ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Μερικές σκέψεις αχταρμά




Αναστάτωση, συνεχής αναζήτηση και... αποκάλυψη.

Όσο μεγαλώνεις, αποκτάς γνώσεις και εμπειρίες 
καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι η ανθρωπότητα ΠΑΝΤΑ 
προχωρούσε μέσα στους αιώνες με σκυμμένο το κεφάλι.

Μερικά κεφάλια που σηκώθηκαν και είδαν λίγο από το φως, προσπάθησαν να μας το περιγράψουν.

Οι ''τυφλοί'' δε μπορούσαν να διαβάσουν, οι αγράμματοι αδυνατούσαν και οι εξουσιαστές κρατούσαν κάποιες γνώσεις για τον εαυτό τους και απέκρυπταν και κατέστρεφαν ό,τι δεν τους συνέφερε να διαδοθεί. 
Χαρακτηριστικό είναι το φαινόμενο της θρησκείας,που σάρωσε πολιτισμό και γνώση χάρη του Θεού, που είναι ''η μοναδική αλήθεια''! Αχ, η αλήθεια..

Μα ποιός είναι αυτός ο οποιοσδήποτε θεός που θα εμφυσούσε τόσο μίσος στις ψυχές των ανθρώπων; Μα αυτός που θα επαινούσε την ιεραρχία και τη δουλεία και θα προστάτευε την ιδιοκτησία σαν κόρη οφθαλμού.

Και να βλέπεις σε επανάληψη το ίδιο έργο μέσα στην ιστορία, προδοσίες, μίση, πόλεμοι, χρήμα, είλωτες ή δούλοι, μισθωτοί δούλοι και η εξουσία πάνω από τα κεφάλια μας να γελάει ειρωνικά με τα καμώματα των υπηκόων της.

Να προπαγανδίζει ότι τη βολεύει και να προσκολλά στη ροή των γεγονότων εκμεταλλευόμενη  οτιδήποτε προς όφελος της.. Ακόμα και τη δολοφονία ενός (ακόμα) ανθρώπου.  

Από χθες έχουν λυσάξει όλα τα συστημικά  ΜΜΕ με τη Χρυσή Αυγή. Σήμερα στο  Μέγκα οι τηλεπαραθυράδες αφιέρωσαν σχεδόν όλο το ''δελτίο'' τους στο θέμα της χθεσινής δολοφονίας, επαναλαμβάνοντας τη λέξη Χρυσαυγίτης, όταν αναφέρονταν στο δράστη, λέγοντας 18 μετρημένες φορές τη Χρυσή Αυγή συμμορία και εγκληματική οργάνωση(όχι ότι δεν είναι), εξόφθαλμη προπαγάνδα για όποιον στοιχειωδώς  αντιλαμβάνεται πως λειτουργούν.
 Τώρα το θυμήθηκαν, γιατί τώρα βολεύει.Τη χρειάζονται να υπάρχει, αλλά όχι και να παίρνει φόρα και να τους ξεφεύγει ο έλεγχος...!

 Όσο βέβαια ασχολούμαστε με αυτό από πίσω ετοιμάζουν πάλι να κόψουν συντάξεις, να απολύσουν δημόσιους υπάλληλους και να ξεπουλήσουν όσο- όσο ό,τι προλάβουν. 



 Μερικές φορές δε θέλω να ακούω και να βλέπω τίποτα.
Απλά να βυθιστώ σε ένα όνειρο και να πετάξω, 
γιατί δε μπορώ να εγκλιματιστώ στα δεδομένα τους !
Και δε θέλω τελικά...

νάμα
Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)