ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Η Ενωμένη Ευρώπη απορεί, προβληματίζεται, καταγγέλει, αφαιμάζει και συνεχίζει...



Oι ευρω-εκλογές τελείωσαν! Η "Ενωμένη Ευρώπη" συνεχίζει..
Μα η επόμενη ημέρα τη βρίσκει να απορεί για την ραγδαία άνοδο των ευρωσκεπτικιστών και αμφισβητιών μέσα στους αλληλέγγυους κερδοσκοπικούς της κόλπους. Τους αλληλέγγυους προς τους κερδοσκόπους, μεγαλοτραπεζίτες, μεγαλομετόχους ιδιωτικών εταιρικών ομίλων και γραφειοκράτες της Κομισιόν (ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ:"Σε κατοχή μέχρι το 2052"), που νομοθετούν ερήμην των εθνικών κοινοβουλίων για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Και στηρίζει και νομιμοποιεί νεοναζιστές και ακροδεξιούς "επαναστάτες" σε βάρος εκλεγμένων κυβερνήσεων-βλέπε Ουκρανία και εμφυλιοπολεμικό πλέον χάος.
Αλλά μετά απορεί. Για την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων-βλέπε Μαρί Λεπέν στη Γαλλία και σχημάτων ανεξαρτησίας-βλέπε Νάιτζελ Φάρατζ στη Βρετανία. Ανεξαρτησίας από τα δικά της οικονομικά δεσμά και πρωτοφανή ολοκληρωτισμό.
Η Ενωμένη Ευρώπη μοιάζει να έχει κρίση ταυτότητας. Ίσως γιατί ποτέ δεν είχε ταυτότητα, λόγω της κρίσης των δημοκρατικών θεσμών που επέφερε η ένωσή της.
Η Ενωμένη Ευρώπη απεχθάνεται τα δημοψηφίσματα των ευρωπαϊκών λαών, γιατί αποτελούν δείγμα έκφρασης αυτοδιάθεσης, έστω κι αν χρησιμοποιούνται μερικές φορές ως απειλή και μοχλός πίεσης από θιγμένους και αμερικανοθρεμμένους κανακάρηδές της-βλέπε ΓΑΠ φθινόπωρο του 2011.
Αυτοδιάθεση! Η αποκηρυγμένη και συνάμα επικηρυγμένη έννοια μέσα στην ευρω-αγκαλιά της αυταρχικής γερμανίδας νταντάς. Η οποία τα κονόμησε με το νέο νόμισμα και την κατάρρευση των κουμπαράδων της νότιας ευρωπαϊκής γειτονιάς (και την μεταφορά των περιεχομένων τους στους δικούς της τραπεζικούς λογαριασμούς ή ελεγχόμενους κι από αυτήν). Με γενναία "χορηγία" της Διεθνούς των τοκογλύφων της και της συνέργειας των τοπικών προυχόντων-επιστατών της.

Η Ενωμένη Ευρώπη προβληματίζεται. Η γερμανίδα κηδεμόνας της "απογοητεύεται από την δύναμη ορισμένων ακροδεξιών και λαϊκιστικών κομμάτων στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο".
Και η οικονομική δυσπραγία και ομηρία όλο και μεγαλύτερων μαζών, η αποδιοργάνωση και διάλυση των τοπικών κοινωνικών και παραγωγικών υποδομών, η ανέχεια, η εξαθλίωση, οι κατασχέσεις σπιτιών, η συμπιεσμένη οργή των ανθρώπων και η πόλωση στους ενωμένους αλληλέγγυους κόλπους της αποκτούν όλο και περισσότερη δύναμη.

Η Ενωμένη Ευρώπη αρέσκεται να καταγγέλει κάθε τόσο την άνοδο του φασισμού. Δηλαδή η αχάριστη θα καταγγείλει και τους ίδιους τους πατέρες κι εμπνευστές της;
Τη δική της κάθοδο κάνει πώς δεν την αντιλαμβάνεται. Και φυσικά ούτε τον φασισμό που η ίδια κυοφορεί, εκτρέφει, τροφοδοτεί, ενθαρρύνει και ξερνοβολάει σαν μήτρα Λερναίας Ύδρας. Ή φιδιού με δάκρυα κροκοδείλου.

Όσο για τη δική μας απορία: αυτή είναι η Ενωμένη Ευρώπη που θέλουμε;



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου