ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

To ημερολόγιο ενος ανέργου - Θέλω να σε φτύσω κατάμουτρα »


(Και η αμείλικτη "αφήγηση" των αριθμών και των γεγονότων: Eurostat: Το 34,6% του πληθυσμού στην Ελλάδα βρIσκεται ή απειλείται από τη φτώχεια
 Άνθρωποι και Κτήνη *



To ημερολόγιο ενος ανέργου - Θέλω να σε φτύσω κατάμουτρα »


Θέλω να σε φτύσω κατάμουτρα απατεώνα.

Παίζεις με το φόβο μου και ξέρεις πως σ’ αυτό το παιχνίδι είσαι εσύ κερδισμένος. Ξέρεις πως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Πέρασα από την ανεργία πολύ καιρό και ξέρεις πως δεν μπορώ να σηκώσω κεφάλι ό,τι και να κάνεις.

Πιάστηκα από τη δουλειά που μου πρόσφερες σαν να ήταν για μένα σανίδα σωτηρίας. Έσκυψα το κεφάλι και είπα ναι σε όλα.

Ανασφάλιστη, με ελάχιστα λεφτά, δέκα ώρες δουλειά, άθλιες συνθήκες. Σε όλα είπα ναι.

Κακή συμπεριφορά, αγένεια, αυταρχισμός. Σε όλα είπα δεν πειράζει.

Έχω τα ελάχιστα λεφτά που μου δίνεις όποτε και όταν θέλεις. Τα ‘χω ανάγκη κι εσύ το ξέρεις και το εκμεταλλεύεσαι.

Αλλά σου το λέω και βάλτο καλά στο μυαλό σου, πως κάποια στιγμή από εμένα θα τη βρεις.

Δεν το χωράει ο νους σου γιατί έχεις μάθει να κάνεις τα δικά σου και να μην έχεις καμία συνέπεια.

Ποτέ κανένας δεν με έχει τόσο πολύ υποτιμήσει όσο εσύ.

Ποτέ κανένας δεν μου έχει φερθεί με τέτοιον τρόπο.

Θ’ αλλάξουν τα πράγματα κάποια στιγμή, δεν θα ‘χω ανάγκη τα ψίχουλα που με πληρώνεις και τότε θα καταλάβεις.

Βρήκατε εσύ κι οι όμοιοί σου γήπεδο και παίζετε μπάλα με τις ζωές των ανέργων, κερδίζετε εκμεταλλευόμενοι τη δυσμενή θέση μας και την ανάγκη μας για δουλειά και νομίζεις πως έτσι θα μείνει αυτό. Εσείς να συνεχίζετε να μας εκμεταλλεύεστε κι εμείς να κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα.

Να δούμε λοιπόν στο τέλος ποιος θα γελάσει περισσότερο, παλιολαμόγιο…
Μάγδα

————————- μη λετε ότι δεν σας…προειδοποιησαν


πηγή: http://padapiomenoss.tumblr.com/

Eμείς το διαβάσαμε στο ΔΉΘΕΝ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου