ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Συναντήσεις για την Αποανάπτυξη στο Καφενείο

  Δρώμενα στο Καφενείο
Κύκλος συναντήσεων: “Α, όπως αποανάπτυξη”


 Παρουσιάσεις – συζητήσεις – εργαλεία για την αποανάπτυξη, την μετάβαση, τον υπαρκτό, καινούργιο κόσμο που χτίζεται καθημερινά.


- Τετάρτη, 20/11/2013, στις 20:00 , στο Καφενείο (Μοναστηρίου 140 και Τηλεφάνους, Ακ.Πλάτωνα) συζήτηση με τίτλο " Η υπόσχεση της [οικο]κοινότητας" με τον Νίκο Αναστασόπουλο

Μία συζήτηση σχετικά με τον σημερινό ρόλο της κοινότητας και
των οικοκοινοτήτων ειδικότερα σε ότι αφορά τον μέσο όρο των
κατοίκων των πόλεων και τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και
περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στην
κρίσιμη αυτή περίοδο, σε σχέση με προηγούμενες εποχές στην
ιστορία.


- Τετάρτη, 27/11/2013, στις 20:00, στο Καφενείο (Μοναστηρίου 140 και Τηλεφάνους, Ακ.Πλάτωνα) ανοιχτή συζήτηση με τον συγγραφέα και καλλιεργητή Γιάννη Μακριδάκη με τίτλο: Αλλαγή πορείας. Από το σύστημα στο οικοσύστημα

Σύντομη Περιγραφή
Το χρηματοοικονομικό σύστημα είναι ένα τεχνητό υποσύνολο του γενικού συνόλου, που ονομάζεται οικοσύστημα. Αποκτά υπόσταση από τα καταναλωτικά άτομα που περιέχει, και γιγαντώνεται διαρκώς από τις καταναλωτικές τους ανάγκες, τις οποίες αυξάνει ολοένα με διάφορους τρόπους. Αυτός ο γιγαντισμός έχει ορισθεί ως Ανάπτυξη, πιέζει και αφανίζει συστηματικά το οικοσύστημα και οδηγεί μαθηματικά προς την πλήρη υποκατάστασή του από την χρηματοοικονομική φούσκα που ολοένα μεγαλώνει στο εσωτερικό του.
Η αλλαγή πορείας είναι απόλυτα αναγκαία σε αυτή την ιστορική στιγμή της ανθρωπότητας. Η Αποανάπτυξη, η στροφή προς την σμίκρυνση, η άμεση επαφή των καταναλωτών με το οικοσύστημα και τους φυσικούς πόρους, είναι τα εργαλεία και οι μέθοδοι για να σταματήσει να γιγαντώνεται η φούσκα και να αποτραπεί η τελική της έκρηξη και κατάρρευση των πάντων.
http://yiannismakridakis.gr/?page_id=2196



Από Ευρωπαϊκό χωριό

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου