Σαν ψίθυροι...

Αναρτήθηκε αρχικά στο no Gravity Zone (τον "προσωπικό μας ιπτάμενο δίσκο" που λέει κι ένας φίλος) και δημοσιεύτηκε αργότερα κι εδώ. Ωστόσο το αναδημοσιεύουμε, γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία, τουλάχιστον για εμάς. Γιατί είναι με όλη μας την ψυχή, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι διαθέτουμε, αφιερωμένο στη ΝΕΑ ΖΩΗ! Που έρχεται σε αυτό τον κόσμο ΟΧΙ για να ευνουχιστεί η φύση της. ΟΧΙ για να λοβοτομηθεί η διάνοιά της. ΟΧΙ για να ακρωτηριαστούν οι σάρκες της στα φριχτά πεδία μαχών για ιμπεριαλιστικούς-οικονομικούς-θρησκευτικούς και φυλετικούς γαμημένους λόγους. ΟΧΙ για να καταντήσει άψυχο νούμερο στους ισολογισμούς, κέρδη και ζημιές των τραπεζικών παρασίτων. ΟΧΙ για να μετατραπεί σε αναλώσιμο πιόνι στις ατζέντες Λεσχών Μπίλντερμπεργκ, Τριμερών Επιτροπών, δυναστειών που ελέγχουν κάθε σχεδόν τομέα του σύγχρονου τεχνο-πολιτισμού και Μυστικών Εταιρειών και Υπηρεσιών. ΟΧΙ για να στρατευθεί, να αποστραγγισθεί, να αλυσοδεθεί και να αποτεφρωθεί από κάθε είδους -ισμό.
Αλλά για να ανθίσει αντί να μαραθεί πρόωρα. Να ανακαλύψει, να εκδηλώσει και να προεκτείνει τα δικαιώματά της και τη θεμελιώδη ανθρώπινη φύση της μέσα σε (πραγματικά) δημοκρατικές, ελεύθερες συνθήκες, όπως έλεγε και ο σπουδαίος παιδαγωγός και φιλόσοφος Τζον Ντιούι. Και να κρατήσει την ατομικότητα, την ακεραιότητα και τη φαντασία της αλώβητες ώστε να τραβήξει το δρόμο που της ταιριάζει και την εμπνέει. Κι αυτό δεν μπορεί ποτέ να είναι κακό ή λάθος...

Λόγια σαν ψίθυροι προς τη νέα ζωή! 

 

Σε αγαπώ πολύ μωρό μου! Πάντα θα είμαι εδώ για εσένα ζωή μου! Γι'αυτό καθώς σε κοιτώ να κοιμάσαι γαλήνια στην κούνια σου, μ'ένα χαμογελάκι χαραγμένο στο προσωπάκι που μου δίνει τη δύναμη να τα βάλω με όλα τα τέρατα και τα κακά στοιχειά του κόσμου για χάρη σου, νιώθω μια έντονη ανάγκη να σου μιλήσω. Με το μυαλό μου. Ελπίζοντας να μην ταράξω την ονειρική σου γαλήνη και πιθανή παραμονή σε νεραϊδότοπους και μαγεμένα τοπία που εμείς χάσαμε πια την πρόσβαση σε αυτά γιατί μας ενηλικίωσαν οι καταστάσεις της "κανονικότητας" πρόωρα. Όμως δεν θέλω να σου κρύψω τίποτα. Και καθώς όταν είσαι ξύπνιο και καθώς μεγαλώνεις θα προσπαθούμε να απαλύνουμε για εσένα την ασχήμια και τον παραλογισμό αυτού του κόσμου, δίνοντας έμφαση στις όμορφες και μαγικές πτυχές του που πάντα υπάρχουν εδώ για να ανακαλύψεις, ωστόσο τώρα που κοιμάσαι θα σου μιλήσω. Ελπίζοντας πως δεν θα με ακούσεις και όταν θα μπορείς να με ακούσεις και να καταλάβεις...εγώ να βρω τους κατάλληλους τρόπους να σου εξηγήσω, να σε συμβουλέψω χωρίς να σε γαλουχήσω, να σε μάθω πράγματα χωρίς να σου επιβάλλω, να σου δείξω εικόνες χωρίς να κάψω τα μάτια σου, να φυσήξω μέσα σου δύναμη χωρίς να σκληρύνω την καρδούλα σου ώστε αυτή να γίνει πέτρα. Να συμβάλλω στο να διατηρηθεί μέσα σου ζωντανή η ζέστα της αγνότητας και παιδικότητας ενάντια σε όλη την κακότητα και μονολιθικότητα και υπουλία των πάσης φύσεως ιερατείων του κόσμου, την επιδημική βλακεία και μεγαλομανία, την απάτη κι αλληλοεξαπάτηση και μαζική βοσκή και μονίμως άλυτα αδιέξοδα παρά το σάλεμα της απλότητας και λειτουργικότητας των λύσεων... Που σαλεύουν με αγωνία φιμωμένες κι εξορισμένες στο χλευασμό και την δημόσια-εμφυτευμένη από τα πάνω-δυσπιστία. Κάτι σαν τα μικρά μυστικά που χρειάζονται προστασία, γιατί τα μεγάλα προστατεύονται από τη δημόσια δυσπιστία.

Σου μιλάω εγώ, ο πατέρας σου.

Αυτός που μαζί με τη μητέρα σου αποφασίσαμε συνειδητά να σε φέρουμε στο συγκεκριμένο κόσμο, να ανοίξεις τα ματάκια σου στο συγκεκριμένο γεωγραφικό και ιστορικό χωροχρόνο, στη συγκεκριμένη εγχώρια και διεθνή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κάτω από τις τρύπιες και αποπνικτικές φτερούγες των συγκεκριμένων αντι-ανθρώπινων και υπερφίαλων και αντι-ερωτικών ιδεολογημάτων, μέσα στη διανοητική ρύπανση αιμοσταγών και άκρως υποκριτικών και δογματικών θρησκειών και παρασιτικών σε βάρος των χαρών και των δυνατοτήτων της ζωής, κάτω από τα δηλητηριώδη κεντριά και τα αρπαχτικά νύχια φρενοβλαβών και ασύμβατων με την ανάπτυξη της ζωής χρηματοπιστωτικών κρεματορίων και ιδρυμάτων, στο στόχαστρο της αδιαφορίας και του περιθωρίου πλάνων και πρότζεκτ και μεθοδεύσεων από γλοιωδέστατα και ανάξια λόγου αποβράσματα (αστειότατοι συνήθως νάνοι που συχνά φαντάζουν ως γίγαντες στα ζαλισμένα μάτια των μαζάνθρώπων), ανδρείκελα και γύναια, τα οποία οι άνθρωποι επιλέγουν με μοιρολατρία, εθελοδουλία και παρωδίες πολιτικών διαδικασιών ώστε να κακοποιούνται ψυχοσωματικά από αυτά και τα οποία δεν δίνουν δεκάρα για εσένα και όλα τα μωράκια που έρχονται μέσα στο κλάμα και την περιέργεια να αδράξουν την σάρκα και την ψυχή του κόσμου... Που τα υποδέχεται με μέτρα σκληρής μα "αναγκαίας" λιτότητας και υποθηκευμένης σε τραπεζίτες και πολυεθνικές επιβίωσης, μέσα σε τσιφλίκια προκλητικής μειοψηφικής αφθονίας και τους προσφέρει ως καλωσόρισμα από νωρίς την επαφή με πληγές σαρκικές και πνευματικές και την τρομαχτική ψύχρα μιας ανύπαρκτης ή στην καλύτερη περίπτωση λειψής στην υπόστασή της ψυχής.

Σταματώ για λίγο να πάρω μια ανάσα, όντας κι εγώ κάπως τρομαγμένος με όλες αυτές τις διαπιστώσεις και το βάρος τους στις πλάτες και το κεφάλι μου. Όμως δεν με παίρνει ούτε για αστείο να λιποψυχήσω...να τις αποδεχτώ ως "φυσιολογικότητα", ως μη αναστρέψιμη κανονικότητα, ως status quo! Για χάρη σου, πάνω απ'όλα μάτια μου, γιατί είμαι υπεύθυνος που βρίσκεσαι εδώ, που γεμίζεις τη ζωή μου με μια πρωτόγνωρη χαρά, προερχόμενη από την ίδια τη φύση και ουσία της ζωής και μεταφερόμενης και πέρα από αυτή. Πέρα από το εφήμερο αυτού του κόσμου...

Αν ποτέ με ρωτήσεις λοιπόν μεγαλώνοντας και βλέποντας και κατανοώντας..."γιατί σε έφερα εδώ"...Κάτι που σημαίνει ότι τίποτε δεν θα έχει αλλάξει προς το καλύτερο κι έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης γι'αυτό...Το μόνο που θα μπορώ να σου απαντήσω είναι μάλλον αυτό:
γιατί η παρουσία σου κάνει αυτόν τον κόσμο πιο όμορφο (και θέλω να πιστεύω ότι έτσι νιώθουν οι γονείς, τουλάχιστον ο περισσότεροι, για τα παιδιά τους) και γιατί μου δίνει το κίνητρο ποτέ να μη σταματήσω να προσπαθώ, όπως μπορώ, μπας και γίνει αυτός ο κόσμος λίγο πιο υποφερτός και ανθρώπινος, ματάκια μου. Για σένανε και για όλα τα παιδάκια του κόσμου, όπου κι αν βρίσκονται αυτά. Και κλαίνε από χαρά, λύπη, πείνα, εγκατάλειψη, στομφώδεις ατζέντες "ανάπτυξης" ή σωτηριολογίας και παραληρήματα κάθε είδους σχιζοφρενικού φανατισμού, που όλα τα τερατώδη αυτά μαζί πατάνε πάνω σε κουφάρια ανθρώπινα...

Θα τα καταφέρουμε όμως μωρό μου! 
Έτσι;
Έστω εσύ και η γενιά σου, θέλω τόσο πολύ να πιστεύω κι ας μην είμαι πια εγώ εδώ...

ανιχνευτής