να ανεχτούμε, πως υπάρχουν κάποιοι που λειτουργώντας είτε μόνοι τους είτε για λογαριασμό άλλων, χρησιμοποιώντας φασιστικές και μαφιόζικες μεθόδους, προσπαθούν να διαφεντέψουν τις ζωές των ανθρώπων, θεωρώντας τον τόπο τσιφλίκι τους.

Θεωρούμε προσωπική υπόθεση του καθένα και καθεμιάς από μας, όχι μόνο να σταθούμε αλληλέγγυοι στο πλευρό του Στέφανου αλλά και να δηλώσουμε εμφατικά ότι δεν θα ανεχθούμε καμιά καθυστέρηση και καμιά συγκάλυψη που αποθρασύνουν φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς τέτοιων ενεργειών.

Καλούμε 
σε συγκέντρωση αλληλεγγύης, το Σάββατο 2 Μαΐου, στις 12.00 το μεσημέρι, στην πλατεία της Καλοσκοπής 
Ο Στέφανος δεν είναι και δεν θα είναι μόνος 
Όχι άλλη ανοχή, όχι άλλη συγκάλυψη 
σε αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να διαφεντεύουν τη ζωή και τον τόπο μας»

από ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου