ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Το τέλος της αθωότητας..

ένα εξαιρετικό άρθρο που θέτει τα πράγματα σε όλο το "μεγαλείο" της αποκρουστικής τους βάσης!

Το τέλος της αθωότητας..



Δεν υπάρχει πιά καμία δικαιολογία αθωότητας! Δεν μπορούμε να είμαστε αθώοι! Δεν δικαιούμαστε!

Ούτε ως άτομα, ούτε ως λαός, ούτε ως πολιτικοί, ως τίποτα!

Δεν μπορούμε να ζούμε σε ροζ συννεφάκια. Δεν μπορούμε να μην βλέπουμε πέρα απ' την μύτη μας. Δεν μπορούμε να κρύβουμε το κεφάλι στην άμμο!

Δεν γίνεται να μην βλέπουμε τον όλεθρο. Δεν γίνεται να μην θέλουμε να τον δούμε!

Δεν γίνεται να χαζογελάμε.


Δεν μπορεί να ετοιμαζόμαστε για γιορτές, ο καθένας όπως μπορεί, ήσυχοι ότι το ρεύμα ξανασυνδέθηκε με τυμπανοκρουσίες σε μερικές δεκάδες σπίτια, από τα εκατοντάδες χιλιάδες που είναι κομμένο..

..για να ξανακοπεί πάλι αμέσως... μετά τις γιορτές! Και να χαζογελάμε!

Δεν είναι δυνατόν, αυτοί να συζητούν για ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, κι εμείς να στέλνουμε χαρούμενες κάρτες ο ένας στον άλλο για ''Καλές Γιορτές'', κι ''Ευτυχισμένο το Νέο Έτος''!

Δεν μπορούμε αυτοί να μεθοδεύουν εισβολές στα σπίτια μας από το ΣΔΟΕ, χωρίς ένταλμα ή οποιοδήποτε χαρτί από εισαγγελέα, κι εμείς να ανταλλάζουμε ευχές!

Δεν γίνεται τέτοια αθωότητα!

Ούτε γίνεται οι πολιτικοί..

.. ΟΛΟΙ όσοι πολιτικοί δηλώνουν αντιμνημονιακοί, ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ..
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!
Να περιμένουν το σάπιο φρούτο της κυβέρνησης να πέσει, για να επωφεληθούν..
Δεν γίνεται να μη συζητούν ΚΑΝ για συμπαράταξη δυνάμεων εναντίον των Εφιαλτών!
Δεν μπορεί να καθησυχάζουν τον κόσμο με επικείμενες εκλογές και οράματα για αντιμνημονιακές κάποτε κυβερνήσεις, και να μην προτρέπουν τον λαό σε αντίσταση, σε αντίδραση!

Δεν τους επιτρέπεται τέτοια αθωότητα(;)!

Δεν μπορεί να λεγόμαστε άνθρωποι, πολίτες, λογικά όντα, και να χαχανίζουμε, και να μπουρδολογούμε..
Γιατί χαχανίσματα και μπουρδολογίες είναι ό,τι δεν είναι πράξη!

Δεν γίνεται πιά ούτε ''καλημέρα'' να λέμε μεταξύ μας, 
..αν δεν απαλλαγούμε από το άγος, απ' τους προδότες, απ' τους καταστροφείς, από την ξένη επικυριαρχία!

Είναι υποκρισία, είναι ντροπή, είναι στάχτη στα μάτια! 
Είναι εγκληματική αθωότητα..
Ακόμα και η απλή, η αθώα ''καλημέρα''!

Υ.Γ. Το σχόλιο αυτό δεν είναι απλώς θυμωμένο.. Είναι οργισμένο! Είναι έξαλλο, με το έθνος στρουθοκαμήλων που έχουμε καταντήσει..

Από Ουδέν Σχόλιον μέσω ΓΡΕΚΙ

Διαβάστε κι από εμάς: Στις κοινωνίες της κανονικότητας και τις επερχόμενες εορτές της αγάπης δεν υπάρχει τίποτε το κανονικό!
Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)