Μύθοι όπως η βιολογική συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων(!!!) στα χωρίς πολιτισμικό αποτύπωμα πρόσωπα των θλιβερών (ευτυχώς όχι όλων) Νεοελλήνων. Κι όπως είχε πει και ο μακαρίτης Β.Ραφαηλίδης: " καθαροί (και καθαρόαιμοι) λαοί υπάρχουν μόνο στην ακάθαρτη φαντασία των αποβλακωμένων σωβινιστών, που αποτελούν την πιο καθαρή μορφή κρετινισμού που έχει υπάρξει..." Και κάνουν πολύ μεγαλύτερη ζημιά στο "έθνος" από το "εθνικό καλό" που ευαγγελίζονται. Μύθοι όπως η ελληνικότητα του θεοκρατικού Βυζαντίου, το οποίο για πολλούς αιώνες καταδίωξε με πρωτοφανές θανάσιμο μίσος οτιδήποτε είχε σχέση με την αρχαία ελληνική σκέψη-φιλοσοφία-τέχνη (ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ και ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ - ΝΑ ΠΩΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ). Και μύθοι σαν τον παρακάτω, που απομυθοποιείται σ'ένα άρθρο το οποίο απλώς διδάσκει Ιστορία. Η Ιστορία γράφεται με γεγονότα που ήταν αυτά που ήταν. Κι όχι αυτά που ένας ολόκληρος μηχανισμός διαστρέβλωσης αληθειών και νομιμοποίησης φαντασιακών σημασιών επιβάλλει, καθόλου σπάνια αγιοποιεί και παγιώνει ως θέσφατες αλήθειες και δόγματα. Ένα ανάλογο παράδειγμα, από την άλλη, είναι και η απόπειρα ώστε το σφαγείο της Σμύρνης του 1922 να περιγραφεί ως "συνωστισμός", εξυπηρετώντας συγκεκριμένα σχέδια που απαιτούν την ιστορική διαστρέβλωση. Και οι μεν και οι δε ερμηνείες όμως, είναι το ίδιο κατάπτυστες και κάνουν την ίδια ζημιά. Δεν χρειαζόμαστε μυθεύματα για να αποκτήσουμε "εθνικόν φρόνημα" και να πορευτούμε ιστορικά με αξιοπρέπεια...Και μπόλικες φαντασιώσεις για περιούσιους λαούς που έχουν κληρονομικά δικαιώματα σε παλιότερους λαμπρούς πολιτισμούς, ενώ οι ίδιοι καταντούν ένα θλιβερό τίποτα από την πνευματική ραστώνη, τον υπο-πολιτισμικό εκχυδαϊσμό και την εθελοδουλία. Όχι, δεν είμαστε εθνομηδενιστές κατά τη δημοφιλή ορολογία που εξυπηρετεί διχαστικά υπεραπλουστευμένα νεοταξικά δίπολα και βολικούς για ύποπτα υπερ-εξουσιαστικά κέντρα δυισμούς. Αλλά ούτε και εθνοκομπλεξικοί που δακρύζουν κι αυταπατώνται με εύκολα συνθήματα, ξέχειλα από α-νοησία και υποκρισία... Αυτό δεν μας εμποδίζει να αγαπάμε περισσότερο τον τόπο από τους διάφορους "εθνοσωτήρες ψαλμωδούς του" κι ανεγκέφαλους κι ανιστόρητους εθνικοκέφαλους, που ακόμα ριγούν στα "μεγαλεία" Μεγάλων Ιδεών (που τόση καταστροφή έφεραν στον τόπο) και αποδεικνύουν το μεγαλείο τους μακελεύοντας τους τελευταίους τροχούς της αμάξης με διαφορετικό χρώμα ή εκείνους με διαφορετικές απόψεις...
Και να τον αγαπάμε τόσο ώστε να θέλουμε να τον δούμε να απελευθερώνεται από θανάσιμους εναγκαλισμούς: όπως εκείνους του ελληνοχριστιανικού δήθεν πολιτισμού, του πνευματικού μέσω εκπαίδευσης και ΜΜΕ κρετινισμού και των πελατειακών σχέσεων ως κινητήρια δύναμη του διαχρονικά ανάλγητου και διχαστικού πολιτικού συστήματος-πιστού υπηρέτη μεγάλων αφεντικών. Και της κρατικής, βαθιά αντιανθρώπινης κι αντιδημοκρατικής, μέγγενης κατά της πραγματικής ανεξαρτησίας κι αυτονομίας του ατόμου...
ανιχνευτής
" Οι «σύμμαχοι» ήξεραν ότι η σύγκρουση μεταξύ τους μετά το τέρμα του πολέμου και την κατάρρευση της χιτλερικής Γερμανίας, θα ήταν αναπόφευκτη και από τώρα προετοιμαζόταν γι' αυτήν. Ανάμεσα στα άλλα οργάνωναν και στο εσωτερικό των κατεχομένων χωρών τις δικές του ο καθένας δυνάμεις. Έτσι η μοιρασιά θα γινόταν πιο εύκολη. Αυτόν ή τον άλλον από τους αφέντες του μεταπολεμικού κόσμου, θα φαινόταν ότι τον προτιμούσαν οι ίδιοι οι λαοί. «Άλλο να στα παίρνουνε και άλλο να τα δίνεις» λέει κάπου ο Βάρναλης. Για λογαριασμό της Ρωσίας και δικό του δούλευε εδώ το ΚΚΕ με το ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ, ΟΠΛΑ. Για λογαριασμό των δυτικών συμμάχων, του Γεωργίου και της εθνικής Κυβέρνησης δούλευαν ο Ζέρβας, οι Χίτες, όλες οι αντιεαμικές οργανώσεις και οι ταγματασφαλίτες, που δίχως αμφιβολία δημιουργήθηκαν με την προτροπή και τη συναίνεση των συμμάχων, του Γεωργίου και της Κυβέρνησης. Η βαλίτσα του Ράλλη δεν ανοίχτηκε ποτέ. Ο σκοπός του ΚΚΕ ήταν να καταλάβει την εξουσία όταν θα έφευγαν οι Γερμανοί. Ο σκοπός του ΕΔΕΣ και των άλλων αντιεαμικών οργανώσεων ήταν να εμποδίσουν το ΚΚΕ να την καταλάβει. Τα υψηλά «ιδεώδη» που έλεγαν ότι υπερασπίζουν ήταν και από τις δυο μεριές τα ίδια: η απελευθέρωση της χώρας, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητα της, η αιώνια Ελλάδα, η κληρονομιά των μεγάλων μας προγόνων, κ.λπ.
Εκείνο που κατηγορούσε ο ένας τον άλλο, ήταν η προδοσία αυτών που και οι δύο έλεγαν ότι υπερασπίζουν και για την υπεράσπιση τους δημιουργήθηκαν. Από τη μεριά του Ζέρβα κατηγορούν το ΕΑΜ ότι προδίδει την πατρίδα και θέλει να την παραδώσει στους Ρώσους. Από τη μεριά του ΕΑΜ κατηγορούν όλους τους άλλους ότι συνεργάζονται με τους Γερμανούς. Εάν η πολεμική δραστηριότητα εναντίον των Γερμανών δεν ήταν παρά δολοφονίες και παγίδες, ό,τι απλώς χρειάζονταν για να προκαλούν αντίποινα, οι μάχες ανάμεσα σ' αυτούς που ανέλαβαν να μας «απελευθερώσουν» ήταν πραγματικά άγριες και φονικές μάχες. Ο μεταξύ τους αγώνας, ήταν αγώνας ολοκληρωτικής εξόντωσης και με όλα τα μέσα. Και στα μέσα αυτά ακόμη η λάσπη, το ψέμα, η απάτη, η συκοφαντία, η μπαμπεσιά και στο βαθμό που τους ήταν δυνατό, το κάρφωμα στους Γερμανούς.
Το ΕΑΜ έπρεπε οπωσδήποτε να μονοπωλήσει την «Εθνική Αντίσταση». Αυτό ήταν και είναι αρχή για το σταλινισμό. Ένα είναι το κόμμα της εργατικής τάξης: το ΚΚΕ. Μια είναι η «Εθνική Αντίσταση»; το ΕΑΜ. Όλοι οι άλλοι είναι πράκτορες και προδότες. Δεν υπάρχει στη χώρα άλλη πατριωτική οργάνωση εκτός από το ΕΑΜ. Όλες οι άλλες αντάρτικες ομάδες οι κλαρίτες, οι κλέφτες, οι φυγόδικοι που έχουν βγει στα βουνά, έπρεπε ή να διαλυθούν και να προσχωρήσουν στον ΕΛΑΣ σαν άτομα ή να συντρίβουν, δηλαδή να σφαγούν...
...Το ΚΚΕ έβλεπε ότι έχανε το παιχνίδι και, ίσως, και την επιρροή του. Παιχνίδι που το πλήρωσαν πολλές χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Ένας πόλεμος με την Αγγλία δεν ήταν εύκολος και δεν ήταν και στο μπόι τους. Αυτοί ήταν ικανοί μόνο να στήνουν παγίδες, να προκαλούν σφαγές και ξεσπιτώματα και να χρησιμοποιούν φονιάδες για να σκοτώνουν τους επαναστάτες. Αλλά και δεν μπορούσαν να πουν «τους ζυγούς λύσατε» σε όλον αυτόν τον κόσμο που θεωρούσε τον εαυτό του νικητή. Έπρεπε να δώσει μια μάχη για να τη χάσει. Κι αυτό ακριβώς έκαναν το Δεκέμβρη...
... Ενώ δίνουν στην Αθήνα μάχες από την έκβαση των οποίων θα κριθεί η νίκη ή η ήττα, αφήνουν στην Ήπειρο μεγάλες μονάδες του ΕΛΑΣ για να κυνηγήσουν τον Ζέρβα που ήδη έχει διεκπεραιωθεί στην Κέρκυρα. Αλλά και με τις δυνάμεις που διέθεταν στην Αττική θα μπορούσαν τις πρώτες μέρες, εάν είχαν για άμεσο στόχο τους την εξουσία, να καταλάβουν τα παληά ανάκτορα και τα ξενοδοχεία, να συλλάβουν τα μέλη της κυβέρνησης ή να τα αναγκάσουν να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να ανακηρύξουν τον εαυτό τους κυβέρνηση της χώρας. Μπορούσαν να το κάνουν αλλά δεν το έκαναν.
...Ένα σύνταγμα του ΕΛΑΣ παραδίδεται στους Άγγλους και αφοπλίζεται, δίχως να προβάλλει αντίσταση ή να διαμαρτυρηθεί. Μια επίθεση στο Γουδί εναντίον της Ταξιαρχίας του Ρίμινι αποτυγχάνει με μεγάλες απώλειες. Το Σύνταγμα Χωροφυλακής του Μακρυγιάννη βάλλεται, αλλά δεν επιχειρείται η κατάληψη του. Έτσι περνάνε οι μέρες με την αγωνία και την πείνα του πληθυσμού. Η μόνη δραστηριότητα του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, αλλά προ πάντων στην Αθήνα ήταν τα γεμάτα λύσσα και κτηνωδία πογκρόμ εναντίον των διεθνιστών επαναστατών, των τροτσκιστών και των αρχειομαρξιστών και άλλων παλιών μελών του ΚΚΕ που είχαν κάποτε διαφωνήσει. Έρευνες στα σπίτια, συλλήψεις και εκτελέσεις, αυτό ήταν το καθημερινό έργο του ΕΛΑΣ.
... Όταν εξαπολύεται η τελική επίθεση του Σκόμπυ από ξηράς, θαλάσσης και αέρος, ο ΕΛΑΣ καταρρέει και τροχάδην εγκαταλείπει την Αθήνα, τραβώντας μαζί του χιλιάδες ομήρους και μέσα σ' αυτούς πολλούς γέρους, γυναίκες, παιδιά και αρρώστους. Πολλοί πέθαναν από το κρύο του Γενάρη και πολλούς εκτελούσαν στο δρόμο. Η εκκένωση της Αθήνας ήταν τόσο γρήγορη και τόσο κανονική ώστε αναμφισβήτητα ήταν από προηγούμενα μελετημένη και προγραμματισμένη. Και αναμφισβήτητα θα την δέχτηκαν με ανακούφιση. Και τα παιδιά που σκοτώθηκαν ή πιο σωστά δολοφονήθηκαν; Ε, αυτό πολύ λίγη σημασία είχε γι' αυτούς. "
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944: ΤΟ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ
Στα πλαίσια της αποδόμησης των μύθων της (β)ρωμηοσύνης (δεξιόστροφης και αριστερόστροφης) αναδημοσιεύω ένα κεφάλαιο του αείμνηστου διεθνιστή επαναναστάτη Άγι Στίνα (1900-1987) από το κλασικό ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΟΠΛΑ, Η "ειδική αποστολή" της εθνικής αντίστασης στο δεύτερο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η συμβολή της στη βιβλική καταστροφή που εν ψυχρώ προετοιμάζουν οι δήμιοι που κυβερνούν τους λαούς (εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη). ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Θα μιλήσουμε πιο κάτω για την αντίθεση ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα και την παραδοσιακή αστική τάξη, για τη διαφορά της κοινωνικής επανάστασης από τα πραξικοπήματα και τις οργανωμένες από το ΚΚ στρατιωτικές επιχειρήσεις. Προηγουμένως όμως θα σταθούμε πολύ γενικά σ' αυτό: Γιατί το ΕΑΜ δεν κατέλαβε την πολιτική εξουσία, ενώ μπορούσε να την καταλάβει και αυτός ήταν ο σκοπός του και γι' αυτό προετοιμαζόταν. Πιο σωστά, γιατί ενώ κατείχε την εξουσία, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, την παρέδωσε.
Εκείνο που ενδιαφέρει εμάς σχετικά με τα γεγονότα, είναι η κυνική περιφρόνηση της ζωής των παιδιών που πολεμούσαν στις γραμμές του, τα ψέματα και την απάτη που χρησιμοποιούσε και η δουλική υποταγή του στο Κρεμλίνο.
Ο ΕΛΑΣ είχε συγκεντρώσει στις γραμμές του χιλιάδες οπλίτες και ήταν στρατός με την πιο αυστηρή έννοια του όρου. Αυστηρή μιλιταριστική δομή, αυστηρή δίχως αντίρρηση πειθαρχία σε κάθε ανώτερο, αυστηρή διάκριση του σώματος των αξιωματικών, κ.λπ. Ένα παράδειγμα: σε μια έκθεση της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας (Ο.Μ.Μ.) του ΕΛΑΣ, σχετικά με τη δράση των άγγλων συνδέσμων, που δημοσιεύεται στον 1° τόμο (σελ. 470-480) των «Κειμένων Εθνικής Αντίστασης του Ιστορικού Τμήματος της Κ.Ε. τον ΚΚΕ», αναφέρεται το εξής περιστατικό στις διαπραγματεύσεις για την παράδοση του Μιχάλαγα:
«Έτσι το ζήτημα έμεινε να λυθεί από τον επιτελάρχη του Σκόμπυ. Όταν ήρθε αυτός, ο καπετάνιος της ΟΜΜ δέχτηκε όλες τις προτάσεις του Μιχάλαγα. Τότε ο Μιχάλαγας είπε ότι πρέπει να ζητήσει τη γνώμη των αντρών του. Ο καπετάνιος της ΟΜΜ δήλωσε τότε πως αυτός σαν αρχηγός του ΕΛΑΣ Μακεδονίας, αν αποφασίσει κάτι, δεν είναι ανάγκη να ζητήσει τη γνώμη των αντρών τον...»
Κι άλλο ένα: Ο Γιάννης Κατσαντώνης, μέλος της ΟΚΝΕ, αργότερα του ΚΚΕ και αντιπρόσωπος του ΕΑΜ στη διοίκηση της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ έγραψε:
«Αναγκαστήκαμε να ειδοποιήσουμε νάρθουν από το Μέτσοβο τα Θεσσαλικά τμήματα με επικεφαλής τον υπίλαρχο Γιώργο Ζαρόγιαννη (Καβαλάρη). Η άφιξη της δύναμης αυτής έφερε αλλαγή στην κατάσταση. Ο όγκος της, ο οπλισμός της, η πειθαρχία των ανταρτών, έκαναν βαθειά εντύπωση στους Εδεσίτες. Εντύπωση έκανε το γεγονός ότι ο Καβαλάρης, μόνιμος αξιωματικός και αρχηγός τμήματος, διέθετε άλογο δικό του και αντάρτη που το φρόντιζε... Το θέαμα αυτό, να μπαίνει ο Καβαλάρης στη Γότιστα καβάλα στ' άλογο επικεφαλής ελασίτικου τμήματος να ξεκαβαλλικεύει όταν φτάνει στην πλατεία τον χωριού, να παραδίνει το άλογο στον αντάρτη και ο ίδιος να ασχολείται μετά στρατιωτικά τον καθήκοντα, σχολιαζόταν ποικιλότροπα από τους αντάρτες τον ΕΔΕΣ και τον κόσμο τον χωριού». (Κατσαντώνη: «Πολεμώντας τους Κατακτητές», σελ. 160, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1979).
Τα πιο πάνω αποσπάσματα αποδεικνύουν ξεκάθαρα τη μιλιταριστική δομή του ΕΛΑΣ.
Υπήρχαν λόχοι, τάγματα, συντάγματα, ταξιαρχίες, μεραρχίες, ομάδες μεραρχιών, ιππικό, ναυτικό, επιτελεία, γενικό επιτελείο, γενικό στρατηγείο του ΕΛΑΣ. Σε κάθε μονάδα υπήρχε ο στρατιωτικός διοικητής, συνήθως μόνιμος αξιωματικός, ο καπετάνιος με λίγο ακαθόριστες αρμοδιότητες, ίσως για να δίνει μια γεύση από καπετανάτα και κλεφτουριά και ο πολιτικός κομισσάριος μέλος του ΚΚΕ που ήταν και ο πραγματικός αρχηγός.
Τι τον χρειαζόταν αυτόν τον στρατό η «αριστερή εθνική αντίσταση»; Για να «διώξει τους Γερμανούς»; Για την «απελευθέρωση της χώρας» με μια πολεμική αναμέτρηση με τα στρατεύματα κατοχής; Ασφαλώς όχι. Ούτε τους πέρασε από το μυαλό τέτοιο πράγμα. Η «πολεμική» δραστηριότητα του ΕΛΑΣ εναντίον του στρατού κατοχής (δολοφονίες αξιωματικών και στρατιωτών, παγίδες σε περιπόλους και μικρές μονάδες) μπορούσε να γίνει, όπως και γινόταν από μικρές ομάδες. Το ίδιο ισχύει και για τον Ζέρβα. Τι τον ήθελε το στρατό του; Και τότε ήξεραν και σήμερα ξέρει όλος ο κόσμος.
Στα οποιαδήποτε μέσα για να προφυλάξουν τον εαυτό τους και τα καθεστώτα τους από την επανάσταση ήταν όλοι οι σύμμαχοι σύμφωνοι. Και ασφαλώς σύμφωνοι σ' αυτό θα ήταν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Εάν, σε οποιαδήποτε χώρα, έκανε την εμφάνισή της η σωτήρια Επανάσταση, θα βλέπαμε γεγονότα που θα φαίνονταν απίστευτα σ' όσους πιστεύουν ότι οι πόλεμοι μεταξύ των κρατών γίνονται για πατρίδες και εθνικά ιδεώδη. Οι χτεσινοί λυσσώδεις εχθροί θα γίνονταν σύμμαχοι και εγκάρδιοι φίλοι στην με όλα τα μέσα πάλη τους εναντίον της Επανάστασης, δηλαδή εναντίον του ίδιου του εξεγερμένου λαού τους. Αυτό το είδαμε στο Παρίσι το 1871, στη Ρωσία το 1917 και στην Ισπανία το 1936.
Οι διαφορές των Δυτικών και Ανατολικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων υπήρχαν και κατά την διάρκεια της συμμαχίας και ήξεραν ότι αυτές θα λύνονταν κάποτε με πόλεμο μεταξύ τους. Οι από κοινού διακηρύξεις τους για την ειρήνη, την εξάλλειψη της πείνας και του φόβου, δεν ήταν παρά υποκρισία και απάτη για να παρασύρουν τους λαούς στο σφαγείο. Και αυτό το ήξεραν πιο καλά απ' όλους εκείνοι που τα υπόσχονταν. Οι «σύμμαχοι» ήξεραν ότι η σύγκρουση μεταξύ τους μετά το τέρμα του πολέμου και την κατάρρευση της χιτλερικής Γερμανίας, θα ήταν αναπόφευκτη και από τώρα προετοιμαζόταν γι' αυτήν. Ανάμεσα στα άλλα οργάνωναν και στο εσωτερικό των κατεχομένων χωρών τις δικές του ο καθένας δυνάμεις. Έτσι η μοιρασιά θα γινόταν πιο εύκολη. Αυτόν ή τον άλλον από τους αφέντες του μεταπολεμικού κόσμου, θα φαινόταν ότι τον προτιμούσαν οι ίδιοι οι λαοί. «Άλλο να στα παίρνουνε και άλλο να τα δίνεις» λέει κάπου ο Βάρναλης. Για λογαριασμό της Ρωσίας και δικό του δούλευε εδώ το ΚΚΕ με το ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ, ΟΠΛΑ. Για λογαριασμό των δυτικών συμμάχων, του Γεωργίου και της εθνικής Κυβέρνησης δούλευαν ο Ζέρβας, οι Χίτες, όλες οι αντιεαμικές οργανώσεις και οι ταγματασφαλίτες, που δίχως αμφιβολία δημιουργήθηκαν με την προτροπή και τη συναίνεση των συμμάχων, του Γεωργίου και της Κυβέρνησης. Η βαλίτσα του Ράλλη δεν ανοίχτηκε ποτέ. Ο σκοπός του ΚΚΕ ήταν να καταλάβει την εξουσία όταν θα έφευγαν οι Γερμανοί. Ο σκοπός του ΕΔΕΣ και των άλλων αντιεαμικών οργανώσεων ήταν να εμποδίσουν το ΚΚΕ να την καταλάβει. Τα υψηλά «ιδεώδη» που έλεγαν ότι υπερασπίζουν ήταν και από τις δυο μεριές τα ίδια: η απελευθέρωση της χώρας, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητα της, η αιώνια Ελλάδα, η κληρονομιά των μεγάλων μας προγόνων, κ.λπ.
Εκείνο που κατηγορούσε ο ένας τον άλλο, ήταν η προδοσία αυτών που και οι δύο έλεγαν ότι υπερασπίζουν και για την υπεράσπιση τους δημιουργήθηκαν. Από τη μεριά του Ζέρβα κατηγορούν το ΕΑΜ ότι προδίδει την πατρίδα και θέλει να την παραδώσει στους Ρώσους. Από τη μεριά του ΕΑΜ κατηγορούν όλους τους άλλους ότι συνεργάζονται με τους Γερμανούς. Εάν η πολεμική δραστηριότητα εναντίον των Γερμανών δεν ήταν παρά δολοφονίες και παγίδες, ό,τι απλώς χρειάζονταν για να προκαλούν αντίποινα, οι μάχες ανάμεσα σ' αυτούς που ανέλαβαν να μας «απελευθερώσουν» ήταν πραγματικά άγριες και φονικές μάχες. Ο μεταξύ τους αγώνας, ήταν αγώνας ολοκληρωτικής εξόντωσης και με όλα τα μέσα. Και στα μέσα αυτά ακόμη η λάσπη, το ψέμα, η απάτη, η συκοφαντία, η μπαμπεσιά και στο βαθμό που τους ήταν δυνατό, το κάρφωμα στους Γερμανούς.
Το παρακάτω περιστατικό όπως και η διάλυση της ιταλικής μεραρχίας αρκούν για να αποδείξουν ότι δεν επρόκειτο για το διώξιμο του κατακτητή και την «απελευθέρωση» της χώρας, αλλά για το ποιος θα πάρει την εξουσία μετά την κατάρρευση της χιτλερικής Γερμανίας, κατάρρευση που έγινε από άλλους και όχι απ' αυτούς. Είχαν καταφύγει στον ΕΛΑΣ μερικοί ρώσοι αιχμάλωτοι, δραπέτες από το γερμανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων της Θήβας και κάμποσοι Ρώσοι που υπηρετούσαν σε διάφορες γερμανικές μονάδες. Στη σύγκρουση ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ αρνήθηκαν να πάρουν μέρος, λέγοντας ότι έχουν υποχρέωση να πολεμούν τους Γερμανούς και όχι να παίρνουν μέρος στις εμφύλιες διαμάχες.
«Ήσαν δε τόσο κατηγορηματικοί στην άρνηση τους, εκείνοι οι Ρώσοι, ώστε το Γενικό Στρατηγείο διέταξε τον αφοπλισμό τους και τον περιορισμό τους σε στρατόπεδο». (Φοίβος Γρηγοριάδης: «Τ' ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ», 3ος τόμος σελ. 86, Εκδόσεις «Καμαρινόπονλος», Αθήνα, 1964).
Το ΕΑΜ έπρεπε οπωσδήποτε να μονοπωλήσει την «Εθνική Αντίσταση». Αυτό ήταν και είναι αρχή για το σταλινισμό. Ένα είναι το κόμμα της εργατικής τάξης: το ΚΚΕ. Μια είναι η «Εθνική Αντίσταση»; το ΕΑΜ. Όλοι οι άλλοι είναι πράκτορες και προδότες. Δεν υπάρχει στη χώρα άλλη πατριωτική οργάνωση εκτός από το ΕΑΜ. Όλες οι άλλες αντάρτικες ομάδες οι κλαρίτες, οι κλέφτες, οι φυγόδικοι που έχουν βγει στα βουνά, έπρεπε ή να διαλυθούν και να προσχωρήσουν στον ΕΛΑΣ σαν άτομα ή να συντρίβουν, δηλαδή να σφαγούν.
Αυτή η προσπάθεια καλύπτει όλη την πολεμική δραστηριότητα του ΕΛΑΣ. Το έκανε με την μεγαλύτερη αγριότητα. Τρεις περιπτώσεις, πολύ γνωστές, αρκούν για να μας δείξουν και τα μέσα που χρησιμοποίησε και την αγριότητα. Τη μια μέρα ο «Ριζοσπάστης» γράφει ότι ο ΕΛΑΣ συνέλαβε «τους γνωστούς πράκτορες της καραμπινερίας, Σαράφη και Κωστόπουλο» και σε λίγες μέρες ο «γνωστός πράκτορας της καραμπινερίας» Σαράφης, προβάλλεται πανηγυρικά σαν γενικός στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ. Ενώ διαπραγματεύονται με τον Ψαρρό, γίνεται αιφνιδιαστική επίθεση στο σώμα του και όσοι από τους άνδρες του δεν μπόρεσαν να σωθούν με τη φυγή, σφαγιάσθηκαν. Ο ίδιος ο Ψαρρός ενώ συζητούσε με εκπροσώπους του ΕΛΑΣ δολοφονείται. Ο ταγματάρχης Δημ. Μπαλλής, μέλος του Στρατηγείου του ΕΛΑΣ Θεσσαλίας, επιτελάρχης αργότερα της 1ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και τέλος Ανώτερος Διοικητής Πολιτοφυλακής Θεσσαλίας έγραψε:
«Οι σχέσεις των ληστών με τους αντάρτες δεν μπορούσε ποτέ να είναι αγαθές. Οι ληστές γνώριζαν πολύ καλύτερα από τους αντάρτες να ζουν στην ύπαιθρο, να κινούνται και να πολεμούν. Έπρεπε όμως να εξοντωθούν. Και αυτό επιτεύχθηκε αναίμακτα για τους αντάρτες, από τον Νίκο Ζαραλή, ομαδάρχη ανταρτών της περιφερείας, μ' ένα πολύ έξυπνο τέχνασμα. Κατόρθωσε να πείσει μερικούς να αναλάβουν την αρχηγία μικροομάδων ανταρτών. Και όπως ήταν διεσπαρμένοι με τις ομάδες τους εκτελέσθηκαν, χωρίς να προλάβουν να αντιδράσουν. Δύο από αυτούς, που παρέμειναν με τους αντάρτες, έγιναν υποδείγματα αγωνιστών...» (Δ. Μπαλλή: «Ο ΕΛΑΣ στη Θεσσαλία», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1981, σελ. 37).
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΑΜ ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΟΤΑΝ ΕΦΥΓΑΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ
Λίγο πριν από την αποχώρηση των Γερμανών, κατά την αποχώρηση και αμέσως μετά απ' αυτήν, δεν υπήρχε στη χώρα άλλη υπολογίσιμη ένοπλη δύναμη εκτός από τον ΕΛΑΣ, τακτικός και εφεδρικός στρατός και πολιτοφυλακή. Στις πολιτικές οργανώσεις του ΕΑΜ ήταν οργανωμένο, από τα τέλη του 1943, ένα αρκετά σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Από όσες περιοχές της χώρας αποχωρούσαν οι Γερμανοί, αμέσως μετά την αποχώρηση εμφανίζεται ο ΕΛΑΣ και εγκαθιστά τη δική του εξουσία. Πανηγύρια, γιορτές, χαρές, παρελάσεις. Αλλά το ΕΑΜ δεν ανακηρύσσει τον εαυτό του επίσημη εξουσία παρ' όλο που την είχε. Όλη η χώρα βρισκόταν κάτω από την εξουσία του, αλλά στην Αθήνα απαγορεύεται στον ΕΛΑΣ να μπει. Ποιος το απαγόρευσε; Τί είχε γίνει;
Είχε σχηματιστεί στα βουνά, στην «Ελεύθερη Ελλάδα», μια κυβέρνηση, η ΠΕΕΑ. Είχε αυτή η κυβέρνηση στα χέρια της τη μόνη υπολογίσιμη ένοπλη δύναμη. Ήταν de facto η μόνη εξουσία στη χώρα και είχε την εμπιστοσύνη σημαντικού μέρους του πληθυσμού. Οι γειτονικές χώρες, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, Αλβανία ήταν περισσότερο από φιλικές απέναντί της και επί πλέον στη Βουλγαρία βρίσκονταν ισχυρές μονάδες του ρωσικού στρατού. Και όμως η ΠΕΕΑ δεν ανακηρύσσει τον εαυτό της κυβέρνηση της χώρας, αυτό που ήταν ο δεύτερος αντικειμενικός σκοπός του ΕΑΜ ή πιο σωστά του ΚΚΕ. Γιατί; Γιατί απλούστατα η διορισμένη από τον Τσιόρτσιλ και τον Γεώργιο κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου είχε αναγνωριστεί από όλους τους συμμάχους, δηλαδή και από τη Ρωσία ως η μόνη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας.
Έτσι, αφού η Ρωσία την αναγνώρισε, δουλικό, υπάκουο και πειθαρχικό, σ' ότι αυτή αποφασίζει, το ΚΚΕ αποφασίζει να την αναγνωρίσει κι αυτό, να διαλύσει την ΠΕΕΑ και να πάρει μέρος σ' αυτήν, αλλά από θέσεως ισχύος και με ευνοϊκούς γι' αυτό όρους. Ήλπιζαν ίσως ακόμα στην κατάληψη της εξουσίας ύστερα από μια προσωρινή συγκυβέρνηση με τα άλλα κόμματα. Η μέθοδος Ρακόζν ήταν γνωστή και στο ΚΚΕ. Στέλνεται μια αντιπροσωπεία στο Κάϊρο να διαπραγματευτεί. Αλλά η αντιπροσωπεία δεν ενεργεί σύμφωνα με τις εντολές που πήρε, διαπραγματεύεται, αλλά δεν επιμένει, υποχωρεί σ' όλα τα σημεία που διαφωνούσε και τελικά δέχεται ότι αποφάσισαν ο Τσώρτσιλ και ο Γεώργιος. Στο βουνό, η ηγεσία αγανακτεί και διαμαρτύρεται, αλλά μόνο για λίγο, τόσο όσο να πληροφορηθεί ότι η υποχώρηση της αντιπροσωπείας ήταν εντολή των ανωτέρων. Κατόπιν ησύχασαν. Οι ανώτεροι τους ορθά κοφτά τους είπαν ότι στη μοιρασιά που έγινε η Ελλάδα έπεσε στο μερτικό της Αγγλίας, ότι η Αγγλία είναι αποφασισμένη να την κρατήσει, ότι εάν το ΚΚΕ δεν υποχωρήσει θα πρέπει να αποφασίσει έναν πόλεμο με την Αγγλία, αλλά σ' αυτόν τον πόλεμο δεν θα πρέπει να υπολογίζει σε καμιά βοήθεια από τη Ρωσία, τη Βουλγαρία κ.λπ. Έτσι δέχονται όλους τους όρους του Παπανδρέου και συμμετέχουν στην κυβέρνηση.
Ο αριθμός των υπουργών από κάθε κόμμα στην κυβέρνηση υπολογίζεται επί της βάση της εκλογικής τους δύναμης στις εκλογές του 1936, πριν από τη δικτατορία του Μεταξά. Σαν να μην είχε γίνει καμιά αλλαγή στη συνείδηση των μαζών σ' αυτά τα φοβερά χρόνια της δικτατορίας, του πολέμου και της κατοχής. Το ΕΑΜ αντιπροσωπεύεται με 5 υπουργούς, από τους οποίους 2 ήταν μέλη του ΚΚΕ, ο Πορφυρογένης και ο Ζεύγος. Ο πρώτος παίρνει το Υπουργείο Εργασίας και ο άλλος της Γεωργίας.
Αμέσως κατόπιν ο ΕΛΑΣ αναγνωρίζει τον στρατηγό Σκόμπυ για αρχηγό του, με όλες εκείνες τις τρομερές εξουσίες και αρμοδιότητες ενός αρχηγού στρατού στον πόλεμο. Ήταν κι αυτός ένας από τους κυριότερους όρους του Τσώρτσιλ, του Γεωργίου και του Γ. Παπανδρέου. Και ο ΕΛΑΣ, δηλαδή το ΚΚΕ, δέχεται και τον υπογράφει.
Όλα αυτά γίνονται ανοιχτά και δημόσια. Από τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ και απ' όλη την ένοπλη ή άοπλη μάζα που ήταν οργανωμένη στο ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, καμιά αντίδραση. Ό,τι αποφάσιζε η ηγεσία ήταν σωστό. Αυτή ήξερε τι έκανε.
Οι τελευταίοι Γερμανοί αποχωρούν από την Αθήνα τις 12 Οκτώβρη 1944, αφού καταθέσουν στεφάνι στον άγνωστο στρατιώτη. Οι δρόμοι πλημμυρίζουν από πλήθη λαού που με ενθουσιασμό πανηγυρίζουν. Στρατιωτικός διοικητής διορίζεται ο Σπηλιωτόπουλος, εχθρός του ΕΑΜ. Στις 17 του Οκτώβρη φτάνει η κυβέρνηση αφού είχε προηγηθεί κλιμάκιο με τον Ζεύγο για να προλάβει πιθανές αντιδράσεις. Έπαρση της σημαίας στην Ακρόπολη. Λόγοι του Παπανδρέου για τη δημοκρατία κ.λπ., ενώ την ίδια στιγμή από κοινού με τον Τσώρτσιλ και τον Γεώργιο βρίσκονται σε συνεχή επαφή για τον αφοπλισμό και τη διάλυση του ΕΛΑΣ και της Πολιτοφυλακής. Μπαίνουν στην Αθήνα η Ορεινή Ταξιαρχία, ο Ιερός Λόχος
και τμήματα άγγλων στρατιωτών και όλα γίνονται με τον ίδιο ενθουσιασμό δεκτά από τις λαϊκές μάζες. Τα Τάγματα Ασφαλείας αφοπλίζονται, αλλά περιορίζονται σε ορισμένους χώρους έτοιμα να χρησιμοποιηθούν εναντίον του ΕΛΑΣ.
Απότομη άνοδος του πληθωρισμού. Ο Σβώλος, εαμικός υπουργός οικονομικών, επαίρεται για το κατόρθωμα του να ξοφλήσει το δημόσιο χρέος με μισή δραχμή. Ο Πορφυρογένης, κομμουνιστής υπουργός Εργασίας, έχει για μόνη, στερεότυπη απάντηση στις απαιτήσεις των εργατών ότι πρέπει πρώτα να ανασυγκροτηθεί η οικονομία της χώρας και γι' αυτόν το λόγο επαναφέρει το νόμο που είχαν καταργήσει οι Γερμανοί, το νόμο που επέτρεπε στους εργοδότες να απολύουν τους εργάτες. Ο Ζεύγος, κομμουνιστής Υπουργός Γεωργίας, δεν κάνει ούτε για τα μάτια ένα απλό νομοσχέδιο υπέρ των αγροτών. Η τακτική τους προκαλεί απορία και δυσαρέσκεια. Διαρκείς συγκρούσεις και αδιάκοπα παζαρέματα ανάμεσα στο ΕΑΜ και την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση είναι ανένδοτη στην άμεση διάλυση της πολιτοφυλακής και φαίνεται αποφασισμένη να διαλύσει με τη βία τον ΕΛΑΣ.
Το ΚΚΕ έβλεπε ότι έχανε το παιχνίδι και, ίσως, και την επιρροή του. Παιχνίδι που το πλήρωσαν πολλές χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Ένας πόλεμος με την Αγγλία δεν ήταν εύκολος και δεν ήταν και στο μπόι τους. Αυτοί ήταν ικανοί μόνο να στήνουν παγίδες, να προκαλούν σφαγές και ξεσπιτώματα και να χρησιμοποιούν φονιάδες για να σκοτώνουν τους επαναστάτες. Αλλά και δεν μπορούσαν να πουν «τους ζυγούς λύσατε» σε όλον αυτόν τον κόσμο που θεωρούσε τον εαυτό του νικητή. Έπρεπε να δώσει μια μάχη για να τη χάσει. Κι αυτό ακριβώς έκαναν το Δεκέμβρη. Ας παρακολουθήσουμε τα γεγονότα.
Παραίτηση των εαμικών υπουργών. Το άρθρο του Ζεύγου στον «Ριζοσπάστη». Το συλλαλητήριο. Τα πολυβόλα του Παπανδρέου εναντίον του συγκεντρωμένου λαού. Η λαϊκή αγανάκτηση. Η κηδεία των θυμάτων. Νέα επίθεση και νέοι νεκροί. Η γενική εξέγερση στις συνοικίες. Η πολιορκία των αστυνομικών τμημάτων από τις λαϊκές μάζες. Η είσοδος του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, η γενίκευση των συγκρούσεων, αλλά μόνον ανάμεσα στους οπλίτες του ΕΛΑΣ και τις στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις της κυβέρνησης, τους χίτες, τους ταγματασφαλίτες και ελάχιστες αγγλικές δυνάμεις. Οι πολίτες χρησιμοποιούνται μόνο για βοηθητικές υπηρεσίες. Τη διεύθυνση των επιχειρήσεων την έχει αναλάβει ο Σιάντος με δύο παληούς πλαστηρικούς στρατηγούς που είναι όπως λέει ο ίδιος, του χεριού του. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Ο πονηρός Θεσσαλός οδηγεί εσκεμμένα και ύπουλα μια πολεμική επιχείρηση στην ήττα.
Ενώ δίνουν στην Αθήνα μάχες από την έκβαση των οποίων θα κριθεί η νίκη ή η ήττα, αφήνουν στην Ήπειρο μεγάλες μονάδες του ΕΛΑΣ για να κυνηγήσουν τον Ζέρβα που ήδη έχει διεκπεραιωθεί στην Κέρκυρα. Αλλά και με τις δυνάμεις που διέθεταν στην Αττική θα μπορούσαν τις πρώτες μέρες, εάν είχαν για άμεσο στόχο τους την εξουσία, να καταλάβουν τα παληά ανάκτορα και τα ξενοδοχεία, να συλλάβουν τα μέλη της κυβέρνησης ή να τα αναγκάσουν να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να ανακηρύξουν τον εαυτό τους κυβέρνηση της χώρας. Μπορούσαν να το κάνουν αλλά δεν το έκαναν. Το σύνθημα τους ήταν κυβέρνηση εθνικής ενότητας, δίχως τον Παπανδρέου. Πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα, αλλά αφήνουν ελεύθερα τα αγγλικά άρματα να σώζουν τους αστυνομικούς και να τους παίρνουν μαζί τους. Στη λεωφόρο Συγγρού ελεύθερα κινούνται τα αγγλικά άρματα και τα τανκς και ελεύθερα αποβιβάζονται όλο και νέες στρατιωτικές δυνάμεις. Ένα σύνταγμα του ΕΛΑΣ παραδίδεται στους Άγγλους και αφοπλίζεται, δίχως να προβάλλει αντίσταση ή να διαμαρτυρηθεί. Μια επίθεση στο Γουδί εναντίον της Ταξιαρχίας του Ρίμινι αποτυγχάνει με μεγάλες απώλειες. Το Σύνταγμα Χωροφυλακής του Μακρυγιάννη βάλλεται, αλλά δεν επιχειρείται η κατάληψη του. Έτσι περνάνε οι μέρες με την αγωνία και την πείνα του πληθυσμού. Η μόνη δραστηριότητα του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, αλλά προ πάντων στην Αθήνα ήταν τα γεμάτα λύσσα και κτηνωδία πογκρόμ εναντίον των διεθνιστών επαναστατών, των τροτσκιστών και των αρχειομαρξιστών και άλλων παλιών μελών του ΚΚΕ που είχαν κάποτε διαφωνήσει. Έρευνες στα σπίτια, συλλήψεις και εκτελέσεις, αυτό ήταν το καθημερινό έργο του ΕΛΑΣ.
Όταν εξαπολύεται η τελική επίθεση του Σκόμπυ από ξηράς, θαλάσσης και αέρος, ο ΕΛΑΣ καταρρέει και τροχάδην εγκαταλείπει την Αθήνα, τραβώντας μαζί του χιλιάδες ομήρους και μέσα σ' αυτούς πολλούς γέρους, γυναίκες, παιδιά και αρρώστους. Πολλοί πέθαναν από το κρύο του Γενάρη και πολλούς εκτελούσαν στο δρόμο. Η εκκένωση της Αθήνας ήταν τόσο γρήγορη και τόσο κανονική ώστε αναμφισβήτητα ήταν από προηγούμενα μελετημένη και προγραμματισμένη. Και αναμφισβήτητα θα την δέχτηκαν με ανακούφιση. Και τα παιδιά που σκοτώθηκαν ή πιο σωστά δολοφονήθηκαν; Ε, αυτό πολύ λίγη σημασία είχε γι' αυτούς.
Ύστερα η Βάρκιζα. Η αμνήστευση των αρχηγών και η παράδοση χιλιάδων στα κάτεργα και τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Πράξη τόσο επαίσχυντη που μόνον οι σταλινικοί θα μπορούσαν να την κάνουν. Αυτή ήταν η εποποιία του μεγάλου Δεκέμβρη και το τέλος της εποποιίας της «Εθνικής Αντίστασης».
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΚΕ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Είναι δικαιολογημένη για πολλούς η απορία. Πώς το ΚΚΕ μπορεί να είναι όπως λέτε ο πιο λυσσώδης εχθρός της σοσιαλιστικής επανάστασης και της κοινωνικής χειραφέτησης των λαϊκών μαζών τη στιγμή που αυτό έχει καταδιωχθεί τόσο άγρια από το αστικό κράτος;
Την απάντηση την έχει δόσει ο Κ. Καστοριάδης με άμεση αφορμή ακριβώς το Δεκέμβρη του 1944: Γράφει στο «Επαναστατικό κίνημα σήμερα»:
«Αυτό που έγινε το Δεκέμβρη του '44, με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να γίνει κατανοητό με τα υπάρχοντα τροτσκιστικά ή ακόμα μαρξιστικά σχήματα. Από τη μιά μεριά οι λαϊκές μάζες ή ένα σημαντικό τους μέρος συμμετέχουν στη σύγκρουση και υποστηρίζουν το ΚΚΕ με την ιδέα πως η νίκη τον ΚΚ θα αλλάξει το καθεστώς. Και συμμετείχαν ακόμα μια φορά, χωρίς ούτε για μια στιγμή να εκδηλώσουν πρωτοβουλία ή διάθεση αυτόνομης οργάνωσης και δράσης, αλλά πάντα υπακούοντας πειθήνια στο ΚΚ. Από την άλλη μεριά ήταν φως φανάρι (για μένα τουλάχιστον) πως το ΚΚ, πραγματικά θα άλλαζε το καθεστώς αν νικούσε, όχι βέβαια εγκαθιδρύοντας το σοσιαλισμό, αλλά εγκαθιδρύοντας τη δικτατορία του (βαφτισμένη Λαϊκή Δημοκρατία) και αρχίζοντας το μετασχηματισμό της χώρας προς μια κοινωνία ρωσικού τύπου. Αν το ΚΚΕ νικούσε το Δεκέμβρη δεν επρόκειτο «να σώσει το αστικό καθεστώς», ούτε να μοιράσει την πραγματική εξουσία με την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Θα τους εξοβέλιζε γρήγορα ή αργά, απότομα ή βαθμιαία. Η Λαϊκή Δημοκρατία (με πεντακόσια εισαγωγικά, γιατί ούτε λαϊκή είναι, ούτε δημοκρατία, αλλά δικτατορία του ΚΚ) θα αρχίσει φυσικά με μορφή «συνασπισμού» κυβερνητικού, όπου το ΚΚ θα είχε πλάι του διάφορα τεχνητά πολιτικά κατασκευάσματα, τους «αριστερούς αγροτικούς», «φωτισμένους φιλελεύθερους», «λαϊκοδημοκρατικούς μοναρχικούς», «προοδευτικούς παλαιοημερολογίτες», «ριζοσπαστικούς ελληνοχριστιανούς» κ.λπ., για καμουφλάρισμα, κατασκευάσματα διευθυνόμενα από συνειδητές ή μη συνειδητές μαριονέττες του ΚΚ Ξέρουμε ότι τέτοια κατασκευάσματα υπήρχαν ήδη. Κάτω απ' αυτήν την κυβέρνηση, όπου το ΚΚ. μόνο, θα κατείχε μια πραγματική δύναμη, τον αντάρτικο στρατό, θα κατελάμβανε όλες τις καίριες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, στη διοίκηση, στην παραγωγή, στα συνδικάτα, στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, κ.λπ. Μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα πρόσφορα οργανωμένες «εκλογές» θα προσέφεραν την πανηγυρική και ενθουσιώδη επιδοκιμασία του λαού στη δημιουργημένη κατάσταση. Αν αυτή η εξέλιξη δεν πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη διεθνή μοιρασιά των ζωνών επιρροής ανάμεσα στους Αγγλοαμερικάνους και τους Ρώσους. Αντίθετα πραγματοποιήθηκε σ' όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είτε με τη βοήθεια (πάντα έμμεση) του ρωσικού στρατού, είτε και χωρίς τέτοια βοήθεια όπως στη Γιουγκοσλαβία (και, φυσικά, σε μια άλλη παράλληλα και σε πολύ πιο σημαντική έκταση στην Κίνα). Σε όλες αυτές τις χώρες τα καθεστώτα που δημιουργήθηκαν αντιστοιχούσαν και αντιστοιχούν στην ολοκληρωτική εξουσία των ΚΚ.
Έτσι μπήκαν οι βάσεις για τη δημιουργία μιας νέας παραλλαγής εκμεταλλευτικής καταπιεστικής κοινωνίας, που ολοκληρώθηκε μέσα σε λίγα χρόνια. Κι αυτό, επαναλαμβάνω, ήταν και μένει τελείως ανεξήγητο και ακατανόητο
με τα τροτσκιστικά και ακόμα και με μαρξιστικά σχήματα. Γιατί τα καθεστώτα αυτά από τη μια μεριά δεν προέρχονταν από μια εργατική επανάσταση και δεν αντιστοιχούσαν στο Σοσιαλισμό. Από την άλλη μεριά όμως κατέστρεψαν τον κατά παράδοση καπιταλισμό. Γιατί ο κατά παράδοση καπιταλισμός στηρίζεται πράγματι στην ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής που τα καθεστώτα αυτά καταργούν και εκφράζει την κυριαρχία ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων που τα καθεστώτα αυτά διαλύουν σαν κοινωνικά στρώματα, άσχετα αν σκοτώνουν ή όχι τα άτομα που τα αποτελούν. Ταυτόχρονα δημιουργείται ένα καινούριο κυρίαρχο και προνομιούχο κοινωνικό στρώμα, η γραφειοκρατία - πολιτική, στρατιωτική, οικονομική, τεχνική, διοικητική, ιδεολογική κ.λπ.».
Ο Καστοριάδης επίσης γράφει:
«Η σύγχρονη κοινωνία είναι κοινωνία γραφειοκρατικού καπιταλισμού. Στη Ρωσία, στην Κίνα και στις άλλες χώρες που περνιούνται για «σοσιαλιστικές» πραγματώνεται η πιο καθαρή και η πιο ακραία μορφή του γραφειοκρατικού καπιταλισμού.
...Η γραφειοκρατία είναι μια νέα εκμεταλλευτική και καταπιεστική τάξη με αυτόνομες και αυτοφυείς ιστορικές βάσεις... Η εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής και η σχεδιοποίηση της οικονομίας, δεν έχουν σαν τέτοιες και από μόνες τους καμιά σχέση με το σοσιαλισμό, αντίθετα αποτελούν την πλήρη και ιδεώδη μορφή που επιτρέπει την απόλυτη συγκέντρωση της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, ιδεολογικής εξουσίας στα χέρια μιας κυρίαρχης μειοψηφίας, που φυσικά δεν ασκεί την εξουσία παρά για τα δικά της συμφέροντα και για να αυξήσει τα προνόμια της και να επεκτείνει τη δύναμη της...».
Έτσι εξηγείται η σύγκρουση ανάμεσα στο ΕΑΜ και την «Εθνική Κυβέρνηση» τον Δεκέμβρη του 1944 και κατόπιν στον εμφύλιο και γενικά ο αγώνας των ΚΚ στην καπιταλιστική κοινωνία.
Άγις Στίνας
Μπορείτε επίσης να δείτε:
- “ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”: Η ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΙΕΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΥΣ - Η αποδόμηση του εν λόγω εθνικού μύθου από διεθνιστική επαναστατική πλευρά
- ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙ ΣΤΙΝΑ
Το διαβάσαμε στον ΥΠΝΟΒΑΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου