ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Οι μαθηματικές οντότητες υπάρχουν από μόνες τους



Το θεώρημα του Πυθαγόρα (για όσους δεν το θυμούνται: «το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογώνιου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών») σήμαινε το ίδιο πράγμα πριν από 2.500 χρόνια και θα σημαίνει το ίδιο πράγμα και σε άλλα τόσα χρόνια από τώρα, ανεξάρτητα από τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις όποιες νέες ανακαλύψεις προκύψουν.

Αυτό που ισχύει με τη μαθηματική γνώση, δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε άλλη γνώση. Στα μαθηματικά οι «αλήθειες» είναι αντικειμενικές, απαραίτητες και διαχρονικές, γράφει ο Edward Frenkel, καθηγητής μαθηματικών στο πανεπιστήμιο Berkeley της Καλιφόρνια και συγγραφέας του βιβλίου «Love and Math: The Heart of Hidden Reality» στους New York Times. Τι είδους πράγματα είναι οι μαθηματικές οντότητες και τα θεωρήματα, έτσι ώστε να είναι αναγνωρίσιμες με αυτόν τον τρόπο; Υπάρχουν κάπου, ή είναι απλώς δημιουργήματα του ανθρώπινου μυαλού; Το ερώτημα αυτό έχει διχάσει τους φιλοσόφους εδώ και αιώνες.

Μοιάζει τρομακτικό οι μαθηματικές οντότητες να υπάρχουν όντως από μόνες τους. Αν όμως τα μαθηματικά είναι απλά ένα προϊόν της ανθρώπινης φαντασίας, πώς καταλήγουμε όλοι να συμφωνούμε στα… ίδια μαθηματικά; Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι οι μαθηματικές οντότητες είναι σαν τα πιόνια στο σκάκι: ένα λεπτομερές και περίτεχνο φανταστικό παιχνίδι, που εφηύρε ο άνθρωπος. Σε αντίθεση όμως με το σκάκι, τα μαθηματικά αποτελούν απαραίτητο «συστατικό» επιστημονικών θεωριών που περιγράφουν το σύμπαν γύρω μας. Κι όμως υπάρχουν πολλές μαθηματικές έννοιες –από απόκρυφα αριθμητικά συστήματα μέχρι απειροδιάστατοι χώροι- που δε βρίσκουμε στον κόσμο γύρω μας.

Με ποια έννοια, λοιπόν, υφίστανται; Πολλοί μαθηματικοί, όταν πιέζονται να δώσουν μια απάντηση, παραδέχονται ότι είναι Πλατωνικοί. Ο σπουδαίος επιστήμονας Kurt Gödel ισχυριζόταν ότι οι μαθηματικές έννοιες και ιδέες «σχηματίζουν μια αντικειμενική πραγματικότητα από μόνες τους, την οποία δε μπορούμε να δημιουργήσουμε, ή να αλλάξουμε, παρά μόνο να αντιληφθούμε και να περιγράψουμε».

Αν όμως αυτό είναι αλήθεια, πώς καταφέρνουν οι άνθρωποι να έχουν πρόσβαση σε αυτήν την κρυμμένη πραγματικότητα; Δε γνωρίζουμε. Μία ευφάνταστη πιθανότητα είναι ότι ζούμε μέσα σε ένα προσομοιωτή υπολογιστή, που βασίζεται στους νόμους των μαθηματικών –κι όχι σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικό κόσμο.

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, κάποιος εξαιρετικά εξελιγμένος προγραμματιστής υπολογιστών του μέλλοντος έχει επινοήσει αυτόν τον προσομοιωτή και εμείς, εν αγνοία μας, αποτελούμε μέρος του. Έτσι, όταν ανακαλύπτουμε μια μαθηματική αλήθεια, απλά ανακαλύπτουμε τμήματα του κώδικα που χρησιμοποιεί ο προγραμματιστής. Όλο αυτό μπορεί να σας ακούγεται κάπως περίεργο. Σύμφωνα όμως με τον φιλόσοφο Nick Bostrom από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, είναι πιο πιθανό να βρισκόμαστε σε έναν τέτοιο προσομοιωτή, παρά το αντίθετο.

Αν τέτοιοι προσομοιωτές είναι πιθανοί στη θεωρία, τότε τελικά οι άνθρωποι θα τους δημιουργήσουν –κατά πάσα πιθανότητα πολλοί από αυτούς. Αν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, με τον καιρό θα υπάρχουν πολλοί προσομοιωμένοι κόσμοι, παρά μη προσομοιωμένοι. Ως εκ τούτου, στατιστικά μιλώντας, είναι πιο πιθανό να ζούμε σε έναν τέτοιο προσομοιωμένο κόσμο, παρά στον πραγματικό. Υπάρχει όμως κάποιος τρόπος για να ελεγχθεί εμπειρικά η υπόθεση αυτή; Ίσως και να υπάρχει.

Σε μια πρόσφατη μελέτη, με τίτλο «Constraints on the Universe as a Numerical Simulation», οι φυσικοί Silas R. Beane, Zohreh Davoudi και Martin J. Savage περιγράφουν μια πιθανή μέθοδο για να ανακαλύψουν αν ο κόσμος μας είναι όντως ένας προσομοιωτής υπολογιστή. Οι φυσικοί, εδώ και πολλά χρόνια δημιουργούν τους δικούς τους προσομοιωτές των δυνάμεων της φύσης σε υπολογιστές, σε μικροσκοπική κλίμακα στο μέγεθος ατομικού πυρήνα, σημειώνει ο αρθρογράφος.

Χρησιμοποιούν ένα τρισδιάστατο πλέγμα για να διαμορφώσουν ένα μικρό κομμάτι του Σύμπαντος. Στη συνέχεια, «τρέχουν» αυτό το πρόγραμμα για να δουν τι θα συμβεί. Με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να προσομοιώσουν την κίνηση και τις συγκρούσεις των στοιχειωδών σωματιδίων. Όπως όμως παρατήρησαν ο καθηγητής Beane και οι συνάδελφοί του, αυτοί οι προσομοιωτές υπολογιστή παράγουν συγκεκριμένα είδη ασυμμετριών.

«Είμαστε άραγε σε θέση να ανιχνεύσουμε τις ίδιες χαρακτηριστικές ανωμαλίες στο πραγματικό σύμπαν;» αναρωτήθηκαν. Στη μελέτη τους, υποστηρίζουν ότι μια πιο προσεκτική ματιά στις κοσμικές ακτίνες, σε αυτά τα υψηλής ενέργειας σωματίδια που έρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης έξω από το ηλιακό σύστημα, μπορεί να αποκαλύψει παρόμοιες ασυμμετρίες. Αν συμβαίνει αυτό, θα μπορούσε να σημαίνει ότι ίσως βρισκόμαστε σε έναν προσομοιωτή υπολογιστή κάποιου άλλου. Είμαστε όμως έτοιμοι να πάρουμε το «κόκκινο χαπάκι» όπως έκανε ο Neo στην ταινία Matrix, για να δούμε την «Αλήθεια» πίσω από την ψευδαίσθηση;

Ίσως όχι ακόμη. Η υπόθεση της προσομοίωσης εξακολουθεί να απασχολεί τους ειδικούς. Αλλά ακόμη κι αν αποδειχθεί πάρα πολύ τραβηγμένη, η πιθανότητα της πλατωνικής φύσης των μαθηματικών ιδεών παραμένει, και ίσως κρατάει το «κλειδί» για την κατανόηση της δικής μας πραγματικότητας.


To διαβάσαμε ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου