ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

η χειρότερη Κατοχική δύναμη της χώρας είναι ίσως η...ξεφτίλα!

 

Στο παραπάνω, που είδαμε σ'ένα ενδιαφέρον άρθρο στη  LEFTeria, εκτός των περί "βιωσιμότητας του χρέους", θαυμάζουμε και τα κερδοσκοπικά αρπαχτικά να προπαγανδίζουν την επιτυχία τους. Δηλαδή την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας...

... Με την ανοχή έως κι ευλογίες όλων εκείνων που έχουν το θράσος να κόβονται τώρα για "σχέδια εξόδου στις αγορές", όπου μας περιμένει η αρπαγή κι όσων απέμειναν ίσως. Να μιλούν για "ανάπτυξη" (ο πλήρης εξευτελισμός κι αντιστροφή μιας έννοιας!) και "success story": Δηλ. τις καταιγιστικές απολύσεις και τις δολοφονικές μειώσεις κοινωνικών δαπανών και τη μη πρόσβαση πάρα πολύ κόσμου σε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη («Eκατόμβες νεκρών» ετοιμάζει η κυβέρνηση και Γιατί γίνεται τόσος ντόρος σχετικά με το θέμα των φαρμάκων; Πού είναι το παράξενο;) και το ξεπούλημα των φυσικών πόρων και πλουτοπαραγωγικών πηγών του τόπου έναντι πινακίου φακής σε εγχώρια και πολυεθνικά αφεντικά και...Και το χαρακτηρισμό ως "εγκληματικές οργανώσεις" και συλλήψεις των κατοίκων που μάχονται για τη σωτηρία του περιβάλλοντός τους και της ποιότητας της ζωής τους (βλέπε φυλακίσεις και κατηγορίες αγωνιστών στην Ιερισσό Χαλκιδικής για την "χρυσή" και τοξική εκχέρσωση του αρχέγονου δάσους στις Σκουριές).
Και το "καλύτερο" κι εξευτελιστικότερο όλων; Η σχετικά πρόσφατη δήλωση του "χερ"  Όλι Ρεν: "Οι Έλληνες απέδειξαν πως οι λαοί μπορούν να προσαρμοστούν στα προγράμματα λιτότητας"

Αντιλαμβάνεστε ΤΙ ΕΙΠΕ ΤΟ ΑΤΟΜΟ; Ας βοηθήσω λιγάκι:


α) την πικρή και ξεκάθαρη ΑΛΗΘΕΙΑ...
β)...που μπορεί να ιδωθεί και με την εξής ατάκα: "ο ενωμένος ευρωπαϊκός φασισμός χλευάζει, εμμέσως πλην σαφώς, τη μηδενική αντίδραση, τουλάχιστον ως τώρα, της εθελούσιας...δουλείας!"
(Σ'αυτή την Ε.Ε. που κάποιοι φιλόδοξοι για την ανάληψη της εγχώριας εξουσίας, και προφανώς "υπεραισιόδοξοι" για τις προθέσεις της, επιθυμούν να παίξουν "μεταρρυθμιστικό ρόλο")
γ) Στοχοποιημένοι και μη υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί, ο πρωτοφανής ολοκληρωτισμός και η δικτατορία των ΜΗ ΕΚΛΕΓΜΕΝΩΝ κι αόρατων γραφειοκρατών και τραπεζών της "ενωμένης αλληλέγγυας Ευρώπης" (άλλη μια διεστραμμένη αντιστροφή εννοιών) υπό γερμανική κηδεμονία, επελαύνει ακάθεκτη και εμπεδώστε το μήνυμα συμβιβασμού που σας στέλνει το πειθήνιο πειραματόζωό μας!

Το'χω ξαναγράψει, ας το τονίσω άλλη μια φορά: η χειρότερη Κατοχική δύναμη της χώρας είναι ίσως η...ξεφτίλα!
Όσο δεν υπάρχει μια ενωτική νοοτροπία στις λαϊκές δυνάμεις, με κινητήρια ώθηση την κοινωνική αλληλεγγύη. Aλλιώς.."αουφίντερζεν!"
Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου