ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Το μότο της αξιοπρέπειας σε τούτους τους επονείδιστους καιρούς:" ΛΟΙΠΟΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ! "


Το παρακάτω κείμενο μας το'στειλε με mail αναγνώστρια του μπλογκ (αν και δεν το διευκρίνιζε, ίσως και να είναι εκπαιδευτικός). Αν και απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς, πιστεύουμε ότι το περιεχόμενό του και οι προβληματισμοί που θέτει αφορούν όλο το κοινωνικό φάσμα, κι όχι μόνο εκπαιδευτικούς και γονείς. Καθώς τα πάντα σε μια κοινωνία είναι, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, αλληλοσυνδεόμενα κι αλληλοεξαρτώμενα, το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ιδιαίτερα σημαντικό για όλους τους εργαζόμενους κι εμπλεκόμενους στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Ειδικά για όλους αυτούς που είναι ήδη ή πρόκειται σύντομα να αποτελέσουν τους ενοικιαζόμενους αναλώσιμους δουλοπάροικους στα δουλεμπορικά των "αγορών" και των λογικών τους!
 Τέλος, να επισημάνουμε ότι κάθε "νόμος" που στερείται ηθικής, σοβαρού επιστημονικού (όπου απαιτείται κι αυτό) σχεδιασμού, συμβατότητα με τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας και κοινωνικής ευαισθησίας, τότε...η μαζική άρνηση εφαρμογής του τον καθιστά κενό γράμματος και τον ωθεί στην κατάρρευση ωσάν τραπουλόχαρτο. Σαν ολόκληρη τη "σημαδεμένη" κυβερνητική αυτή τράπουλα...
(Δείτε κι αυτό: Σποτ συλλόγων ΠΕ και ΕΛΜΕ για το "νέο σχολείο" και την "αξιολόγηση" + βίντεο για το λαμπρό μέλλον των νέων του προτεκτοράτου)

ανιχνευτής

ΛΟΙΠΟΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ!
Αντώνης Πέττας

Πρόεδρος της Γ΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας [Ίλιον, Πετρούπολη, Καματερό, Άγιοι Ανάργυροι],

μαθηματικός στο 1ο ΓΕΛ ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ

Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί χιλιάδες σχολεία σε όλη τη χώρα απέρριψαν το κυβερνητικό τελεσίγραφο που απαιτούσε την έναρξη της αυτοαξιολόγησης-αξιολόγησης στις 4/4/2014, εκβιάζοντας εκπαιδευτικούς και διευθυντές με το «εντέλλεσθε», γιατί σχεδόν όλοι οι εκπαιδευτικοί [νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές], με πρωτοφανή μαζικότητα και ομοθυμία, αρνηθήκαμε να συγκροτήσουμε τις λεγόμενες Ομάδες Εργασίας που απαιτούσε το ΥΠΑΙΘ, οι οποίες αποτελούν και το εναρκτήριο λάκτισμα, για να μεταφερθεί η ευθύνη της διάλυσης των δημοσίων σχολείων σε εκπαιδευτικούς-μαθητές-γονείς, για να «νομιμοποιηθεί» η πολιτική των απολύσεων, της συντριβής των εργασιακών σχέσεων και της κατηγοριοποίησης των σχολείων μας.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί η ολοένα εντεινόμενη επιβολή, το αυξανόμενο έλλειμμα δημοκρατίας, ο εκφοβισμός και η καταστολή, μέσα και έξω από το σχολείο, είναι η απάντηση μιας κυβέρνησης, που –με τις επιταγές των ιμπεριαλιστών πατρώνων της, ΕΕ και ΔΝΤ-- έχει οδηγήσει το λαό μας σε εξαθλίωση, το δημόσιο σχολείο σε μαρασμό και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τον κλάδο μας σε αφανισμό.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί η ίδια αυτή κυβέρνηση και ο υπουργός –κατ’ όνομα-- Παιδείας ετοιμάζεται για τη μεγάλη σφαγή των εφήβων, των μαθητών μας δηλαδή, με τις πανελλαδικού τύπου εξετάσεις και την «τράπεζα θεμάτων».

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί, με πρόσχημα και την αυτοαξιολόγηση, ετοιμάζονται να κλείσουν άλλα 1670 σχολεία και να πετάξουν στον καιάδα τα παιδιά των φτωχών, να θέσουν σε διαθεσιμότητα και να απολύσουν και άλλους εκπαιδευτικούς.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί ο οργανωμένος κλάδος μας, η ΟΛΜΕ, αλλά και η δική μας ΕΛΜΕ κατ’ επανάληψη, μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις - συνέδρια - ημερίδες κλπ, έχει απορρίψει με συντριπτική πλειοψηφία τους νόμους και τα διατάγματα για την αυτοαξιολόγηση - αξιολόγηση και έχει αποκαλύψει τους πραγματικούς της στόχους.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί η πρόθεση του υπουργείου δεν είναι η καλυτέρευση του σχολείου,
αλλά η ολοκληρωτική υποταγή των εκπαιδευτικών και η μετατροπή τους σε υπάκουα, σκυμμένα ανθρωπάκια, που θα υπηρετούν πιστά ένα αγοραίο σχολείο, των λίγων και των άνισων.

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ, γιατί δεν μου επιτρέπεται να συμπράξω στην ανήθικη κακοστημένη υποκρισία που ακούει στο όνομα, «ομάδες εργασίας-δείκτες-αυτοαξιολόγηση».

Ως εκ τούτων, παρ’ ότι ορίστηκα παρά τη θέλησή μου από τη διευθύντρια του σχολείου μου, που «τυγχάνει» και διορισμένο μέλος του ΠΥΣΔΕ Γ’ Αθήνας, δηλώνω ότι δεν προτίθεμαι να συμμετάσχω σε καμιά «ομάδα εργασίας» και θα συνεχίσω, μαζί με την πλειοψηφία των συναδέλφων μου της Γ’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας, να παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις για την ολοκληρωτική απονομιμοποίηση και την τελική χρεωκοπία της αυτοαξιολόγησης-αξιολόγησης.

Και [για να χρησιμοποιήσω τα λόγια αγαπητού συντρόφου και συναδέλφου από την ακριτική Ικαρία] «Άμα σηκώσουμε το κεφάλι και ανοίξουμε το στόμα που μας φράζουν, όλα σιγά- σιγά θα ξανάρθουν εκεί που πρέπει. Και θα γίνουμε πάλι δάσκαλοι». Γιατί οι δάσκαλοι διδάσκουμε και με το παράδειγμά μας!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΓΩΝΑΣ!

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

( Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε  εδώ, ως πρώτο ανάμεσα σε τρία συνολικά κείμενα εκπαιδευτικών.)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου