Το άνοιγμα εκ νέου των λογαριασμών..έστω και στον "Ονειροχρόνο"

Ποιο ξόρκι ποιων μάγων με σαρδόνιο χιούμορ είχε βάλει το χέρι του; Πάντως, ο Καθιστός Ταύρος, ο αγέρωχος αρχηγός των Σιου, δεν έσπαγε το κεφάλι του να εκλογικεύσει αυτή την εξωφρενική χωροχρονική διαταραχή και νέα ανέλπιστη γι'αυτόν και τη φυλή του πραγματικότητα. Κοίταξε πίσω του με συγκρατημένη αισιοδοξία τους πολεμιστές του με τον άνεμο να χαϊδεύει τα μακριά μαλλιά τους και τα φτερά του πολέμου στερεωμένα πάνω σε αυτά. Κι εκείνοι του ανταπέδωσαν με ένα βλέμμα που φανέρωνε την απόλυτη εμπιστοσύνη τους σε αυτόν! Ο Καθιστός Ταύρος χαμογέλασε. "Ο Μανιτού μίλησε! Έχουμε αδέλφια άλλη μια ευκαιρία απέναντι στα χλωμά πρόσωπα! Δεν ξέρω κι εγώ πώς βρεθήκαμε πάλι μαζεμένοι όλοι εδώ, δεν έχει πια καμία σημασία ποια πνεύματα μας οδήγησαν σε αυτό το πεπρωμένο της αποκατάστασης της τιμής μας! Και της τιμής όλων των συντρόφων στο πλευρό μας!". Κι ο περήφανος αρχηγός των Σιου έδειξε γύρω τους τους παραταγμένους "συντρόφους". Δεν τους είχε ξαναδεί ποτέ, δεν είχε ξανακούσει κάτι γι'αυτούς πέρα από κάτι περίεργες ιστορίες που του είχαν πει οι γηραιότεροι σοφοί της φυλής και τις είχαν ακούσει κι αυτοί...ποιος ξέρει από ποιους; Ήξερε όμως -κι αυτή η γνώση ερχόταν από τις πιο παράξενες εσωτερικές διαδρομές των αποτυπωμάτων που αφήνουν οι άνθρωποι στον ιστορικό χρόνο- πως όλοι αυτοί οι ανέλπιστα πολλοί σύμμαχοι στο πλευρό του θα τους βοηθούσαν στην πρωτόγνωρη αυτή μάχη. Γιατί είχαν και αυτοί τους ίδιους με τη φυλή του λόγους αποκατάστασης του δικαίου πάνω σε όλο το αιματοβαμμένο στρώμα της αδικίας και γενοκτονίας, όπου κείτονταν βαρύτατα λαβωμένη και ξέψυχη σχεδόν η ιστορία του ανθρώπου. Εδώ και πολλούς αιώνες του "πραγματικού χρόνου".

 Δεξιά σε αυτόν και τους εκατοντάδες πολεμιστές του ήταν παραταγμένοι οι μαύροι αίλουροι του έθνους των Ζουλού, με τα ζωηρά χρώματα του πολέμου πάνω τους, τα ακόντια και τις ασπίδες τους και τον σπουδαίο αρχηγό τους τον Σάκα να ατενίζει πότε τις απέναντι στρατιές των χλωμών προσώπων με περιφρόνηση και πότε τον Καθιστό Ταύρο με ένα χαμόγελο που μόνο η σιγουριά του νικητή του δίνει υπόσταση.
Αριστερά από τους Σιου συνωστίζονταν και άλλες φυλές των Μεγάλων Πεδιάδων, οι ίδιοι ενωμένοι πολεμιστές που είχαν συντρίψει τον στρατηγό Κάστερ και τους άνδρες του στο Λιτλ Μπιγκ Χορν, διαλύοντας άδοξα και τον μύθο που τον συνόδευε ως ανίκητο πολέμαρχο.

Μόνο που τούτη τη μαγική μέρα ένιωθαν όλοι πως οι αντίπαλοι απέναντι αντιπροσώπευαν κάτι πολύ περισσότερο και από τους ύπουλους και βάρβαρους εισβολείς απ'την Ανατολή που τους είχαν αρπάξει τη γη και τους είχαν εξοντώσει κι εκτοπίσει στον "πραγματικό χρόνο". Αν τελικά μπορεί κανείς να πει με σιγουριά αυτή τη μέρα τι ήταν πραγματικό και τι όχι!
Από πίσω από τις φυλές των Μεγάλων Πεδιάδων της Δύσης και των Μαύρων Λόφων της Ντακότα, είχαν απλωθεί τα "ξαδέλφια τους" οι πολεμιστές των Ίνκας και των άλλων φυλών του Νότου, που ήταν όλοι εκεί. Kαταλάβαιναν ότι οι λευκοί με τις μπλε στολές και εκείνοι με τις κόκκινες στολές και τα άσπρα κράνη ήταν εξίσου αδίστακτοι κι επικίνδυνοι με τους Ισπανούς κονκισταδόρες. Κι αν μη τι άλλο είχαν βρεθεί και οι ίδιοι εδώ, χωρίς να καταλάβουν πώς -μόνο οι θεοί ήξεραν και είχαν αποφασίσει, έτσι το ερμήνευαν- για να συμπαρασταθούν στους παράξενους και επιβλητικούς μαύρους πολεμιστές και στις φυλές από το Μεγάλο Βορρά, που όλοι τους είχαν λόγους να βρίσκονται εκεί. Οι θεοί είχαν συνωμοτήσει ώστε να πάρουν εκείνοι, που τόσο αδικήθηκαν και μάτωσαν, την εκδίκηση που θα αποκαθιστούσε τη διαταραγμένη σημασία των εννοιών. Στον εξωφρενικά παράλογο και γεμάτο αμετροέπεια και κτηνωδία "πραγματικό χρόνο". Κι αυτό το καταλάβαιναν και οι πολεμιστές των Ίνκας και των άλλων αυτόχθονων φυλών της Νότιας Αμερικής, που ήταν όλοι εκεί. Mε τα τσεκούρια του πολέμου, τα σχοινιά-σφεντόνες, τις ασπίδες και τα τόξα τους, τα ακόντια και την ίδια αίσθηση για εκδίκηση κι ας μην έβλεπαν τους Ισπανούς του Πιζάρρο. Που τους είχε κάποτε ρημάξει με όπλα πρωτόγνωρα, αλλά και με εργαλεία το δόλο και τη βαρβαρότητα που δικαιολογούσαν και εκείνοι οι αποκρουστικοί τύποι που ακολουθούσαν με τους σταυρούς στο χέρι. Και τη διάθεση να σώσουν τις ψυχές αυτών που σφάγιαζαν οι στρατιώτες εκείνου του ανισόρροπου θεού από την Ανατολή. Ο οποίος αν δεν γινόσουν δούλος του δεν σε έσωζε -από ένα παμπάλαιο αμάρτημα σε κάποιον λέει παράδεισο που αυτοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν και γιατί άλλωστε;- και δεν σε συγχωρούσε.. μέχρι που σε σκότωνε, κατακρεουργούσε, καταλήστευε κι υποδούλωνε μέσα στην ίδια σου τη γη και το σπίτι, διά των αντιπροσώπων του.

Και υπήρχε και κάποιος που τραβούσε την προσοχή όλων μέσα σε αυτή την πολυπρόσωπη και πολύχρωμη πολεμική συμμαχία, με τα τραγούδια των Ζουλού που φαίνονταν τόσο παράξενα στους Ινδιάνους, οι οποίοι -αν και όχι και όλοι ανάμεσά τους- εκτός από τόξα, τσεκούρια, μαχαίρια και δόρατα, κρατούσαν και τουφέκια όπως οι αντίπαλοι απέναντι. Ανάμεσά τους υπήρχε ένας με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που παρά το μαύρο χρώμα στο πετσί του, διέφερε πολύ από τους Ζουλού. Το κορμί του ήταν γεμάτο περίεργα σχέδια, όπου ξεχώριζαν οι λευκοί μικροί κύκλοι μέσα στα φιδοειδή μαύρα φόντα που σχημάτιζαν σπείρες. Όσοι τον ρωτούσαν από ποιο μέρος βρέθηκε κι εκείνος σε αυτό τον άχρονο τόπο και χρόνο, απαντούσε ότι ερχόταν από τον Ιερό Βράχο Ουλουρού. Μέρος ιερό για την φυλή του, που κι αυτή είχε εκτοπιστεί στη μακρινή γη της μεγάλης ερήμου, των κροκοδείλων και της μεγάλης φυσικής ομορφιάς και ποικιλομορφίας. Στεκόταν δίπλα στον Καθιστό Ταύρο, αρνούμενος όμως να ανεβεί σε άλογο και του είχε πει ότι εκπροσωπούσε την αυτόχθονη στα μακρινά μέρη του φυλή των Πιτγανδιάρα.
Μάλιστα είχε πει στον μεγάλο αρχηγό των Σιου ότι "τότε που δεν υπήρχε τίποτε, ούτε ακόμη και ο χρόνος, απλώνονταν μόνο σκοτάδι και ήταν έτσι επειδή το Μεγάλο Προγονικό Πνεύμα κοιμόταν και Ονειρεύονταν. Μα όταν αυτό ξύπνησε, ήρθε ο "Ονειρόχρονος", γιατί από το Όνειρο του φτιάχτηκε ο Κόσμος". Ο Καθιστός Ταύρος είχε δει πολλά περίεργα στους χρόνους του και είχε ακούσει από τους μάγους και τους σοφούς γέροντες διάφορων φυλών πολλά περισσότερα, θρύλους και ιστορίες κι ανείπωτα μυστικά να αιωρούνται με τους ψιθύρους των πιο παράξενων ανέμων. Αλλά πρώτη φορά άκουγε για δημιουργία του κόσμου που ξεκίνησε από ένα "άδειο χώρο" που γέμισε με τη βοήθεια των θεών κι όλα αυτά ότι έγιναν σε μια εποχή, "την εποχή του ονείρου" -Dreamtime ή Ονειροχρόνος- η οποία όμως δεν έχει ακόμη τελειώσει. Όμως ούτε και θα τελειώσει ποτέ, αφού δεν είναι μόνο μια χρονική περίοδος αλλά είναι και ένας χώρος, με τον οποίο μπορεί να επικοινωνήσει κανείς, είτε μέσα από τα όνειρα, είτε αφού πεθάνει και πάει εκεί. Τα λόγια του σοφού άνδρα των Πιτγανδιάρα τον έκαναν να σκέφτεται ότι ίσως όλοι τους -και αυτή η ανήκουστη συμμαχία μαζικά αφανισμένων της Ιστορίας και οι κοινοί εχθροί τους- είχαν πεθάνει στον "πραγματικό χρόνο" για να ενωθούν τώρα στον "Ονειροχρόνο" του μυστήριου Αβοριγίνα. Ίσως για να κλείσουν κάποιους λογαριασμούς με τόση βαρύτητα που ακόμη κι ο θάνατος είχε αφήσει ανοιχτούς. Ή ίσως αυτός ο Ονειρόχρονος να είναι πολύ πιο πραγματικός από τον "πραγματικό χρόνο". Μόνο ο Μανιτού ξέρει!

Τη στιγμή που ο αρχηγός των Σιου βυθιζόταν σε τέτοιες δίνες του μυαλού, στον απέναντι λόφο, αρκετές εκατοντάδες μέτρα από τις ενωμένες στρατιές των "αγρίων", είχαν παραταχθεί σε αγαστή συνεργασία αυτοί που κάποτε ήταν οι εμπόλεμοι που οδήγησαν στη δημιουργία ενός κράτους, το οποίο στον "πραγματικό χρόνο" θα εξελισσόταν σε νέα αυτοκρατορική Ρώμη. Με απαιτήσεις παγκόσμιας ηγεμονίας. Επρόκειτο για τα αποικιακά εκστρατευτικά σώματα της εκάστοτε "Αυτού ή Αυτής Μεγαλειότητας", ανδρός ή γυναικός, στο θρόνο της κάποτε ασήμαντης επαρχίας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτοί που είχαν κατακλέψει και ρημάξει όχι μόνο τους Ζουλού αλλά κι ένα μεγάλο πλήθος αυτόχθονων πληθυσμών από Αφρική και Ασία μέχρι Αυστραλία και νησιωτικά συμπλέγματα του Ειρηνικού. Και είχαν απωλέσει τον παγκόσμιο αυτοκρατορικό στέμα και μαστίγιο -αλλά αυτό δεν το ήξεραν ακόμη γιατί θα συνέβαινε στο μέλλον του "πραγματικού χρόνου" απ' το παρόν του οποίου είχαν βρεθεί εδώ- από εκείνους που σήμερα συνεργάζονταν στην αντιμετώπιση των αμφιθεατρικά παραταγμένων "αγρίων" στους απέναντι ακριβώς λόφους. Οι συνεργάτες των βρετανικών στρατευμάτων δεν ήταν παρά τα ομοσπονδιακά αμερικανικά στρατεύματα που είχαν δώσει τη "δυναμική λύση" στο ινδιάνικο ζήτημα και είχαν ανοίξει το δρόμο του χρηματοπιστωτικού κι ενάντιου στην ανθρώπινη φύση και το φυσικό περιβάλλον πολιτισμού και στην Άγρια Αμερικανική Δύση...

Το γενικό πρόσταγμα είχε συμφωνηθεί να έχει ο διοικητής των βρετανικών δυνάμεων λόρδος Πέρσυ, ως πιο έμπειρος στη "δυναμική αντιμετώπιση" κι εκκαθάριση αυτόχθονων και "πρωτογονων" πληθυσμών που τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι στα "πολιτισμένα" αφεντικά τους. Ο λόρδος με το κυάλι του κοιτούσε προβληματισμένος το πλήθος των ενωμένων "αγρίων" να αυξάνεται, καθώς εμφανίζονταν από το πουθενά κι ενσωματώνονταν κι εκατοντάδες πολεμιστές των Μαορί, μέσα σε θριαμβευτικούς αλλαλαγμούς των ενωμένων ινδιάνικων φυλών και χοροπηδητά των Ζουλού. Αν και δεν τους είχε ξανακούσε ή ξαναδεί ήταν λες και διαισθανόταν ότι οι βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις θα τα έβρισκαν πολύ σκούρα με αυτούς τους σκληροτράχηλους ιθαγενείς πολεμιστές της Νέας Ζηλανδίας στο κοντινό μέλλον του "πραγματικού χρόνου". Απ'όπου και ανεξήγητα και μυστηριωδώς είχαν όλοι αποκοπεί και μεταφερθεί σε πλήρη εξάρτηση κι έτοιμοι για μάχη σε αυτόν τον παράξενο χωροχρόνο έξω από τον.."πραγματικό χρόνο". Όμως ο λόρδος με την παροιμιώδη αταραξία και κυνισμό του, αυτά που χαρακτηρίζουν όλους τους ψυχρούς δολοφόνους, είχε πει στον Αμερικανό στρατηγό, που φαινόταν πολύ ταραγμένος όπως και οι στρατιώτες του, ότι: "Αν στρατηγέ μου ζούμε μια ομαδική ψευδαίσθηση, ας τη ζήσουμε με τους δικούς μας όρους! Κι αν όλοι αυτοι οι άγριοι δεν πήραν, ουτε από εμάς ούτε από εσάς ούτε από τους συναδέλφους μας στον "εκπολιτισμό" Ισπανούς, το μάθημά τους την πρώτη φορά θα το πάρουν μια και καλή τώρα. Όπου κι αν είναι αυτό το "τώρα". Εμείς σαν στρατιώτες ας κάνουμε για άλλη μια φορά το καθήκον μας, αλλωστε αν και λιγότεροι είμαστε πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι και μετά ίσως χαλαρώσουμε με ένα τσάι στη σκηνή μου". Ο Αμερικανός στρατιωτικός χαμογέλασε και διέταξε τους πυροβολητές να ετοιμάσουν τα κανόνια, καθώς του μετέφεραν τα νέα της κινητικότητας των "πρωτόγονων αντιπάλων". Που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την ανωτερότητα της συμμαχικής στρατιωτικής δύναμης, η οποία στο μέλλον του "πραγματικού χρόνου" θα αποτελούσε το μακρύ και βαριά οπλισμένο χέρι της νέας κάστας αποικιοκρατών και αρπάγων του πλούτου των λαών, πολιτισμένων και απολίτιστων και της επιβολής ενός νέου κύκλου επονείδιστης δουλείας των πληθυσμών...

Στους απέναντι λόφους ο Καθιστός Ταύρος ένιωθε βαθιά ικανοποιημένος γι'αυτό το παιχνίδι των πνευμάτων, όπως το καταλάβαινε τελικά αυτός, που του έδινε την ευκαιρία να πραγματοποιηθεί το μεγάλο όνειρό του. Ακόμη και μέσα σε ένα όνειρο. Να ενωθούν οι φυλές ενάντια στους δυνάστες τους. Και τι ένωση φυλών από παντού ήταν αυτή σήμερα! Από όλα σχεδόν τα σημεία  του χάρτη του χώρου του "πραγματικού χρόνου", σε αυτό το σημείο συνάντησης έξω από το χρόνο. Κι ενάντια σε γνωστούς κι άγνωστους εχθρούς, που όπως καταλάβαινε ακόμα και οι δεύτεροι ήταν και δικοί του εχθροί. Γιατί η κτηνωδία του δικαίου του ισχυροτέρου δεν γνωρίζει σύνορα και ούτε πρέπει να γίνεται ποτέ ανεκτή, όπου κι αν συμβαίνει, σε οποιοδήποτε τόπο και χρόνο.
 Διέγραψε με το κεφάλι έναν μεγάλο κύκλο. Κοίταξε όλους τους συμπολεμιστές του που του κούνησαν με νόημα το κεφάλι. Ήταν έτοιμοι. Για ένα δεύτερο θάνατο, μα με το κεφάλι ψηλά. Παρατήρησε ότι ο μυστήριος Αβοριγίνας είχε εξαφανιστεί! "Δεν πειράζει!" Σκέφτηκε ο περήφανος αρχηγός των Ντακότα. "Ίσως η δική του αποστολή τελείωσε! Μας έφερε όλους μέσα στον Ονειροχρόνο; Μήπως μέσα στο δικό του Όνειρο; Μήπως ονειρευόμασταν όλοι πριν βρεθούμε εδώ και τώρα ξυπνήσαμε; Όπως και να'χει η δική μας αποστολή τώρα αρχίζει! Μεγάλε Μανιτού δώσε μας δύναμη!"
Κοίταξε τον θρυλικό αρχηγό των Ζουλού που φαινόταν σαν θηρίο που ανυπομονούσε να ξεχυθεί από το κλουβί που το τοποθέτησαν οι εκπαιδευτές του. "Αδελφέ μου, είμαστε έτοιμοι!", του είπε με νόημα.

Και ο πρώτος των πολεμιστών της φυλής των Ζουλού ύψωσε το ακόντιο αφήνοντας την τρομερή πολεμική κραυγή της φυλής του να ακουστεί μέχρι τους απέναντι λόφους και να μεταφερθεί από περίεργες δίνες ανέμων και στον "πραγματικό χρόνο":
 ΣΙ ΓΚΙ ΝΤΙ!
Απάνω τους!

Ο λόρδος Πέρσυ για πρώτη φορά στη ζωή του ένιωσε να κλονίζεται. Για λογαριασμό και όλων των βασιλιάδων και λόρδων του χρόνου και χώρου που τον είχαν μετατρέψει σε "πραγματικό" με τους δικούς τους όρους. Τίποτα δεν είναι όμως ή παραμένει το ίδιο, ούτε καν ο χρόνος!

Ο Ένοικος