ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Καλή μας έξοδο και ανά-σ-ταση!




Aν ο κόσμος της "ύλης" είναι μια φυσαλίδα που παρασύρεται από περιστρεφόμενες δίνες και πάλλεται σε ηλεκτρομαγνητικές δονήσεις μέσα σε ενεργειακές θάλασσες, τότε άλλο πεπρωμένο δεν υπάρχει από το να γίνουμε οι δαμαστές αυτής της ενέργειας. Ένα ατομικό για τον καθένα κι ένα συλλογικό για εκείνους που αρχίζουν να "φλέγονται" κβαντικό άλμα συνειδητότητας! Ακολουθώντας ή και..ωθώντας, γινόμενοι ένα με αυτήν, την ροή της μέσα σε μυστικές - για τους ανεπίδεκτους δεσμώτες της υλιστικής παράκρουσης- και παλιές όσο το σύμπαν διαδρομές. Έως τις πιο απόμακρες θαυμαστές και τρομαχτικές εσχατιές. Ώστε να μας αποθέσει σαν αφρό κοσμικών κυμάτων στις πιο παράξενες πιθανές-απίθανες στεριές.

Κι όπως έχεις φωνάξει εσύ ανιχνευτή: "Αεεεέ! Αοοοό! Σήμερα οι λύπες δεν χωράνε στο εγερτήριο αυτό! Αϊεεεέ! Αϊοοοό! Τίποτα δεν είναι μόνο του, τίποτα δεν μένει στατικό, τίποτα δεν είναι συνηθισμένο, τίποτα δεν παραμένει ίδιο! Και τίποτε δεν είναι νεκρό!"

Ο "Θεός των Κεραυνών", όχι ο υπερφίαλος καζανόβας Δίας αλλά ο θαυματοποιός μέσα στη μεγαλειώδη μοναξιά του Νίκολα Τέσλα, το είχε οραματιστεί αυτό. Είχε αφουγκραστεί, είχε πειραματιστεί, είχε αδράξει αυτό το πεπρωμένο. Και πριν τον θάψει το μένος των μισάνθρωπων ιερατείων της σκόπιμης άγνοιας για τις μάζες και της απομύζησης του ανθρώπινου πνεύματος και των δυνατοτήτων του, μας άφησε σαν σύγχρονη Αριάδνη το μίτο της απελευθέρωσής μας. Οδοδείκτες εξόδου και υπέρβασης, έξω από τον λαβύρινθο του σκοταδισμού -ακόμη και με επιστημονικό κύρος- της στρεβλής γνώσης, των κίβδηλων υποσχέσεων ευημερίας, των Σειρήνων της αντι-εξέλιξής μας στην ουσία ως είδος και της κατανάλωσής μας από βουλιμικούς σύγχρονους "Μινώταυρους", όπως το παρασιτικό χρηματοπιστωτικό καρτέλ και η σωρεία των γελοίων, κατασκευασμένων από τους πάνω, διαφορών μας.

Με αυτή και μόνο με αυτή τη λογική ή "μετα-λογική", εύχομαι καλή μας έξοδο από τα λαγούμια της σερνάμενης στο χώμα καθήλωσής μας.
Κι άρα καλή μας ανά-σ-ταση!



Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου