ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Την προσφιλή μας Δημοκρατία θανούσα χθές, κηδεύομεν σήμερον, και κάθε μέρα..

ένα εξαιρετικό άρθρο που απλώς επισημαίνει τι θα πει δημοκρατία και τι σημαίνει αισχρή παραχάραξή της! Εδώ στη χώρα της διαφάνειας και του ήλιου μόνο στον ουρανό της. Όπου όποιος ακόμη θέλει να ζει με γνώμονα την ορθή λογική, δεν μπορεί παρά να νιώθει βαθιά κι ανεπανόρθωτα προσβεβλημένος...

ανιχνευτής



Την προσφιλή μας Δημοκρατία θανούσα χθές, κηδεύομεν σήμερον, και κάθε μέρα..

Δημοκρατία σημαίνει να μπορεί ο πολίτης μέσω των αντιπροσώπων του στην Βουλή, να ελέγχει και να διερευνά τις υπερβάσεις και τις σκανδαλώδεις πράξεις ή παραλείψεις των πολιτικών.
Όταν αυτό εμποδίζεται ή συγκαλύπτεται για κομματικούς λόγους, ή λόγους συμφέροντος της εκάστοτε εξουσίας, τότε δημοκρατία δεν υπάρχει!

Επίσης δημοκρατία σημαίνει να τιμωρούνται οι πράξεις και οι παραλείψεις υποχρεωτικών πράξεων, και όχι οι προθέσεις, ή οι ιδέες.
Αν συμβαίνει το αντίθετο, τότε δημοκρατία δεν υπάρχει!

Χθες μέσα στην Βουλή των Ελλήνων(;), σε δύο αλλεπάλληλες ψηφοφορίες, η Δημοκρατία εξέπνευσε..
..δολοφονημένη από αυτούς που έχουν ορκιστεί να την προστατεύουν!

Από τους εγκληματίες συνείδησης, που για δικό τους προσωπικό όφελος προστασίας και διατήρησης ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, αρνούνται στον λαό την διερεύνηση οικονομικο-πολιτικών σκανδάλων που στοιχίζουν στο κράτος εκατομμύρια και ίσως και δισεκατομμύρια ευρώ!

Από τους υπηρέτες του συστήματος (εντός και εκτός εξουσίας), που νομίζουν ότι με διώξεις, απαγορεύσεις και τιμωρίες προθέσεων και ιδεών, όσο και αν τώρα φαίνονται λογικές και επιβεβλημένες..
..ανοίγουν διάπλατα τον δρόμο σε μελλοντικές διώξεις και ποινές εναντίον τους, και εναντίον οποιουδήποτε δεν είναι αρεστός στο ''σύστημα''!

Πέθανε λοιπόν η Δημοκρατία στον τόπο μας.
Σκοτώθηκε.
Δολοφονήθηκε..


Κι έμειναν το κράτος κι ο λαός ΕΡΜΑΙΑ των πραγματικά φασιστικών αντιλήψεων της συγκυβέρνησης, και των πραγματικά ναζιστικών πρακτικών της..

Τέτοια όμως εγκλήματα δεν πρέπει και δεν μένουν για πολύ ατιμώρητα!
Οι ποινές, όταν έρθουν, θα είναι δίκαια εξοντωτικές και παραδειγματικές..


Το διαβάσαμε στο Ουδέν Σχόλιον

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου