ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Δυο αναρτήσεις - δυο διαφορετικοί κόσμοι



Διαβάζουμε και βλέπουμε ΕΔΩ τα εξής:

" ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΟΜΒΡΔΙΣΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΑΜΑΧΩΝ
Καθώς οι εκρήξεις αποτυπώνονται στον ουρανό της Γάζας, Ισραηλινοί μαζεύονται και παρακολουθούν πυραύλους να χτυπούν την Λωρίδα της Γάζας κατά την ισραηλινή επίθεση της Πέμπτης, όπως μεταδόθηκε από το CNN
Η ανταποκρίτρια του CNN Ντιάνα Μάγκνεϋ, είχε βγει στον αέρα ζωντανά από την κορυφή ενός λόφου στα σύνορα Γάζας-Ισραήλ, όπου το συγκεντρωμένο πλήθος επευφημούσε και χειροκροτούσε κάθε φορά που κάπιος πύραυλος έπεφτε στην Γάζα.

http://youtu.be/pqbOSqx84Mk

"Όπως βλέπετε, βρίσκονται τριγύρω πολλοί Ισραηλινοί που πανηγυρίζουν όποτε βλέπουν τέτοιου είδους επιθέσεις", μετέδοσε η Μάγκνεϋ.
Μερικά λεπτά αργότερα, η δημοσιογράφος έγραψε στο τουίτερ: "Ισραηλινοί στον λόφο πάνω από το Σντεροτ πανηγυρίζουν καθώς βόμβες πέφτουν στη Γάζα, απειλή πως θα "με καταστρέψουν άμα πω έστω μια λέξη λάθος" Κάθαρματα". Ωστόσο, το τουίτ της 20 λεπτά αργότερα κατέβηκε. "

Αρχικά μας φαίνεται θαρραλέα η ανάρτηση της αμερικανίδας δημοσιογράφου στο τουίτερ, εργαζόμενης σε ένα από τα μέσα-πυλώνες της νεοταξικής προπαγάνδας και χειραγώγησης του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού (άραγε παραμένει στη δουλειά της με μια αυστηρή επίπληξη ή μπορεί και ν'απολύθηκε;) Η αμηχανία που νιώθουμε, για όσα αναφέρει σχετικά με τις αντιδράσεις του πλήθους (που'ταν στημένο λες και χάζευε από ψηλά τίποτα εορταστικά πυροτεχνήματα) και το σφίξιμο στα χείλη σε συγχρονισμό με αυτό στο στομάχι δεν μας αφήνει να κάνουμε κάποιο σχόλιο. Από αυτή τη θέση έρχεται να μας βγάλει αυτό που βλέπουμε στη διπλανή καρτέλα μιας άλλης ανάρτησης. Και θεωρούμε πως αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε τέτοιας "ποιότητας" αλλαλάζοντα πλήθη:



Και λέμε καληνύχτα με την αρχική εικόνα αυτής εδώ της ανάρτησης. Η Ιστορία πρέπει να προχωρήσει κι αυτή αμήχανη, αιματοβαμμένη και παραπαίουσα. Μέχρι να μας πει και η ίδια..."Αντίο"!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου