ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Μια πρόποση!




Σε μια χώρα, σ'έναν κόσμο, σε μια πειραγμένη συλλογική συνείδηση, σε μια γλοιώδη ολόκληρη νοόσφαιρα...

...που βρίθει από αυτοκράτορες κι αυλικούς, βασιλιάδες και πρίγκιπες, εμπόρους και πραματευτάδες, σουλτάνους, βεζύρηδες, χαλίφηδες, συμβούλους, χαρτογιακάδες, θεομπαίχτες και αγιογδύτες, γενίτσαρους, παλιάτσους και ληστές, χαρατζίδες, δοσατζήδες, ιδιοκτήτες γνώσεων ακριβοθώρητων για τις "μάζες", επαναστάτες που ξεπέφτουν στον ολοκληρωτισμό και την εχθρικότητα "για να προστατεύσουν τις ιδέες της επανάστασης", σκυλιά του πολέμου, εκτελεστές συμβολαίων και λαών...

από τη μια...

...γιουσουφάκια, προσκυνημένους, χατζηαβάτηδες και καραγκιόζηδες, ευηπόληπτα ζόμπι, "κοινωφελή" κάτεργα που έχουν το θράσος να βαφτίζουν ως "εργασία", οπαδών και κουραδόμαγκων...

...από την άλλη...


Όσοι νιώθουν από τόσο παλιά (όσο και η αποπνιχτική σκιά της Ιστορίας που επιμένει να καλύπτει τον κόσμο) να αναγουλιάζουν τα μέσα τους μπρος στην αξιοθρήνητη θωριά των έξω...

...όσοι-και δεν είναι λίγοι φτύνουν την "κατασκευασμένη φυσική τάξη (αταξία) των πραγμάτων"...

ας τσουγκρίσουν μεταξύ τους τούτη τη νύχτα, κι όλες τις επόμενες, τα ξέχειλα από πάθος για τη ζωή και τις αιώνιες χαρές της ποτήρια τους! Κι ας πιουν στη χρεωκοπία και κατάρρευση με πάταγο όλων των προηγούμενων, μεν και δε! Στο όνομα της ανάπτυξης. Όχι των ξεχειλωμένων λογαριασμών, πορτοφολιών και κρυφών ατζέντων... από τη μια και ψευδαισθήσεων και μιζέριας από την άλλη. Αλλά της πραγματικής ανάπτυξης κι ευημερίας αυθεντικών ημερών κι όχι θλιβερών παρακρούσεων.

Για εμάς, τα παιδιά όλου του κόσμου και τα παιδιά που είναι να'ρθουν!
Ας βάλουμε όλοι ένα άφοβο χεράκι, όπως κι όσο καλύτερα και πιο υπεύθυνα μπορεί ο καθένας, για να πιούμε στο ξημέρωμα εποχών που μας τιμούν και δεν μας ντροπιάζουν!

Στην υγειά σας!

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου