ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Μια τιποτένια υπόσταση







γράφει ο Άκης κουστουλίδης


Έψαξα να βρω αφορμές μέσα από τηλεπαράθυρα, μέσα από ειδήσεις, μέσα από συζητήσεις, μέσα από την εξυπνάδα των άλλων, μέσα από την βλακεία των καιρών, μέσα από τα οικονομικά προβλήματα, μέσα από δολοφονίες κρατικές ή μη, μέσα από σχολιασμούς οπαδών αθλητικών ομάδων, μέσα από ταινίες, μέσα από θρησκευτικά πιστεύω, μέσα από ένα κατάλογο πολύ μακρύ και διαφορετικό σε προϊόντα, ανθρώπους, καταστάσεις, υλικά αγαθά, που το μόνο κοινό μεταξύ τους είναι ένα……….


η απουσία της ψυχής.



Η αδιαφορία από όλους να κάνουν έστω και μία αναφορά στην λέξη και όχι στην ουσία….. ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ……………..


Μόλις αναφέρω την λέξη Ψυχή, όλα τα παραπάνω που έχω αναφέρει και όσα δεν έχω αναφέρει, παίρνουν την πραγματική τους τιποτένια υπόσταση…..



Μια τιποτένια υπόσταση γεμάτη με τελεαστέρες να μου λένε διαρκώς ποια είναι τα όνειρά μου.



Μια τιποτένια υπόσταση γεμάτη από ειδήσεις που διψάνε για αίμα, για το δικό μου αίμα, για το δικό σου αίμα.



Μια τιποτένια υπόσταση που από την μία μου προσφέρει διαφημιστικούς παραδείσους και από την άλλη μου χαρίζει απαγορευτικό μέσω των οικονομικών κραχ.


Μια τιποτένια υπόσταση γεμάτη με σωτήρες κάθε είδους, φυλής και προέλευσης που θέλει να με σώσει από τα προβλήματα που αυτοί οι ίδιοι έχουν εσκεμμένα δημιουργήσει


Μια τιποτένια υπόσταση γεμάτη με αληθινούς θεούς που έχουν εκατομμύρια φαρισαίους έτοιμους να σταυρώσουν την πίστη τους προκειμένου να υπακούσουν στο εγώ τους.

Μια τιποτένια υπόσταση γεμάτη με αρχηγούς που δεν μπορούν να θεραπευτούν από τον εθισμό τους στην εξουσία.


Και άντε να κατανοήσω τον άρρωστο που νομίζει πως είναι ένας μικρός θεός με την εξουσία στα χέρια του, και άντε να κατανοήσω τα ανθρωποειδή που μπροστά στο αρρωστημένο πάθος τους για την κατάκτηση του πλανήτη δολοφονούν με οποιονδήποτε τρόπο κάθε τι που έχει την μυρωδιά του ανθρώπου.


Αυτό που δεν κατανοώ είναι την δική μου συγκατάθεση, την δική σου συγκατάθεση στην δολοφονία της ψυχής μας.


Αυτό που δεν κατανοώ είναι την παραίτησή μας από τις ψυχικές μας αρχές και την υπακοή μας σε νόμους σκοτεινούς και από δολοφόνους φτιαγμένους.



Υπόγεια Τάξη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου