ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Το «βαθύ λαρύγγι» του δωσιλογισμού…

Πάνω σε αυτό το ζήτημα και τις προεκτάσεις του στην κοινωνική ζωή του τόπου, σας προτείνουμε κι αυτό το άρθρο: Αμέτοχοι...ξεκινήστε την Επανάστασή σας από εδώ. Όλα τα άλλα μετά, θα ακολουθήσουν...

Το «βαθύ λαρύγγι» του δωσιλογισμού…


Δύο κόσμοι:
Από τη μια ο ελληνικός λαός που λεηλατείται, σφαγιάζεται, θάβεται ζωντανός…
Από την άλλη ο κόσμος του κεφαλαίου, ο κτηνώδης αυτός κόσμος της κερδοσκοπικής αναισχυντίας και απληστίας, που συσσωρεύει τα κέρδη της λεηλασίας του ελληνικού λαού και μετατρέπει το σφαγιασμό του και το αίμα του σε σβώλους χρυσού…
Και ο «υπόκοσμος» αυτού του κόσμου της Πανούκλας:
Η κάστα των παρασίτων και γενιτσάρων της καπιταλιστικής θηριωδίας που τρέφεται και αυτή από τη σφαγή των λεηλατημένων θυμάτων... Παράσιτα της πολιτικής «αλητείας» («πολιτικός υπόκοσμος»), της δημοσιογραφικής «πορνείας», των λακέδων και των ρουφιάνων, όλων των ειδών και ποικιλιών…

Αυτή είναι η μακάβρια εικόνα του προτεκτοράτου-Ελλάς.

Μια από τις πλέον αποκρουστικές του πτυχές είναι η Βιομηχανία της «ενημέρωσης» («νταβάδες») και οι γενίτσαροί της, τα τηλεοπτικά τους παράσιτα: Αυτά έχουν αναλάβει το έργο της κατήχησης, της τρομοκρατίας και του λιθοβολισμού του κόσμου των θυμάτων…

Γι αυτό, την ώρα που ο ελληνικός λαός λεηλατείται χωρίς ιστορικό προηγούμενο και σφαδάζει από τα δολοφονικά κτυπήματα των μαφιόζων του χρήματος, τα κανάλια και τα ελεεινά παράσιτά τους απολαμβάνουν ιδιαίτερων και σκανδαλωδών προνομίων:

α). Δωρεές στους καναλάρχες των ψηφιακών αδειών…

β). Δωρεές, αυτόν το μήνα μόνο, 4 δισ. από τα μεγάλα έργα και διόδια…

γ). Απαλλαγή για τέταρτη συνεχή χρονιά από το φόρο 20% επί των διαφημίσεων: Δηλαδή επιπλέον δωρεές μερικών δεκάδων εκατομμυρίων…

Αντιλαμβάνεται, συνεπώς, κανείς γιατί όλο αυτό το «νταβατζίδικο» προπαγανδιστικό «πορνείο» πελεκίζει τόσο αδίστακτα και πωρωμένα τον κόσμο των θυμάτων… Και πόσο θα πολλαπλασιάζει την αυθάδεια του αποτρόπαιου κανιβαλισμού του…

Οι Πρετεντέρηδες, οι Όλγες, οι Τσίμηδες, οι Μπάμπηδες και CIA θα κατασπαράζουν κάθε τι που θα κινείται μέσα στην ελληνική κοινωνία, θα επιδίδονται σε ένα τέτοιο αχαλίνωτο ΟΡΓΙΟ κατασυκοφάντησης των θυμάτων που η φαιά προπαγάνδα των ολοκληρωτικών καθεστώτων του παρελθόντος θα ωχριά μπροστά τους: Στην προπαγάνδα αυτών των «πορνών» του δωσιλογισμού του 4ου Ράιχ…

Οι σύγχρονοι γενίτσαροι του γκεμπελισμού ξεπερνούν κατά πολύ τους γεννήτορές τους…

Μέχρι οι επερχόμενες λαϊκές εξεγέρσεις καθαρίσουν αυτήν την κόπρο των παρασίτων, ένα είναι το σύνθημα που πρέπει να σαλπίσει: «Κλείστε τις τηλεοράσεις»!

Το να μην ανοίγουμε τους οχετούς των «νταβάδων» και να μην ακούμε τους ελεεινούς «μπράβους» τους είναι μία ΠΡΩΤΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στο καθεστώς των ληστών και δημίων μας…
To διαβάσαμε στο ΡΕΣΑΛΤΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου